ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Οι καμπάνες καλούσαν τους χριστιανούς στη λυόμενη εκκλησιά της Αγίας Μαρίνας στο συνοικισμό. Εφτά χρόνια τώρα οι πρόσφυγες του συνοικισμού συρρέουν σ’ αυτή την πρόχειρα φτιαγμένη εκκλησία και εκεί εναποθέτουν τις

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Εκείνο το Πάσχα στο χωριό τίποτε δεν προμηνούσε για το επόμενο που θα ζούσαν… «Κειο το Πάσχα στο χωριό», που ‘λεγε κι ο παππούς Βασίλης, «ήταν τόσο όμορφο, τόσο ξεχωριστό και τόσο ανατρεπτικό που λες και ζούσαμε ένα

ΤOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Σάββατο της Ανάστασης. Πρωί πρωί βρέθηκε σε περίοπτη θέση στην εκκλησία. Τα πρώτα στασίδια ήταν όλα κρατημένα από νέους του χωριού. Ήταν η μοναδική μέρα του χρόνου που οι νέοι ξεχνούσαν ευγένειες κι ότι άλλο αφορούσε τους

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Η Μεγάλη Πέμπτη ήταν για τον Ανέστη η κατ’ εξοχήν δραματική μέρα της Τεσσαρακοστής. Η αποκορύφωση του Θείου δράματος. Ο Νικητής του θανάτου παραδομένος στον θάνατο. Ο Αναστάς νεκρούς Εσταυρωμένος. Ο σώζων ασθενείς

«Δια να κάμη Πάσχα Ρωμέικο και ευφρανθεί η ψυχή του» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Πάσχα Ρωμέικο) ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ* ‘Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως

ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ* Ζούμε στην εποχή της Ενσω-μάτωσης. Αυτός που δήθεν αγαπά, την ώρα που προσφέρει, ζητά. Στην αγάπη του, ενσωματώνεται η επιστροφή, το αντίτιμο της αγάπης του. ΕΓΩ θα σε αγαπώ αλλά θα με αγαπάς κι ΕΣΥ.

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ* Τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια πολλοί κοινωνιολόγοι μελέτησαν τους κύριους τρόπους κινητικότητας των νέων από τις χαμηλότερες προς τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και την κυρίαρχη μορφή εκπαίδευσης που συνέβαλε σ’ αυτή.

ΤΗΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΒΟΥΡΓΙΑ - ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ* Το 2004, με υποτροφία του Υπουργείου Παιδείας μετεκπαιδεύτηκα για λίγο καιρό στο γειτονικό Ισραήλ. Θαύμασα την άριστη οργάνωση, τη συστηματική δουλειά, τους ξεκάθαρους στόχους, την αποτελεσματικότητα, την πολυγλωσσία τω

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό. Paoulo Coehlo Η απογοήτευση δεν μπορεί να έχει θέση στη ζωή του ανθρώπου. Ή έστω θα πρέπει να είναι πάντα προσωρινή, σύντομη και να την διαδέχεται η νέα

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ* Όταν άρχισα να δουλεύω ως φιλόλογος στα μέσα της δεκαετίας του 1950, διαπίστωσα πως σχεδόν όλοι οι ελληνοκύπριοι γλωσσολόγοι της Κύπρου και πολλοί φιλόλογοι μελετούσαν επισταμένα την κυπριακή διάλεκτο με σκοπό να