ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ Χ΄΄ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ με ιδιαίτερη προσοχή τις εξελίξεις αναφορικά με το αίτημα που υπάρχει από τους γονείς για την επαναλειτουργία των Ειδικών Μονάδων. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των γονέων για φοίτηση των παιδιών τους και την αγωνία τους, σχετικά με το μαθησιακό μέλλον των παιδιών τους. Αντιλαμβάνομαι από την άλλη την έλλειψη δομών και υπηρεσιών για ουσιαστική στήριξη και καθοδήγηση των γονέων αυτών που στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα εμφανή. Από την άλλη όμως γνωρίζω και τους αγώνες που έγιναν και που θα συνεχίσουν να γίνονται, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο να μπορεί να μετουσιώνει σε πράξη τη φιλοσοφία της ενιαίας εκπαίδευσης.
Λυπάμαι να πω ότι η συναισθηματική κίνηση των γονέων να αιτούνται το άνοιγμα των Ειδικών Μονάδων, δεν αποτελεί κίνηση η οποία θα προωθήσει τη φιλοσοφία αυτή, αλλά ουσιαστικά θα είναι μια μαύρη στιγμή στην ιστορία της ενιαίας εκπαίδευσης στη Κύπρο.
Προσωπικά είμαι από τους πολύ έντονους θιασώτες της λειτουργίας των Ειδικών Μονάδων, μια και στο συγκεκριμένο πλαίσιο έχω εργαστεί τόσο ως Ειδική Δασκάλα, όσο και στη συνέχεια ως Σύμβουλος Ειδικής Εκπαίδευσης και Συνδετική Λειτουργός. Πάντα προσπαθούσα να αντικρίζω το συγκεκριμένο πλαίσιο μέσα στα πλαίσια της ενιαίας εκπαίδευσης και πολλοί αγώνες δόθηκαν από τους επαγγελματίες, ώστε οι μαθητές αυτοί να θεωρούνται μαθητές της γενικής τάξης και όχι μαθητές της Ειδικής Μονάδας.
Ερχόμαστε όμως σήμερα με την απαίτηση του ανοίγματος των Ειδικών Μονάδων, να απαιτούμε να επιστρέψουν τα παιδιά αυτά σε ένα άδειο σχολείο, μόνα σε άδειους διαδρόμους και σε άδεια αυλή. Αλληλεπίδραση, κοινωνικοποίηση, θα υπάρχει μόνο ανάμεσα στους εργαζόμενους στην Ειδική Μονάδα. Αυτό όμως αγαπητοί μου, δεν είναι ενιαία εκπαίδευση. Αυτό δεν είναι ισότιμη διασφάλιση του δικαιώματος στην εκπαίδευση. Αυτός είναι καταποντισμός της ενιαίας εκπαίδευσης. Η ανάγκη για μάθηση είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της εκπαίδευσης για τα άτομα με αναπηρίες. Η κοινωνικοποίηση, η ουσιαστική ενσωμάτωση, η συνύπαρξη είναι πολύ πιο σημαντικοί στόχοι. Δεν ζούμε πλέον την εποχή όπου η εκπαίδευση σχετιζόταν μόνο με τη στυγνή γνώση. Η εκπαίδευση σήμερα σχετίζεται με δεξιότητες και τεχνικές οι οποίες δεν διδάσκονται μόνο μέσα σε τάξεις και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μαθητές με αναπηρίες ή άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες.
Σε αυτή τη χώρα την εποχή που αγωνιζόμαστε να διασφαλίσουμε μια ουσιαστική και αποτελεσματική νομοθεσία, δεν δικαιολογούμαστε, να προβαίνουμε σε εισηγήσεις αυτής της μορφής. Οι γονείς δικαιούνται να προβαίνουν, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν τα σώματα εκείνα τα οποία θα πρέπει να επεξηγούν την ερμηνεία και τη σημασία που κρύβεται πίσω από κάθε ενέργεια.
Παρακαλώ ας προσπαθήσουμε να αντικρίσουμε όσο μπορούμε πιο αντικειμενικά την κατάσταση. Τα παιδιά με αναπηρίες και άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες θα πρέπει να επιστρέψουν στα σχολεία όπως και τα άλλα παιδιά. Στο μεταξύ διάστημα θα πρέπει να βρεθούν τρόποι με τους οποίους θα μπορούν να προβούν σε επικοινωνία και εκπαίδευση των μαθητών, είτε με σύγχρονή είτε με ασύγχρονη μεθοδολογία. Τα παιδιά με αναπηρία και άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες, θα πρέπει επιτέλους να αποτελέσουν πυλώνα σκέψης για το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Νεολαίας και Αθλητισμού και θα πρέπει να βρεθεί η σωστή μεθοδολογία η οποία θα ανταποκρίνεται σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό παιδιών. Δεν μπορούμε να δεχθούμε για ακόμα μια φορά τις πρόχειρες λύσεις, ζητώντας το άνοιγμα των Ειδικών Μονάδων, δεν στηρίζουμε τέτοιου είδους λύσεις που μας απομακρύνουν από το στόχο μας. Στηρίζουμε επιτέλους την χάραξη μιας ενιαίας μακρόχρονης πολιτικής και πρακτικής που θα υποστηρίζει ξεκάθαρα τη φιλοσοφία της ενιαίας εκπαίδευσης.
*Ειδική Παιδαγωγός
