ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ - ΦΩΤΙΑΔΟΥ*
Η παλέτα των χρωμάτων. Αποχρώσεις του πράσινου, καθώς διαλύονται για την ακουαρέλα της εποχής. Υπάρχει πάντα ένα φύλλο να σύρει πρώτο τον χορό της πτώσης. Το δέντρο απομένει γυμνό, γιατί η αρματωσιά πρέπει ξανά να αντλήσει τη δύναμή της από την ανανέωση. Και κάθε φύλλο σε πτώση είναι ένας χρόνος που πρέπει να ευδοκιμήσει αλλού. Τελειώνει το ταξίδι και αρχίζει ο προορισμός. Μία λίπανση για την επόμενη ανθοφορία.
Aν αλλάζουν οι εποχές, είναι γιατί πρέπει να διαφοροποιείται η διάθεσή μας προς τη μεταβλητή μας υπόσταση. Ο άνθρωπος απλώνει τα φύλλα και τα άνθη του σαν δέντρο που το φυτεύει η εποχή του. Μες στην εναλλαγή ανακαλύπτει σιγά σιγά τον προορισμό του ή εγκαταλείπει δρομολόγια που δεν εγγυώνται ασφαλή και ωφέλιμη την άφιξη. Και κάπως έτσι η φύση και η φύση μας θα ανανεώσει τη συμφωνία της με τη γονιμότητα.
Και τι θα πέσει σε αυτό τον καιρό από παλιά στολή, από καιρό που έχει φθαρεί, από παρωχημένη νοοτροπία, από ξεπερασμένη σκέψη και αντίληψη; Η σκηνοθεσία της ροής απαιτεί την αποχώρηση των νεκρών σκηνικών. Η αναγέννηση, όμως, ως ευκαιρία και πιθανότητα, πού θα βασιστεί; Δεν είναι μόχθος μεγαλύτερος από το κυνήγι μιας βεβαιότητας μέσα στην κυριαρχία της αβεβαιότητας. Ολόκληρος ο πλανήτης μοιάζει να κρέμεται σαν αράχνη επάνω σε καμένο λαμπτήρα. Ιστός πολύ μικρότερος από το πλουμιστό όνειρο που πρέπει να παγιδευτεί.
Βάλλεται η επιθυμία από πτώσεις που εμπεριέχουν μόνο μοιραία πρόσκρουση. Καψαλισμένα τα φτερά, μηδαμινή η προοπτική σωτήριου αλεξίπτωτου. Ανοίγει λαίμαργα το στόμα η γη και καταπίνει την προσδοκία, την αποσυνθέτει λες και ποτέ δεν υπήρξε. Φύλλα εποχής, ενοχής και αποχής στο χωνευτήριο του μηδενός. Φύλλα σαν βόμβες ατομικές και γενικές. Κρίση, ΚΡΙΣΗ, ΚΡΙΣΗ ως επικεφαλίδα, υπότιτλος, κυρίως περιεχόμενο και θεματική πρόταση, σε κάθε παράγραφο της έκθεσής μας.
Θλιβερό, μου λες, το επί σκηνής; Πιο θλιβερό το παρασκήνιο; Και πότε δεν ήταν; Η ανθρωπότητα βαδίζει αιώνες τώρα ασθμαίνουσα και αιμορραγούσα. Σέρνεται, αλλά δεν ενταφιάζεται. Η ύφανση της ιστορίας του ανθρώπου ένας ατέλειωτος επίδεσμος. Επιβιώνουμε μετά φόβου των πάντων. Συγχρονικά και διαχρονικά είναι το βήμα μας πιο πολύ λυγμού αποτύπωμα παρά αγαλλίασης. Πόσες φορές αλήθεια η πορεία κάτω από τη θλίψη του ουρανού;
΄Ετσι, με το βλέμμα σαν ταξίδι μες στα σύννεφα, άλλο δεν μένει για τη φυλλοβόλο διαδρομή μας παρά η σωσίβια ευχή: Να πέσει μες στη ζωή, να πέσει, ω ναι να πέσει απ΄το μυαλό και την ψυχή το καινούριο, το ποθούμενο. Σαν δίχτυ ασφαλείας στους ακροβατισμούς του χρόνου. Να το κυνηγήσει στα ψηλά και στα ψηλότερα ένας κρυμμένος αετός μας. Να μη χάσουμε τον πόλεμο πριν από την πλέον καθοριστική μάχη. Να μην υψώσουμε λευκή σημαία, κουρελιάζοντας τα τελευταία άσπρα λόγια μας.
Να αναστηθούμε χωρίς να πεθάνουμε. Κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο θαύμα της Καινής Διαθήκης μας.
Ποιήτρια –Εκπαιδευτικός
( Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης)
