TΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΟΥ*
Ο χώρος της αναπηρίας ανέκαθεν ήταν ένας χώρος στον οποίο πολύ εύκολα κάποιος μπορούσε να προβάλει τα ανθρωπιστικά του συναισθήματα, των οποίων η βάση δεν ήταν άλλη από μια φιλανθρωπική σκοπιά αντίληψης της αναπηρίας. Τα τελευταία χρόνια οι επαγγελματίες στο χώρο της αναπηρίας, προσπαθούν να περάσουν ξεκάθαρα το μήνυμα ότι η αναπηρία είναι μια κοινωνική ταμπέλα, την οποία η κοινωνία δημιουργεί, για να μπορέσει να διαχειριστεί τα άτομα αυτά. Δυστυχώς, πολλές φορές στη προσπάθειά μας να επηρεάσουμε ή να ενημερώσουμε το ευρύ κοινό για τα συγκεκριμένα θέματα, συμμετέχουμε σε εκπομπές οι οποίες προάγουν τη φιλανθρωπία και τον οίκτο για τα άτομα με αναπηρία. Αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσα από τις δηλώσεις μας, είτε μέσα από την μουσική υπόκρουση που υπάρχει σε τέτοιες εκπομπές, είτε επιπρόσθετα μέσα από τις εικόνες που χρησιμοποιούνται.
Η αναπηρία δεν χρειάζεται πλέον τέτοιου είδους εκπομπές, που θυμίζουν παρωχημένες τακτικές. Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους βρίσκονται ανάμεσά μας και δε χρειάζονται καμιά εκπομπή για να προβληθούν. Χρειάζονται πολιτικές και πρακτικές, για να μπορέσουν να απολαύσουν και αυτοί ισότιμα όλα όσα δικαιούνται ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτός θα έπρεπε να είναι ένας από τους στόχους που θα καλούνταν να διασφαλίσουν οι επαγγελματικοί σύνδεσμοι ή σύλλογοι στο συγκεκριμένο χώρο και ως εκ τούτου και τα μέλη τους ως επαγγελματίες.
Ο χώρος της αναπηρίας δεν είναι χώρος παντοδυναμίας, αλλά είναι χώρος μιας κοινής συμπόρευσης όλων των επαγγελματιών και των γονέων των ατόμων με αναπηρία, με μοναδικό στόχο την ευημερία σε όλα τα επίπεδα του ατόμου με αναπηρία. Δε χρειάζεται η ηρωοποίηση καμιάς ειδικότητας επαγγελματία, ούτε χρειάζεται να προωθούνται με κρυμμένες ατζέντες συγκεκριμένες ομάδες επαγγελματιών, οι οποίοι στο βωμό προσωπικών συμφερόντων, υποστηρίζουν την αναπηρία. Θα έπρεπε όλοι όσοι εργάζονται με τη συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, να διέπονται από μια ηθική δεοντολογία η οποία θα έχει ως σημαία της την ευημερία των ατόμων με αναπηρία και όχι το οποιοδήποτε ατομικό συμφέρον.
Αγαπητοί συνάδελφοι, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί στα μηνύματα που αφήνονται να διαχυθούν με τις πράξεις μας. Η αναπηρία χρειάζεται πολύ σεβασμό, εργατικότητα και χαμηλό προφίλ. Δε χρειάζονται οι ηρωοποιήσεις των επαγγελματιών, ούτε οι εξωτερικές επιβραβεύσεις. Το γεγονός ότι κατάφερε κάποιος να βοηθήσει ένα άτομο με αναπηρία να έχει ένα καλύτερο μέλλον είναι ότι καλύτερο μπορεί να κάνει. Αυτό όμως δεν το κάνει επειδή λυπάται, αλλά επειδή σέβεται. Δε χρειάζονται τυμπανοκρουσίες σε αυτά, ούτε δηλώσεις που να αναφέρουν ότι οι επαγγελματίες στο χώρο αυτό εκτελούν λειτούργημα. Χρειάζεται διαρκής αγώνας και σωστή συμπόρευση από όλους τους εργαζομένους στο πεδίο αυτό. Σε αυτό τον αγώνα, μόνη σανίδα σωτηρίας πέρα από την επιστημονική κατάρτιση του κάθε επαγγελματία, θα πρέπει να είναι η ηθική δεοντολογία και η βαθιά γνώση του συγκεκριμένου πεδίου. Ας πορευτούμε με αυτά ως σημαία μας.
*Ειδική Παιδαγωγός
