ΤΗΣ ΡΙΤΣΑΣ ΜΙΧΑΗΛ*
Τα σοβαρά γεγονότα έχουν την τάση να προκαλούν μια «διπολικότητα». Απο την μια έχουν πολύ σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις, που οι περισσότεροι εστιάζουν εκεί, απο την άλλη όμως έχουν και κάποια θετικά στοιχεία, που συχνά μπορεί να μην είναι και τόσο εμφανή. Είναι κανόνας της φύσης κάθε αρνητικό να έχει και μια θετική πλευρά.
Στην εποχή πριν τον Κορωνοϊό φαίνεται οτι η κοινωνία, οι άνθρωποι είχαν ξεπεράσει κάθε όριο σεβασμού στις ηθικές αξίες, τα ιδανικά, την ανθρώπινη ανοχή. Ζούσαμε στην εποχή της υλικής υπεροχής. Τα μόνα που είχαν σημασία ήταν τα ακριβά αποκτήματα, το κοινωνικό status, η προβολή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και ξαφνικά εκει που ο υπερκαταναλωτισμός δεν εχει όρια και θεωρούμε πάντα δεδομένα τα «ευτελή» αγαθά, έρχεται η πανδημία του Κορονοιου όπου τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα. Ζητούμε την άδεια για ελευθερία, για μια βόλτα στην παραλία, για να πάμε για ψώνια. Αρχίσαμε να «ξανά» αναγνωρίζουμε αξίες που ήταν δεδομένες αρα και ξεχασμένες.
Σήμερα πλεον παρατηρώ την πλειοψηφία των ανθρώπων να συμμορφώνονται με τις αρχές, να θέλουν να βοηθήσουν και να νοιάζονται περισσότερο ο ένας για τον άλλο. Επειδή ακριβώς σε τέτοιες ώρες όλοι «στο ίδιο καζάνι βράζουμε» , η πανδημία δεν ξεχωρίζει πλούσιους απο φτωχούς, κοινωνικό status ή followers ξαφνικά αυξάνεται η συλλογική κατανόηση και η συμπόνια. Πόσο τραγικό όμως είναι να στρεφόμαστε προς τον συνάνθρωπο, να βοηθάμε χωρίς ανταλλάγματα μόνο κάτω απο τέτοιες συνθήκες και με την απειλή για την ίδια μας την ζωή;
Ο Κορωνοϊός μας θυμίζει την μηδενική αξία των υλικών αγαθών και υπερτονίζει την υγεία ως το πιο πολύτιμο αγαθό, μας θυμίζει την σημασία της αλληλοβοήθειας και την ‘ανθρωπιά’ που πρέπει να διακατέχει κάθε ανθρώπινο όν. Επίσης φαίνεται οτι μπορούμε να επιβιώσουμε με τα λίγα και τα απολύτως απαραίτητα. Ας αναλογιστούμε λοιπόν, να αναθεωρήσουμε και να δούμε αυτή την μοναδική ευκαιρία να αυξήσουμε την ενσυναίσθηση και την συμπόνια απέναντι στον συνάνθρωπο μας, οχι μονο στις δύσκολες στιγμές αλλά για πάντα. Να δούμε όλους τους ανθρώπους όμοιους με εμας, άξιους και ικανούς να δώσουν και να λάβουν συμπόνια.
Πόσο όμορφο θα ήταν στην εποχή μετα τον Covid-19 και χωρις την απειλή για την ζωή μας να μην ξεχάσουμε αυτές τις αξίες, να τις εντάξουμε ξανά σε γερή βάση στην καθημερινότητα μας. Το πόσο θα μας αλλάξει αυτή η κατάστση εξαρτάται απο εμας τους ίδιους. Η αλλαγή βεβαίως εξαρτάται απο το γνωστικό επίπεδο, το επίπεδο ωριμότητας του κάθε ανθρώπου και της ενδοοικογενειακής κουλτούρας, εφόσον όμως το βίωμα ειναι συλλογικό αξίζει όλοι να προσπαθήσουμε. Να επαναπροσδιορίσουμε όλοι την αξία της ζωής, να ξανασυστηθούμε με τα ιδανικά της ζωής, την αξία της συμπόνοιας και της επικοινωνίας με αγαπημένα πρόσωπα, συγγενής και φίλους.
Είναι θλιβερό και τραγικό το γεγονός που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα χιλιάδες άνθρωποι χάνουν την ζωή τους είναι όμως και μια ευκαρία και ένα μάθημα για όσους μείνουν να αλλάξουν δραματικά την ανθρωπότητα.
*Παιδαγωγός BSc, M.Ed
