Στους θεατές μέσα από την οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, στους μαθητές της Γ Λυκείου


ΤΗΣ ΣΑΝΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Αγαπημένε/η μαθητή και μαθήτρια,
Το γράμμα μου σε βρίσκει σ’ ένα γνώριμο και ασφαλές μέρος, εκεί όπου ανατράφηκες και μεγάλωσες, ονειρεύτηκες για πρώτη φορά και έθεσες στόχους. Αυτούς που τώρα ετοιμάζεσαι σχεδόν ενήλικας πια, να κατακτήσεις με μεγάλη ανυπομονησία, φόβο και ταυτόχρονα αγωνία. Μαζί ανταμώνουμε αυτή τη φορά, όχι στα μαθητικά έδρανα, ούτε στις τάξεις και στους διαδρόμους που έσφυζαν από τις φωνές και τα γέλια σου, αλλά στο σπίτι σου. Στο καταφύγιο σου, σε συνθήκες καραντίνας, μέσα από την οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Το ξέρω, δεν είναι αυτό που είχες στο μυαλό σου να συμβεί, ιδιαίτερα τώρα που έφτασε η ώρα να γίνεις ΕΣΥ ο πρωταγωνιστής. Αυτή τη στιγμή που την περίμενες μια ολόκληρη ζωή για να κατακτήσεις τους στόχους σου, να δώσεις τις Παγκύπριες εξετάσεις 2020, που θα σου άνοιγαν ενδεχομένως τις πόρτες για το πολυπόθητο Πανεπιστήμιο και με μεγάλη λαχτάρα θα εξασφάλιζες μια θέση, στη σχολή που ονειρευόσουν.
Ξέρεις.. ούτε και για μένα είναι εύκολο αυτό. Μου λείπουν οι συζητήσεις και τα αστεία που κάναμε στην τάξη, η ανθρώπινη επαφή, η αλληλεπίδραση, το εκ του σύνεγγυς δούναι και λαβείν, σε επίπεδο γνώσης και επικοινωνίας. Γνωρίζω από πρώτο χέρι, τη σκληρή προσπάθεια, την υπέρβαση που έκανες φέτος. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο, τις θυσίες σου σε χρόνο και κόπο, την αγωνία των γονέων σου, την ανιδιοτελή προσφορά τους από το υστέρημα τους σε χρήμα, αλλά και από το μεδούλι της ψυχής τους, με αγάπη και κατανόηση για σένα.
Είμαι σίγουρη, ότι τα ερωτήματα και οι σκέψεις που τριβελίζονται τώρα στο μυαλό σου είναι πολλές. Τι θα γίνει αύριο; Πότε θα δω τους φίλους μου; Πότε και πως θα γίνουν οι εξετάσεις εισδοχής στα Πανεπιστήμια; Γιατί κανένας αρμόδιος δε μας δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις; Τι θα γίνει με την εξεταστέα ύλη; Δεν έχω ηλεκτρονικό υπολογιστή, δεν έχω εκτυπωτή, δε μπορώ να κατανοήσω την άσκηση, έχω απορίες… πολλά τα κενά και τα ερωτηματικά.
Πραγματικά, κανένας δε μπορούσε να προβλέψει αυτή την πρωτοφανή κατάσταση, την οποία ζούμε, ασφυκτιώντας εδώ και μέρες. Δυστυχώς, δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα παραταθεί η αγωνία σου, δε γνωρίζω με βεβαιότητα όλες τις απαντήσεις στα ερωτηματικά σου, δε μπορώ να κατευνάσω με επιχειρήματα το θυμό σου. Κανένας αρμόδιος δε ρώτησε πως νιώθεις εσύ, που βρίσκεσαι ετούτη την κρίσιμη στιγμή στη θέση του αποδέκτη-θεατή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Στην αντίπερα όχθη, να ξέρεις ότι βρίσκονται οι καθηγητές σου. Πομποί αλλά και αποδέκτες των μηνυμάτων σου, των αποριών και των σκέψεων σου. Προσπαθούν με όλα τα μέσα που διαθέτουν να σε στηρίξουν. Παρά τις δυσκολίες και τις ελλείψεις, με ψυχικό σθένος, φιλότιμο, υπευθυνότητα και σεβασμό στο λειτούργημα που επιτελούν, βρίσκονται στον αγώνα σου συμπαραστάτες.
Μαζί τους, αφουγκράζομαι κι εγώ τον παλμό σου, αισθάνομαι το καρδιοχτύπι σου, γίνομαι συμπρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου που ζούμε. Ακούω τα θετικά σχόλια των γονέων σου και χαίρομαι που σε ενθαρρύνουν να προσπαθείς. Βρίσκομαι καθημερινά στο δικό σου σπίτι, με τη χρήση της τεχνολογίας. Είμαι ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ.
Σε στηρίζω με όλα τα όπλα που διαθέτω. Μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια. Μη χάσεις το κουράγιο σου. Συνέχισε να μελετάς, να δουλεύεις, σαν την πολύβουη μέλισσα. Μη χάνεις την ελπίδα σου. Η ζωή δεν είναι ένα μονοπάτι ανθόσπαρτο Σκοπέλους και αγκάθια θα συναντήσεις πολλά. Όπως διαχρονικά και εύστοχα επισημαίνει στο ποίημα Ιθάκη, ο Κ. Π. Καβάφης «..Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας, τὸν ἄγριο Ποσειδώνα δὲν θὰ συναντήσεις,
ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,
ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου..» [1] Η δύναμη σου είναι το αστείρευτο πείσμα σου, η ατσαλένια σου θέληση ότι θα τα καταφέρεις.
Η καταιγίδα που περνάμε θα κοπάσει, αργά ή γρήγορα. ΜΑΖΙ θα το ξεπεράσουμε και αυτό. Σοφότερος, γενναιότερος, θα φτάσεις τότε στη δική σου Ιθάκη. Κι αν δεν τα καταφέρεις πάλι νικητής θα βγεις, πλούσιος με όσα κέρδισες από το ταξίδι. «..Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πείρα, ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες ᾑ Ἰθάκες τί σημαίνουν..»

Εύχομαι, όταν θα ανταμώσουμε και πάλι με υγεία, στις τάξεις, στους διαδρόμους, στα μαθητικά έδρανα, απελευθερωμένοι από την αγωνία της επιβίωσης, να θυμάσαι ότι δεν υπάρχουν δάσκαλοι-αυθεντίες, αλλά Άνθρωποι, που πίστεψαν και πάντα θα πιστεύουν σ’ εσένα!
Να προσέχεις τον εαυτό σου και να τρέφεις ωφέλιμα το πνεύμα σου.
Εις το επανιδείν,

[1] Βλ. Καβάφης, Κ. Π. [1991], Τα Ποιήματα. Τόμ. Α΄ (1897–1918). Επιμ. Γ. Π. Σαββίδης, 4η έκδ. Ίκαρος, Αθήνα

Καθηγήτρια Ελληνικής Φιλολογίας

MSc Εκπαιδευτικής Ηγεσίας και Διοίκησης

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










2280