ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ* Οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με γνώσεις για τη γλώσσα ήδη από τις πρώτες στιγμές φοιτήσής τους στο σχολείο. Ωστόσο, οι γνώσεις αυτές περιστρέφονται γύρω από τους κανόνες του γλωσσικού συστήματος και όχι γύρω από τη

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Το διήμερο 15 και 16 Μαρτίου 2019 πραγματοποιήθηκε το 18ο Παγκύπριο Συνέδριο του Εκπαιδευτικού Ομίλου Κύπρου (ΕΟΚ), στη Λεμεσό. Ήταν ένα συνέδριο που το χαρακτήριζε η υψηλού επιπέδου οργανωτική δουλειά που έγινε

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* (Πιο κάτω είναι ένα κείμενο κριτικής και στοχασμού από το βιβλίο μου «Στον αστερισμό της βραχονησίδας CR60» κι ένα σχόλιο). Ακολουθεί η αναδημοσίευση; Περί αναρρίχησης … Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστυλώματα δεμένο. Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο, μα όσο να ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.

ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ Αυτό το κράτος δεν είναι μόνο ανεπρόκοπο και αγκυλωμένο στις γραφειοκρατικές και παρασιτικές στρεβλώσεις. Είναι ένα κράτος το οποίο, διά της διαχρονικής αδιαφορίας του, εγκληματεί ενσυνείδητα κατά των παιδιών μας με τη συνέργεια

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά/ και τα σκατά λιβάνι/ οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι/ κι οι κλέφτες καπετάνιοι» Γεώργιος Σουρής Πάντα επίκαιρος ο κορυφαίος σατιρικός ποιητής του σύγχρονου Ελληνισμού, ο

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ ΠΕΡΣΙΑΝΗ* Μια από τις πρώτες διαπιστώσεις που μπορούν να γίνουν από τη μελέτη της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας και της Κύπρου είναι εκείνη για τη μεγάλη γοητεία που ασκούσε και εξακολουθεί να ασκεί στους Έλληνες το καινούργιο και η αλλαγή. Επηρεασμένοι

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΓΕΙΩΤΗ* Εκείνο το βροχερό Φεβρουάριο του 1958 πλημμύριζαν οι αίθουσες των Γυμνασίων με το «Eγερτήριον Σάλπισμα», αόρατοι έφηβοι μπαίναν μέσα από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες και σκορπούσαν τα μηνύματα της λευτεριάς,

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από

ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΑΡΟΥΛΛΗ* Το μόνο πράγμα που γνωρίζουμε με σιγουριά για τον θάνατο, είναι ότι είναι αναπόφευκτος και οικουμενικός. Τα περισσότερα παιδιά κατακτούν αυτή τη γνώση γύρω στα 7-8 έτη,

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ* Σε μια εποχή από-ανθρωπιστική, και σε μια κοινωνία με θεσμούς σε ελεύθερη πτώση, με έντονη την υπερτροφικότητα του «εγώ», η ανάγκη για αναχώματα και προσπάθεια αναστροφής μιας πορείας που οδηγεί τον άνθρωπο και την κοινωνία