Το θλιβερό κατάντημα των σχολείων μας σήμερα. Μετατράπηκαν σε εξεταστικά και υγειονομικά κέντρα

ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΠΑΡΡΗ*

Πραγματικά, με θλίψη παρακολουθούμε το σημερινό κατάντημα των σχολείων μας ιδιαίτερα όσοι εκπαιδευτικοί υπηρετήσαμε την εκπαίδευση και δώσαμε όλο μας το είναι για την πρόοδο της.  Ζήσαμε δύσκολες, αλλά όμορφες στιγμές με χαρούμενα τα παιδιά στις σχολικές αυλές, με εκπαιδευτικούς, με πάθος και μεράκι για το λειτούργημά τους.

Όλα πλέον έχουν αλλάξει. Ο υπέρμετρος συγκεντρωτισμός και ο συντηρητισμός του Υπουργείου, έπνιξε τα σχολεία, εξουθένωσε τους δυστυχείς διευθυντές, απογοήτευσε και αφαίρεσε όλο το κέφι από τους εκπαιδευτικούς πάνω στους οποίους πρέπει να στηρίζεται η πρόοδος του Σχολείου.

Υπέρμετρες εξουσίες δόθηκαν στις Σχολικές Εφορείες και στους Συνδέσμους Γονέων και αφαιρέθηκαν εξουσίες απ’ αυτούς που θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές, από τους Διευθυντές και τους στρατιώτες εκπαιδευτικούς που μάχονται στην πρώτη γραμμή, απογοητεύοντας τους και αφαιρώντας τους κάθε ενθουσιασμό.  Το κλίμα για να δουλεύει κάποιος στα Σχολεία δεν είναι καλό, τα παιδιά στις σχολικές αυλές δεν χαίρονται τη μαθητική τους ζωή.  Πνιγμένοι στα τόσα όσα προβλήματα κουβαλούν από τα σπίτια και την κοινωνία είναι πια θλιμμένοι και καταθλιπτικοί, ενώ οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν το χρόνο ν’ ασχοληθούν μαζί τους από τα τόσα άλλα, συχνά ανόητα καθήκοντα που τους έχουν φορτώσει. Είναι τεράστια τα προβλήματα των παιδιών που, δεν αντιμετωπίζονται, τα οποία κουβαλούν και είναι αυτά που θα τους ρημάξουν την μετέπειτα ζωή τους ανεξάρτητα των ακαδημαϊκών τους επιδόσεων.  Δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχει επαρκής αριθμός εκπαιδευτικών ψυχολόγων, αφού στον καθένα αναλογούν 2500-3000 μαθητές.  Είναι δεδομένες οι δυσκολίες και τα προβλήματα που προσέθεσε η πανδημία, αλλά να μην τη χρησιμοποιούμε ως άλλοθι. Προϋπήρχαν, αλλά τα πολλαπλασίασε σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, εξαιτίας λανθασμένης αντιμετώπισης, που τα σχολεία σήμερα μοιάζουν περισσότερο με υγειονομικά κέντρα παρά με εκπαιδευτικά. 

Υπάρχουν πολλοί εξαίρετοι συνάδελφοι, ιδιαίτερα Β.Δ. που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το πρωί μέχρι να σχολάσουν από να ασχολούνται με την πανδημία, με τον έλεγχο εμβολιασμών, με το ποιοι είναι κρούσματα, ποιοι είναι επαφές, ποιοι πρέπει να φύγουν, ποιοι πρέπει να επιστρέψουν.  Αυτή είναι η δουλειά τους και σκεφτείτε πόσα άλλα σημαντικά αφήνουν πίσω για τα οποία δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν.

Όλους αυτούς τους πρωταγωνιστές κανένας δεν τους ρωτά, δεν τους ενημερώνει. Μέσα από ένα καταιγισμό εγκυκλίων και μέσω των Διευθυντών-διεκπεραιωτών εντέλλονται για το τι πρέπει να κάνουν και να σιωπούν. Το ίδιο ασφαλώς και οι μαθητές οι οποίοι από αυτή τους την ηλικία μαθαίνουν να εκτελούν διαταγές, να μη ρωτούν, να μην έχουν άποψη, να μη διαμαρτύρονται. Μετά διαφημίζουμε ότι ασκούμε τα παιδιά μας στην κριτική σκέψη.

Δυστυχώς τίποτε δε λειτουργεί σωστά. Πέρα από υγειονομικά κέντρα τα Σχολεία έγιναν απόλυτα εξετασιοκεντρικά. Τρέχουν λαχανιασμένοι όλοι να προλάβουν και να προετοιμάσουν τα παιδιά που οι μισοί τουλάχιστον έχασαν ένα σωρό μαθήματα εξαιτίας του κορονωϊού. Πρέπει πάση θυσία να γίνουν οι εξετάσεις τετραμήνων για να μην παρεκκλίνουμε από πολιτικές αποφάσεις. Κανείς δεν σκέφτεται πόσα άλλα πρέπει να γίνουν και δε γίνονται: να καλυφτούν ελλείματα, να στηριχθούν μαθητές που υστερούν να στηριχθούν συναισθηματικά μαθητές που το χρειάζονται, ν΄ αντιμετωπιστούν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Οφείλουμε να φροντίσουμε για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων, και ως λειτουργοί εκπαίδευσης να βγάλουμε  πολίτες που να διαθέτουν σωστό χαρακτήρα, ηθική και εντιμότητα που τόσο το έχουμε ανάγκη ως κοινωνία. Δεν είναι αρκετές οι γνώσεις τις οποίες τις διαβάζεις για ένα διάστημα, δίνεις εξετάσεις και μετά τις ξεχνάς, αφού έτσι κι αλλιώς τις πιο πολλές δε θα τις χρειαστείς.

Παρόλα αυτά επιμένουμε: Εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις και μετά κατηγορούμε τα φροντιστήρια, ενώ σε τίποτε πια δε διαφέρουν τα Σχολεία μας, αφού στην ουσία την ίδια δουλειά κάνουν.

Οι αποφάσεις παίρνονται πολιτικά από πολιτικούς προϊσταμένους, ενώ οι εκπαιδευτικές οργανώσεις, παρακλάδια κομμάτων είναι ασπόνδυλες, δεν αρθρώνουν τεκμηριωμένο λόγο, δεν έχουν ούτε τόλμη ούτε όραμα γι΄αυτό και τίποτε δε θ΄αλλάξει.

Δε σκέφτηκε κανένας ούτε από τους συνδικαλιστές ούτε από τους λειτουργούς του Υπ. Παιδείας ότι δε θα χανόταν ο κόσμος αν φέτος δεν γίνονταν οι εξετάσεις τετραμήνων εξαιτίας των συνέπειων της πανδημίας, τουλάχιστον για τους υπέρμετρα πιεσμένους τελειόφοιτους για να προετοιμαστούν καλύτερα για τις τελικές εξετάσεις.

Στο τέλος να θυμάστε ότι θα τις ευτελίσουν κι αυτές για να βοηθήσουν τα βασανισμένα παιδιά και θα δείτε υποψήφιους που θα γράψουν 2ή 3 στα Νέα Ελληνικά και θα εισαχθούν σε Σχολές απ΄ όπου θα βγουν Φιλόλογοι ή δασκάλοι. Κι αν ακόμα αποφάσισαν να γίνουν οι εξετάσεις Τετραμήνων δε σκέφτηκε κανένας στο Υπουργείο ότι θα ήταν καλύτερο, ευκολότερο και οικονομικά πιο συμφέρον να διοργανωθούν από την κάθε Σχολική Μονάδα. Γιατί τόσος συγκεντρωτισμός και πανικός; Γιατί δεν εμπιστεύονται τις Διευθύνσεις των Σχολείων; Γιατί όλα πρέπει να εκπορεύονται από την Κεντρική εξουσία και να πνιγόμαστε;

Ολοκληρώνοντας την καταγραφή των σκέψεων μου για το συγκεκριμένο θέμα θέλω να τονίσω ότι όσα έγραψα είναι δυστυχώς η πραγματικότητα χωρίς καμία υπερβολή. Δε διαφεύγει της προσοχής μου και δεν τρέφω αυταπάτες ότι τα πράγματα θ΄αλλάξουν. Ενόσω αυτοί που αποφασίζουν έχουν αυτά τα μυαλά και δεν διαθέτουν σωστό όραμα, δεν μπορούν αν επιφέρουν καμία αλλαγή, δεν μπορούν να βελτιώσουν τίποτε.

Καταθέτω απλά την έγνοια και την αγωνία μου, για κάτι που υπηρέτησα πιστά και αγάπησα με πάθος. Ταπεινά μια ευχή μόνο. Να δούμε σύντομα τα Σχολεία μας να μην ασχολούνται μόνο με εξετάσεις και υγειονομικούς ελέγχους, αλλά και με όλα εκείνα τα πιο σοβαρά και τα οποία οριοθετούν την αποστολή τους.

*Επίτιμος Πρόεδρος Συνδέσμου

Ελλήνων Διευθυντών Μέσης Εκπαίδευσης Κύπρου