Πρώτη αντίδραση στον αναρχοσυνδικαλισμό

 ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ Θ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ*

    Προσωπικά ερμηνεύω το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των καθηγητών μέσης παιδείας ως το πρώτο, μικρό ανάχωμα ενάντια στον αναρχοσυνδικαλισμό των ηγεσιών κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης. Δεν έχω τεκμηριωμένη άποψη για την ορθότητα ή όχι της εξετάσεως των τετραμήνων. Δεν μπορώ να πω αν αποτελεί μεταρρύθμιση ή οπισθοδρόμηση. Ούτε μπορώ να υποστηρίξω, ότι οι εξετάσεις των τετραμήνων θα αποτελούν ορθή αξιολόγηση και όφελος για τους μαθητές και της μαθήτριες. Όμως ξέρω ότι αυτή η μεταρρύθμιση αποφασίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και ήταν αποτέλεσμα  των εισηγήσεων ακαδημαϊκών, εκπαιδευτικών (όπως οι γυμνασιάρχες και οι επιθεωρητές), μάχιμων εκπαιδευτικών και έτυχε διαβούλευσης με ενδιαφερόμενους, όπως οι γονείς και οι συνδικαλιστές. Ακολούθως η μεταρρύθμιση έτυχε της εγκρίσεως του Υπουργικού Συμβουλίου (εκτελεστική εξουσία) και νομοθετήθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων (νομοθετική εξουσία). Είναι δηλαδή νόμος του κράτους.

Κανένας δεν έχει δικαίωμα να παραβεί ή να αντιστρατευθεί τον νόμο. Για τούτο, πιστεύω, η συνδικαλιστική οργάνωση των καθηγητών οργάνωσε ψηφοφορία για την έγκριση απεργιακών μέτρων κατά τις ώρες εφαρμογής του νόμου. Μια απλή ψηφοφορία για έγκριση στάσης εργασίας και όχι δημοψήφισμα εναντίον των τετραμήνων ήταν η διαδικασία της Δευτέρας. ΄Ετσι η έγκριση ή απόρριψη της πρότασης με ψηφοφορία έκρυψε επιμελώς τον στόχο, πού ήταν η απόρριψη του νόμου σε περίπτωση που υπερίσχυε το ΝΑΙ. Τότε το αποτέλεσμα θα παρουσιαζόταν ως απόφαση εναντίον των εξετάσεων των τετραμήνων, μια καθαρά παράνομη απόφαση, επειδή κανένας δεν μπορεί να αποφασίζει, ότι  δεν θα εφαρμόσει κάποιο νόμο, επειδή διαφωνεί με τις πρόνοιές του.

Τις παράλογες θέσεις και ενέργειες των συνδικαλιστών τις ονομάζω αναρχοσυνδικαλισμό. Και τον αναρχοσυνδικαλισμό τον καλλιέργησε και τον ενδυνάμωσε η εκάστοτε κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα. Τα κόμματα εισχώρησαν μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δημιουργώντας κινήσεις εντός της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Και με τις κινήσεις αυτές προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και να τις στρέψουν εναντίον των κυβερνητικών αποφάσεων τα κόμματα της αντιπολίτευσης και υπέρ των κυβερνητικών αποφάσεων τα κόμματα που βρίσκονται στην εκτελεστική εξουσία. Αλλά και οι κινήσεις μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις έγιναν βασιλικότερες του βασιλέως, επειδή υποστηρίζουν τις πιο ακραίες θέσεις για να συγκεντρώσουν ψηφοφόρους στις εκλογές που γίνονται κάθε δυο - τρία χρόνια.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών, αλλά με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, κυρίως του δημόσιου και του ημιδημόσιου τομέα. Ποια κυβέρνηση μπορεί να τα βάλει με την ΠΑΣΥΔΥ;

Φυσικά η κυβέρνηση, όπως και κάθε εργοδότης, πρέπει να διαβουλεύεται με τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους για κάθε μεταρρύθμιση που θέλει να εφαρμόσει. Και τούτο γιατί χωρίς την αποδοχή της μεταρρύθμισης από εκείνους που θα την εφαρμόσουν η προσπάθεια δεν θα έχει μεγάλες πιθανότητες εφαρμογής και επιτυχίας. Για τούτο πιστεύω πως ο εργοδότης πρέπει να διαβουλεύεται με τους εργαζόμενους και να ακούει και να λαμβάνει υπόψη τις εισηγήσεις τους. Και με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να συζητά, ιδίως αν πρόκειται να επηρεαστούν εργασιακά δεδομένα και συνδικαλιστικά κεκτημένα, για να αποφύγει την αντίδρασή τους. Όμως ουδέποτε πρέπει να τους δίνει το δικαίωμα να έχουν τον κύριο λόγο στην απόφαση για μια μεταρρύθμιση. Και αυτό συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, που κυβέρνηση και κόμματα φοβούνται τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και εκτρέφουν τον αναρχοσυνδικαλισμό.

Πιστεύω πως η συνδικαλιστική δεοντολογία επιβάλλει στις συντεχνίες να υπερασπίζονται και να απαιτούν βελτίωση των εργασιακών τους θεμάτων και όρων εργασίας. Ουδέποτε όμως νομιμοποιούνται να έχουν λόγο σε αποφάσεις που δεν έχουν σχέση με τα εργασιακά τους συμφέροντα, αλλά με την πολιτική, τους στόχους και την τακτική του εργοδότη.

Για τούτο σήμερα φτάσαμε στο σημείο καμιά κυβέρνηση να μη μπορεί να εφαρμόσει μια απόφαση για την οποία διαφωνεί η παντοδύναμη ΠΑΣΥΔΥ. Και αυτή την περίοδο βλέπουμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΑΗΚ να απαιτούν εφαρμογή των Ασυλλογικών συμβάσεων (και έχουν απόλυτο δικαίωμα να το κάνουν). Αλλά με ποια δεοντολογία και ποιο δικαίωμα προσπαθούν να επιβάλουν στο συμβούλιο της ΑΗΚ τις θέσεις τους για την στρατηγική και την τακτική της ΑΗΚ και την ανάπτυξή του; Θα πρέπει να περιοριστούν μόνο εκεί που επηρεάζονται τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα.

Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο η δεοντολογία να θεωρείται ηττοπάθεια και η αναρχία να θεωρείται υγιής συνδικαλισμός. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε και τον συνδικαλισμό και την εργατική ειρήνη και να καταλήξουμε σε ταξικές αναμετρήσεις, επιστρέφοντας στον εργασιακό και τον κοινωνικό μεσαίωνα.

*Πρώην επιθεωρητής Δημοτικής.