ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ - ΦΩΤΙΑΔΟΥ*
Κάθεται πάλι ο καιρός στον αργαλειό, ανάγκη μες στο πέρασμα του χρόνου να υφάνει την κίτρινη και την καφέ κλωστή του. Βγαίνει κι η θάλασσα, σαν καλή μάνα, να φωνάξει στα παιδιά της πως βραδιάζει κι είναι καιρός να μαζέψουν την ανεμελιά από το πλάτος της.
Όμως, Σεπτέμβρη, μοιάζεις με στροφή που δεν μας αλλάζει τη θέα. Θ΄ αρχίσεις να φυσάς φθινόπωρο, όταν δεν ζήσαμε ως το μεδούλι καλοκαίρι. Επιδερμικά μόνο το σεργιάνι της ανάτασης. Εκφυλισμός και της ελάχιστης χαράς σε κάθε τράνταγμα της πίστης.
Είμαστε σαν οδοιπόροι εποχών που χτυπάνε μονίμως συναγερμό. Λες και κλειστήκαμε αναπάντεχα σε σκοτεινό ανελκυστήρα ή βρεθήκαμε κυνηγημένοι στο χείλος ενός γκρεμού και στεκόμαστε με το ένα πόδι στον αέρα, το άλλο στον φόβο που μας έχει πάρει στο κυνήγι.
Κι εσύ έρχεσαι φέρνοντας εκείνο το τεράστιο κενό που φτιάχνει η λύπη, όταν δεν έχει πλέον πού αλλού να πάει να χωρέσει. Κι εμείς πέφτουμε, πέφτουμε, τόσα φυλλοβόλα σώματα, καθώς πνέουν ισχυρότεροι οι άνεμοι της πανδημίας, ανεξέλεγκτοι οι κρότοι μιας κλιματικής αλλαγής, απρόβλεπτες οι διεθνείς συγκυρίες και ανακατατάξεις. Τι γίνεται στον κόσμο; Ποιος ανακατεύει συνεχώς την τράπουλα κι αλλάζει τους κανόνες στο παιχνίδι της επιβίωσης;
Σεπτέμβρη, λέω πως όταν έρθεις με τη φθινοπωρινή ισημερία σου, πλάνη θα είναι. Η μέρα θα είναι ήδη μικρότερη από τη Νύχτα. Κι η Νύχτα θα έχει σπάσει τα φεγγάρια, θα έχει εξοστρακίσει τα άστρα κι εμείς θα μείνουμε με τις ψυχές μας σαν κεριά. Και ποιος θα δώσει τη φλόγα και από πού για να ανάψουν; Πόσο φως μπορούμε να επινοήσουμε, όταν μας γυρνάει την πλάτη του ο ήλιος;
Κι από τη μέρα κι από τη νύχτα διαχρονικά πιο μεγάλη εναλλαγή οι στεναγμοί του ανθρώπου. Πότε στο φως για «Δόξα Σοι», πότε στο σκότος για το «Αλίμονο».
Κάθεται πάλι ο καιρός στον αργαλειό, μα τόση έλλειψη από χρωματιστές κλωστές στην ανθρωπότητα! Σεπτέμβρη, χωρίς περιστροφές πλέον θα μιλήσω, μήπως μας σώσει το στιλπνό μαχαίρι της ειλικρίνειας. Μετράμε από το εφτά της λατινικής σου ρίζας τον ένατο μήνα μιας χρονιάς που μας σκηνοθετεί, εναλλάσσοντας το σκηνικό του τρόμου.
Σεπτέμβρη Τρυγητή, δικαίωσε τουλάχιστον το άλλο όνομά σου. Πάρε και τρύγησε την αγωνία, βάλε την μέσα στα βαρέλια, να ζυμωθεί και να γλυκάνει. Να ‘χουμε να υψώσουμε εν τέλει ένα ποτήρι κόκκινη στιγμή. Αν όχι στην υγειά, τουλάχιστον στην ανάρρωση της ελπίδας.
*Ποιήτρια-Εκπαιδευτικός ( Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης)
