Τελετή Αποφοίτησης

ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΤΑΣΟΥ*

Θα ήθελα να καθόμουν σε μια γωνιά, κάπου απόμερα, να παρακολουθήσω έναν προς έναν όλους όσοι αντιδρούν, δεν συμμορφώνονται, καταγγέλλουν και αντιμετωπίζουν απαξιωτικά την Τελετή Αποφοίτησης του σχολείου τους. Εννοείται να τους παρακολουθήσω όταν με το καλό αποφοιτούν από το πανεπιστήμιο. Θα σεβαστούν άραγε την αποφοίτηση και θα συμμορφωθούν με τον κώδικα ενδυμασίας και συμπεριφοράς που επιβάλλει η Σχολή τους; Και αν δεν φοιτήσουν σε πανεπιστήμιο  θα σέβονται άραγε τα όσα τους επιβάλλει ο εργοδότης τους; Αν δεν τα σέβονται;

Άρχισαν και φέτος οι τελετές Αποφοίτησης στα σχολεία μας. Παρατηρώντας τις σχετικές ανακοινώσεις βλέπουμε δυστυχώς να επαναλαμβάνονται τα αυτονόητα, κάτι παρόμοιο όπως πιο κάτω:

«Μαθητής που θα παρουσιαστεί στο σχολείο αξύριστος με περίεργα κουρέματα και χωρίς την επίσημη στολή δεν θα πάρει το Απολυτήριο... Κατά τη διάρκεια της τελετής καλείστε της επιδείξετε συμπεριφορά που χαρακτηρίζει ώριμους ανθρώπους που σέβονται τόσο της εαυτούς τους … όσο και το πνεύμα  της  τελετής».

Γιατί όμως πρέπει να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα αυτονόητα; Πόσο δύσκολο είναι για τους τελειόφοιτους, κάποιους από αυτούς, να σεβαστούν την πιο τιμητική, την πιο ξεχωριστή και την πιο συγκινητική εκδήλωση της ζωής τους; Γιατί αυτή την λαμπρή μέρα να αναγκάζονται οι διευθύνσεις να έλθουν σε αντιπαράθεση με μαθητές και γονείς επειδή κάποιοι δεν εννοούν να σεβαστούν κάποιους κανόνες; Επειδή δεν εννοούν να σεβαστούν τη δική τους αποφοίτηση;

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ομηρικών καυγάδων και διασυρμό διευθύνσεων επειδή κάποιοι απαιτούν σεβασμό σε κανόνες που αφορούν την εμφάνιση και τη συμπεριφορά των τελειόφοιτων μαθητών στις τελετές αποφοίτησης. Απαιτούν δηλαδή τα αυτονόητα. Δυστυχώς το δημόσιο σχολείο δεν καταφέρνει να πείσει  μια μικρή ευτυχώς μερίδα μαθητών, μετά από δώδεκα χρόνια  φοίτησης, πως οφείλουν σεβασμό στον θεσμό του σχολείου. Μαζί αποτύχαμε όλοι μας να μεταφέρουμε σε αυτούς βασικές δεξιότητες και απαραίτητες συμπεριφορές που απαιτούνται για να λειτουργήσει υποφερτά μια κοινωνία.

Οι παλιοί έλεγαν πως μετά από σκληρή δουλειά το ψωμί εν πιο γλυτζιή. Χρειάζεται να κοπιάσεις για να εκτιμήσεις την αξία μιας κατάστασης. Από την άλλη χρειάζεται και το σχολείο να προσδώσει νόημα και αξία και αποτέλεσμα στα 12 χρόνια φοίτησης ενός μαθητή. Είναι αδιανόητο μετά από δώδεκα χρόνια ο πίνακας να είναι κενός.

*Διευθυντής Λυκείου