ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΕΛΕΝΑΣ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥ*
Ψες πάρα πολλοί μαθητές - τουλάχιστον του Γυμνασίου - ανέβαζαν στο Instagram τους πολύ χαμηλούς βαθμούς τους. Η μαζική παταγώδης αποτυχία αντιμετωπίστηκε φαινομενικά από του εφήβους μας ειρωνικά, απαξιωτικά και με χιούμορ ή/και αδιαφορία.
Κατά βάθος, τα παιδιά μας παγκύπρια εξοικειώθηκαν με την αποτυχία, με την άρση του λογικού εκ του αποτελέσματος "διαβάζω συστηματικά και πετυχαίνω καλούς βαθμούς" και κατ' επέκταση με τη λογική της παραίτησης αφού "όσο και αν διαβάσω πάλι δεν θα γράψω (είτε επειδή θα έχει ασκήσεις που δεν θα ξέρω, είτε για άγνωστους Χ λόγους), μέσα ακόμη από το περιστατικό της διαρροής εξοικειώθηκαν και με θέματα αναξιοκρατίας, παρατυπιών και του "όλα γίνονται".
Το 16 πανηγυρίστηκε ως 20, το 14 έγινε το νέο 18...υπήρξε μια ουσιαστική μετατόπιση και ανασημασιοδότηση της κλίμακας προς τα κάτω ...λέμε πως τα παιδιά δεν έχουν εμπεδώσει τίποτε. Και όμως, το μεγαλύτερο και πιο σπουδαίο μάθημα που εμπέδωσαν τα παιδιά μας μέσα από τα τετράμηνα είναι τα πιο πάνω (δεν σχολιάζω το παράλογο που προκύπτει από την ύπαρξη μιας σειράς εξετάσεων μεταξύ δύο εξαιρετικά πιεστικών περιόδων διαγωνισμάτων πριν και μετά που τους γέμισε με άγχος και θυμό).
Όλη η νέα γενιά μέσω των τετραμήνων προπονείται ώστε να γίνουν οι αυριανοί αδιάφοροι πολίτες, οι μαθημένοι με την αποτυχία και με το αίσθημα της ανεπάρκειας και πολλά πολλά άλλα. Ποιοι ήταν οι στόχοι του Υπουργείου για τα τετράμηνα είπαμε; Αυτό το έμψυχο υλικό θέλουμε για το δημόσιο σχολείο; Κομμένα φτερά παντού;
*Διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας, εκπαιδευτικός
