Ο χορός της βροχής


ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ*

Στο σκηνικό μια θάλασσα που αναδεύεται, καθώς στάζει μέσα της  ο στερνός καυτός ιδρώτας του αγέρα.΄Ενα φύλλο σε διαδικασία πτώσης αποσυνδέει σταδιακά την εισπνοή του από το βλέμμα μας. Πλέκουν τα σύννεφα την πρώτη ελαφριά κουβέρτα πάνω από το ονειροπόλημα της ανάγκης.

Θα βάλουμε ένα λεπτό ζακετάκι, ένα ανάλαφρο πουλόβερ, να ανακόψουμε το  ρίγος που έχει ήδη εισχωρήσει  θρασύτατα  στον φόβο μας. Κι όταν ανοίγει διάπλατα το βλέμμα η βροχή, υγραίνει την κρούστα της αγωνίας μας για έναν κόσμο που βραδιάζει με αχνό φωτισμό στους δρόμους του.

Τίποτα δεν κράτησε ο ουρανός –αιώνες τώρα- από τα βλέμματά μας, παρά μόνο ένα φτερό περιστεριού  που ξέφυγε από το πιο γαλήνιο πάθος μας. Ανάστατη πάλι μια  εποχή ψάχνει την ταυτότητά της, για να μπορεί  επιτέλους να συστηθεί με βεβαιότητες.

Τι φθίνει χωρίς οπώρες και οι μέρες ασπάζονται την ακαρπία;

Μα ξέρει ο άνθρωπος στην πιο βαθιά αυτογνωσία και επίγνωση. Δεν έχει πέσει ούτε μια σταγόνα αυθεντικής  βροχής στο διάβα μας χωρίς να την γυρέψει με ειλικρίνεια η έρημός μας.  Χωρίς να νιώσουμε για λίγο έστω σαν Βεδουίνοι με σχεδόν άδειο φλασκί, μακριά ακόμη από την πλησιέστερη όαση.

Αν κάλπαζε το μυαλό όσο καλπάζει ο χρόνος, θα είχαμε μια συμμετρία του οράματος. ΄Ομως ο χρόνος σηκώνει με αυταρέσκεια το λάβαρο της ήττας μας. Χαμογελά σαν Γολιάθ που ανατρέπει κάθε Διαθήκη, παλαιότερη και νεότερη.

Πρέπει λοιπόν να γυρίσουμε το ρολόι της ζωής μια σκέψη πίσω. Να φανταστούμε ότι ακολουθούμε τον χορό της βροχής με τη δίψα μιας πρωτόγονης ορμής.Να ακούσει την ομαδική κραυγή μας, να συναισθανθεί την απειλή της  δυστοπίας  και να πέσει λυτρωτικά, να σώσει όλα όσα δεν σπείραμε ακόμη, αλλά θα έπρεπε  να το είχαμε πράξει, οφειλή στους  σιτοβολώνες της ύπαρξης και  συνύπαρξης.

΄Ενας χορός που σίγουρα κάποια βήματά του έχουμε ξεχάσει ή μας έχουνε απαρνηθεί. Κι είναι και μια μνήμη που μας κρύβει τις σωστές ατάκες. Πώς ανακαλύπτουμε τον τρόπο που στίβει η ψυχή το σύννεφο και λαίμαργα το κατεβάζει στον ουρανίσκο της ενεργοποίησης;

Μα στο αντάμωμα του συνανθρώπου, στο άγγιγμα της ενσυναίσθησης. Ο χορός της βροχής θέλει την αρμονική συνήχηση ψυχών, την ομαδική απαγγελία του ελέους. Μα κυρίως την εκμάθηση μιας καινούριας γλώσσας με είκοσι τέσσερα καράτια αγάπης.

Ας κρεμάσουμε στα τοιχώματα της σκέψης το κάδρο αυτής της εποχής με προσδοκία κι ας αφήσουμε τη βροχή να μας διδάξει πώς να διαχειριζόμαστε ευεργετικά την πτώση.

*Ποιήτρια-Εκπαιδευτικός ( Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης)




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










819