Το μήνυμα πίσω από την αυξητική τάση του Σχολικού Εκφοβισμού


ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ*

     Αυξητική τάση σημειώνει το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού στην Κύπρο (2015: 18%, 2019: 34%), σύμφωνα με τα αποτελέσματα από πρόσφατη διεθνή έρευνα (OECD, 2019). Την ανησυχία που προκαλούν τα ποσοστά, εύλογα ακολουθεί ο προβληματισμός ως προς το τι κάνουμε λάθος και πώς θα μπορούσαμε να παρέμβουμε καλύτερα. Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ένα πολύ-παραγοντικό και πολύ-αιτιακό φαινόμενο που απαιτεί αλλαγές σε όλο το σύστημα που τον εμπερικλείει. Ενώ ο εκφοβισμός αναπτύσσεται ανάμεσα στον «θύτη» και το «θύμα», γύρω από αυτή τη δυναμική βρίσκονται άλλα ζωντανά συστήματα, που είτε ευνοούν την εμφάνισή του, είτε την αποδυναμώνουν. Τα συστήματα αυτά αποτελούν τους εκπαιδευτικούς, τον διευθυντή, το κλίμα, τη στάση και την πολιτική του σχολείου αλλά και της κοινωνίας απέναντι στον εκφοβισμό, τους γονείς, τους ειδικούς ψυχικής υγείας και όλους τους πολίτες (Cameron & Quinn, 2005). 

Σχολικός Εκφοβισμός: Μια συστημική παρέμβαση: Για να παρέμβουμε στο σχολικό εκφοβισμό συστημικά, χρειάζεται να ληφθούν μέτρα πρόληψης, εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης καθώς και άμεσης παρέμβασης από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, ακόμη και του Νηπιαγωγείου. Κάθε σχολείο οφείλει με βάση τη σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, να λαμβάνει όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των μαθητών. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η αύξηση της ασφάλειας των σχολικών εγκαταστάσεων, η επαρκής επιτήρηση, η προαγωγή του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη διαφορετικότητα, στην ισότητα και την κατάλληλη επίλυση των συγκρούσεων μέσα από την εκπαίδευση των μαθητών (Chapelletal., 2006).

Επιπλέον, η ενδυνάμωση των γονιών και των εκπαιδευτικών μέσα από τα κατάλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα με σκοπό την ανάπτυξη του παιδιού σε ένα υγιές οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον, αλλά και η παροχή δεξιοτήτων σε γονείς και εκπαιδευτικούς ως προς την κατάλληλη διαχείριση τέτοιων περιστατικών, αποτελεί εξίσου σημαντική και ωφέλιμη διαδικασία παρέμβασης.

Παράλληλα, η ενίσχυση των δομών και υπηρεσιών στήριξης, κοινωνικής πρόνοιας εκπαίδευσης, ψυχολογικής υποστήριξης και καθοδήγησης όλων των εμπλεκομένων, όπως και η συλλογή δεδομένων από αξιολογήσεις και χρονικές επαναξιολογήσεις που χρειάζεται να εφαρμόζονται για την εκτίμηση της αποτελεσματικότητας των υφιστάμενων παρεμβατικών προγραμμάτων αποτελούν μέρος της συστημικής παρέμβασης.

Τέλος, οι κοινωνικοί θεσμοί μπορούν να λειτουργήσουν υποστηρικτικά προς τη μείωση του φαινομένου, όπως επίσης και οι πολίτες της κοινωνίας, εφαρμόζοντας καθημερινά, πρώτοι εμείς, τις συμπεριφορές και αντιδράσεις που αναμένουμε τα παιδιά να αναπτύξουν (Hall, 2017; Patton, Hong, Patel, Kral, 2015; Zych, Ortega-Ruiz, Del Rei, 2015).

*Σχολική Ψυχολόγος

Διδακτορική Φοιτήτρια Κλινικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κύπρου




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










1160