Κάπου ψηλά... (#stopbullying)


ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*

* Το κείμενο αφιερώνεται στην εκπαιδευτικό κ. Ελίζα Χριστοφόρου: μαθαίνει κάθε στιγμή σε όλους μας με πόσο φως φτιάχνεται η λέξη «δάσκαλος» *

Την είδα κάπου στη νέα μου πόλη. Τη γνώρισα αμέσως. Θα μπορούσα να τη ξεχωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες. Με σκυφτό το κεφάλι. Όπως ακριβώς και τότε. Ήμασταν παιδιά τότε και περπατούσαμε στη γειτονιά, απόγευμα προς βράδυ. Με μαύρο παντελόνι και λευκό, πάντα μακρυμάνικο, μπλουζάκι. Σταμάτησα. Σε μια στιγμή ενώθηκε το φάσμα του χρόνου. Δεν ήξερα αν ζούσα στο τώρα ή στο τότε. Οι στιγμές της ζωής – και ήταν πολλές – πέρασαν σαν ριπές, γρήγορα και βίαια, από μπροστά μου. Απότομα. Λεπίδια κοφτερά. Ανεπανάληπτα εκκωφαντικές μέσα στη σιωπή ήταν. Σπασμένο χέρι, τρεμάμενη φωνή, κλάματα, μια πίτα με χώμα απάνω, μια εξαφάνιση. Η κυρία Ελένη. Ο κύριος Φώτης. Ο Αργύρης. Που είχαν ψάξει εκείνη τη νύχτα σε όλο το χωριό. Στιγμές. Με την ηχώ του χρόνου. Κάπου στη Γεροσκήπου. Κάποτε άλλοτε. Στα χρόνια μιας κάποιας ζωής. Μιας βολής μάλλον, επίπλαστα βαυκαλιστικής.

Φώναξα το όνομά της. Κάποτε μου είχε πει ότι τη φώναζαν έτσι, γιατί το είχαν καταλάβει οι γονείς της, όταν πρωτοείδε το φως του κόσμου, ότι η μοίρα της είναι να σηκώνει τον δικό της σταυρό. Γεννιόμαστε, μου είχε πει, με κάπου χαραγμένο είτε έναν δρόμο είτε έναν σταυρό. Ο δρόμος, το μονοπάτι, η ροή της ζωής είναι στο χέρι. Να μπορείς βλέπεις. Να νιώθεις ότι αξίζει να προχωρήσεις ό,τι και να συμβαίνει. Γιατί υπάρχει ο δρόμος. Ο σταυρός είναι κάπου κάτω από τα μάτια χαραγμένος. Ελαφρά. Ίσα να τον διακρίνουν οι άλλοι. Να σε λυπούνται. Αλλά να μην τρομάζουν και πολύ. Και εσύ, καταδικασμένος να μην μπορείς ποτέ να διαγνώσεις το πάθος της χαραγματιάς. Παρά μόνο, όταν ο σταυρός θα βάραινε. Τη φώναξα ξανά.

Δίπλα-δίπλα. Όπως παλιά. Μόνο που έλειπε εκείνη η μικρή χάρτινη σακουλίτσα με την τυρόπιτα. Καθισμένος στο πεζούλι να κοιτάζω μπροστά, αφού είχα κοιτάξει γύρω-γύρω και δεν υπήρχε κανείς. Να ανοίγω το φύλλο, να βγάζω το τυρί και να πετάω ό,τι είχε απομείνει. Πάντα ως εκεί. Στο όριο. Στο μεταίχμιο. Λίγο πιο πίσω. Η Σταυρούλα. Κάπου εκεί, στο υπό σκιάν, τη γνώρισα. Και τι έγινε και πως περάσαν τα χρόνια και που πήγαμε και που βρεθήκαμε και τι κάνουμε τώρα και τι φάγαμε χτες. Περί ανέμων και υδάτων. Φτιασίδια, κατάλαβα τα λόγια ότι ήταν, σε πεσμένα μαλλιά.

Τι να της έλεγα; Ότι δεν ήξερα; Ότι δεν έβλεπα; Ότι δεν μπορούσα να καταλάβω; Το σκυμμένο κεφάλι. Το πεταμένο φαγητό. Τα δάκρυα, η απομόνωση, οι αμέτρητες ώρες στο μικρό βουνό της πόλης μας κάτω από εκείνο το παλιό ξενοδοχείο με τους πετρόχτιστους τοίχους και τις σφαίρες απάνω. Για να θυμίζουν ό,τι είχαν ζήσει οι παλιοί και ό,τι βλέπει κανείς ακόμα στον Πενταδάχτυλο. Μου είπε ότι ήθελε να βλέπει, αλλά να μην τη βλέπει κανείς. Ένα προστατευτικό κλουβάκι στην ελευθερία του ανώδυνου. Μια φυλακή στην απλωσιά του (υ)ψηλότερου σημείου. Κάπου ψηλά. Ναι. Βρήκε το κουράγιο να σταθεί στα πόδια της. Ένας θόρυβος κάποια ημέρα από τις πολλές βουβές. Ή θα έτρεχε να φύγει, να βρει ένα βουνό και να το κουβαλάει πάντα μαζί της ή θα έπιανε το ξύλο και θα έμπαινε στο σκοτεινό δωμάτιο να δει τι συνέβαινε. Έκανε το δεύτερο.

Σταματήστε το bullying. #stopbullying

Υ.Γ.: ειλικρινής η απορία. Όσοι στην Κύπρο αντιτάσσονται με βαρύγδουπες ανακοινώσεις στην πολλές φορές επιχειρούμενη δίωξη της αντίθετης γνώμης τι έχουν κάνει προκειμένου να εξαλείψουν περιστατικά τέτοιας δίωξης και ανάλογης άσκησης εργασιακού εκφοβισμού στο δικό τους θεσμικό σπίτι; Έχουν το θάρρος να δώσουν μια ειλικρινή και τίμια δημόσια απάντηση στο ερώτημα αυτό; Να το πω διαφορετικά: ο σεβασμός στην αντιλογία και τη διχογνωμία, η στήριξη της δημιουργίας, η προσήλωση στη δημοκρατία και το απόλυτο ιδεώδες της, την ελευθερία (λόγου και έκφρασης), δεν μπορούν να περιορίζονται, να κουτσουρεύονται, να σχετικοποιούνται και να γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάλογα με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις μας. Δημοκρατία κατά προτίμηση δεν υπάρχει. Η έννοια της ελευθερίας είναι αδιαίρετη, αδιαπραγμάτευτη, ακουτσούρευτη, ακέραιη, απόλυτη και αμόλυντη από ιδεολογικές ή επαγγελματικές ή μικρονοϊκά προσωπικές μερικότητες. Πρέπει να μάθουμε να στηρίζουμε την ελευθερία παντού – ακόμα και μέσα στο (θεσμικό) σπίτι μας, από το οποίο πολλές φορές ελλείπει και στο οποίο πολλές φορές διώκεται. Περιστατικά πολλά. Θα βρεθεί κάποιος να αναλάβει με παρρησία την ευθύνη και να απαντήσει δημόσια;

*Πανεπιστημιακός/Φιλόλογος




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










1491