Το πολύτιμο αγαθό του χρόνου


ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ*

Πώς φεύγει έτσι ο δρόμος, πώς κυλάει απότομα  πίσω μας ό,τι βλέπαμε μπροστά μας! 

Και άξαφνα τα μελλούμενα είναι ήδη παρελθόν. Και το παρόν είναι σαν κινούμενη άμμος που απορροφά τα βήματά μας.

Κι ύστερα είναι κι αυτή η αίσθηση της επανάληψης.  Όλα τα καινούρια είναι εν τέλει στιλβωμένα νομίσματα που έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει στις συναλλαγές πράξεων και αισθημάτων.  Κόβουμε ράβουμε τη μέρα και τη νύχτα και ανασυνθέτουμε ένα άλλο τάχα   σκηνικό με τα ίδια υλικά.

Κι ας είχαμε την έγνοια για το διαφορετικό, κι ας γυρέψαμε από το πρωί ως το βράδυ  το μικρό, ελάχιστο έστω θαύμα,  που θα έφερνε την  ποθούμενη αλλαγή.

Κάτι πάντα μας διαφεύγει, περιγελώντας μας που  το κυνηγούσαμε με όλα τα δίχτυα της καρδιάς  μας. Όμως ο χρόνος δεν μας κυνηγάει ούτε τον κυνηγάμε.

Ο χρόνος απλώς συμβαίνει. Κι εμείς περνάμε μέσα από αυτόν προσαρμόζοντας και αναπροσαρμόζοντας προσανατολισμούς. Κι εκεί που κάτι πάει να σωθεί, ανοίγει ένα παντζούρι από άνεμο που δεν περίμενες  κι είσαι έτοιμος για μια καινούρια θέαση του κόσμου. Για μια θάλασσα πίσω από το βουνό, για μια πεδιάδα μέχρι τις παρυφές μιας  πολλά υποσχόμενης ανάβασης.

Κάθε φορά, λοιπόν,  αντιστρέφουμε την κλεψύδρα  και αρχίζουμε να μετράμε ξανά τις ευκαιρίες. ΄Ολες σαν γραμμές νερού από πίδακα που λαγοκοιμάται μέσα μας κι αφυπνίζεται πότε από το λίγο πότε απ΄το πολύ, μα πιο συχνά από ένα τίποτα που μας τραντάζει συθέμελα. Και τότε επέρχεται μια εγρήγορση πρωτόγνωρη και μας τοποθετεί στις συντεταγμένες της πιο μεγάλης μας ανάγκης.

Μεγάλη τέχνη και σοφία να μπορεί κανείς να ζυμώνει τον χρόνο, έτσι ώστε να γίνεται ψωμί για τον καιρό του.  Να τρέφεται η πορεία με την πράξη.

 Μα δεν  ανοίγει ο κόσμος το παράθυρό του, αν δεν σταθούμε μπροστά και το ζητήσουμε. Κάτι σαν οθόνη αφής, να σύρουμε επάνω με το δάχτυλο την επιθυμία. Γιατί το  ωραίο δεν επέρχεται μέσα στη χλιαρότητα των αισθημάτων, τη μετριότητα των κινήσεων. Ο χρόνος πλένεται μέσα σε ιδρώτα και αγωνία.  Τον στίβουμε καλά, τον απλώνουμε μέσα μας και με καθαρότητα τον μοιράζουμε  στις στροφές του δρόμου.

Κάποια στιγμή, όταν θα στρέψουμε το βλέμμα προς τα πίσω, θα πρέπει τα μάτια μας να γεμίσουνε πληρότητα και ειρήνη. Οι καρποί να είναι απόλυτα συμβατοί με τον κορμό του οράματός μας. Λίγα έως ελάχιστα να προβάλλουν τα αγίνωτα μες στις άνομβρες εποχές.

Αλλιώς η ψυχή θα ραγίζει ολοένα με έναν υπόκωφο λυγμό. Και οι στιγμές του μέλλοντος θα ανεβαίνουν στον ουρανό μας σαν άστρα χλομά,  τρεμάμενα, που δεν αξιώθηκαν το χαρμόσυνο μήνυμα της έλευσης ενός βασιλιά χρόνου μας.

*Ποιήτρια-Εκπαιδευτικός (Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης)

 

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










824