Προλογίζοντας τη θεατρική παράσταση του Λυκείου Πολεμιδιών «Η αυλή των θαυμάτων»


 ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ*

Η αναγκαιότητα της θεατρικής παιδείας στην εκπαίδευση γίνεται όλο και περισσότερο επιτακτική και η  απουσία της από τη σχολική πράξη συνιστά έλλειψη μεγάλης σημασίας.Το θέατρο καλείται να διαδραματίσει και στις μέρες μας τον πρωταρχικό πολιτικό του ρόλο που είχε στην Αρχαία Αθήνα, τον ρόλο του «Σχολείου της Δημοκρατίας». Να στοχεύει στο να μετασχηματίσει το σχολείο σε φυτώριο ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, αυτόνομων και συνειδητοποιημένων ενεργών πολιτών. Έτσι, το  σχολείο της ταχύρρυθμης κατάρτισης  μετατρέπεται σ’ ένα ανοιχτό σχολείο διακίνησης ιδεών και πολιτιστικής έκφρασης.

Μια σχολική θεατρική παράσταση δεν είναι απλά ένα σημαντικό γεγονός για τη σχολική πραγματικότητα και για την τοπική κοινωνία . Είναι μια πολύπλευρη εκπαιδευτική ενασχόληση που αναδεικνύει ανάγκες και διαθέσεις τόσο των μαθητών/τριών όσο και των καθηγητών/τριών και αποσκοπεί στην πνευματική ανάπτυξη, στην αισθητική καλλιέργεια, στη δημιουργική έκφραση  και στην ευαισθητοποίησή τους σε θέματα που αφορούν στο στενότερο αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον τους. Φέρνει στο φως έναν εκφραστικό και καλλιτεχνικό πλούτο ,που διαπερνάει τα στενά όρια της σχολικής πραγματικότητας και γίνεται μέρος του κοινωνικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της τοπικής κοινωνίας.

Οι   Αγώνες Σχολικού Θεάτρου του Υ.Π.Π.Α.Ν. δεν πραγματοποιήθηκαν φέτος, λόγω των έκτακτων περιοριστικών μέτρων για την πανδημία. Παρόλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν, το Λύκειο Πολεμιδιών ανεβάζει για την παρούσα σχολική χρονιά - εκτός του πλαισίου των θεατρικών αγώνων του ΥΠΠΑΝ, αλλά με την άδεια του Υπουργείου -   το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Η αυλή των θαυμάτων», το οποίο θεωρείται ως το σημαντικότερο έργο της μεταπολεμικής ελληνικής δραματουργίας και με το οποίο ο συγγραφέας κατορθώνει να ξεπεράσει το σκόπελο της ηθογραφίας και να διεισδύσει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή. Με το συγγραφικό του ένστικτο καταγράφει μοναδικά τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της πατρίδας και τις πτυχές του ελληνικού χαρακτήρα, ενώ παράλληλα, με το εμβληματικό σύμβολο της αυλής, πετυχαίνει να αναδείξει τη δύναμη και τα χαρακτηριστικά μιας συλλογικής εμπειρίας που, αν και κλονίστηκε από το σύγχρονο τρόπο ζωής, παραμένει ένα θεμελιακό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας, με τη μορφή της γειτονιάς.

Τα πρόσωπα του έργου εκφράζουν και ζουν τις χαρές και τις λύπες τους, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις τους. Την ίδια στιγμή όμως διατηρεί ζωντανή την επικοινωνία, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, στοιχεία που σε όλες τις εποχές αποδεικνύονται απαραίτητα για τη συμβίωση και την πρόοδο των ανθρώπων και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των δυσκολιών, των προβλημάτων αλλά και των έκτακτων καταστάσεων, όπως τις πανδημίες.

*Διευθύντρια




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










1044