ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΡΟΥΠΠΟΥ*
Ο Σάμουελ Μπέκετ αναφέρει ότι το να βρει μια φόρμα που να χωράει το χάος, αυτό είναι το καθήκον του Καλλιτέχνη σήμερα. Σε μια εποχή που το χάος ολοένα και επεκτείνεται ο Καλλιτέχνης μετατρέπεται σε εξιλαστήριο θύμα. Οι Τέχνες αντί να αποτελέσουν εργαλείο αναμόχλευσης ιδεών και συναισθημάτων, υποβιβάζονται, αναιρούνται, μετατρέπονται σε τομέα αμφισβητούμενης αναγκαιότητας και ο Μουσικολόγος, ο Ζωγράφος, ο Θεατρολόγος, ο Ηθοποιός, ο Πιανίστας, ο Χορευτής, όλοι όσοι επέλεξαν ένα επάγγελμα με γνώμονα τη δημιουργία, απαλείφονται με γοργούς και μαθηματικούς ρυθμούς.
Εδώ και χρόνια, στην Κύπρο, μια καθ’ όλα όπως θέλουμε να πιστεύουμε πρωτοποριακή Ευρωπαϊκή χώρα, καμία καλλιτεχνική ειδικότητα δεν έχει θέση στο «σύγχρονο» εκπαιδευτικό σύστημα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Τα καλλιτεχνικά μαθήματα υποβιβάζονται και διδάσκονται από εκπαιδευτικούς που κατά συντριπτική πλειοψηφία δεν έχουν ισότιμο ή/και ισάξιο πτυχίο διδασκαλίας και συνεπώς το καλλιτεχνικό ταλέντο και η δημιουργική εξειδίκευση εκλείπουν.
Αναντίρρητα, στην σημαντικότερη τους ηλικία τα παιδιά, πραγματοποιούν την πρώτη επαφή τους με τις Τέχνες μέσα από τα μάτια εκπαιδευτικών γενικής παιδείας και με αυτόν το τρόπο η Μουσική, η Τέχνη, το Θέατρο, ο Χορός εγγράφονται μονοχρωματικά σαν αριθμοί μιας λανθάνουσα εξίσωσης που ισοσκελίζει επιτεύξεις συμφερόντων εκπαιδευτικών οργανώσεων.
Τα παιδιά είναι tabula rasa ισχυρίζονται, ωστόσο στον άγραφο χάρτη τους ζωγραφίζονται ήχοι εν απουσία Μουσικών, αποτυπώνονται χρώματα χωρίς Εικαστικό και βιώνουν συναισθήματα και ρόλους στην αγκαλιά μη Θεατρολόγων.
Αφορμή για την παρούσα επιστολή, αποτέλεσε η νέα πρόταση του Διευθυντή του Υπουργείου Παιδείας, η οποία έχει ως σύμμαχο την Παγκύπρια Οργάνωση Ελλήνων Δασκάλων. Στην εν λόγω πρόταση εκδιώκονται όλες οι καλλιτεχνικές ειδικότητες από το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα ΔΡΑ.Σ.Ε. Η Μουσική, το Θέατρο, η Τέχνη, ο Χορός και οι ειδικότητες γενικότερα, προτείνεται να αναληφθούν από τον Δάσκαλο, τον πολύ-αμήχανο. Για άλλη μια φορά, οι Τέχνες και οι εκπαιδευτικοί καλλιτεχνικών μαθημάτων αντιμετωπίζονται ως μη αναγκαίοι για τη διδασκαλία των αντικειμένων τους και αποφασίζουν οι μη καταρτισμένοι για το μέλλον των μαθημάτων που τους αφορούν. Με αυτή την τακτική οι εκπαιδευτικοί-καλλιτέχνες ωθούνται για άλλη μια φορά στην ανεργία.
Σε μια χώρα στην οποία δεν υπάρχει κανένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο Παραστατικών Τεχνών, οι Τέχνες βιώνουν για ακόμη μια φορά τον πόλεμο της κάθετης και τετράγωνης οπισθοδρομικής λογικής των λίγων. Στη σύγχρονη Κύπρο, όπου οι Τέχνες ανθίζουν, αφενός ξεπερασμένες αντιλήψεις και θέσεις που μεσουράνησαν τις τελευταίες δεκαετίες θα έπρεπε να αναθεωρηθούν και αφετέρου λανθασμένες πρακτικές θα έπρεπε να διορθωθούν και όχι να επεκταθούν.
Ο Πολιτισμός κάθε χώρας είναι όλα όσα ηχούν, όλα όσα δημιουργούνται και όλα όσα ταξιδεύουν στον χώρο και στον χρόνο. Είναι η μελωδία που μετέφερε η γιαγιά στον εγγονό, η εικόνα της μαμάς να κρατά ένα παιδί και ο χορός του πατέρα με την κόρη. Ο πολιτισμός εδρεύει στις Τέχνες μας και θα έπρεπε να αντηχεί στα «σύγχρονα» σχολεία μας.
Καταλήγοντας, μπορεί να υπάρξει ο Πολιτισμός χωρίς Θέατρο, Μουσική, Χορό, Τέχνη; Έχει υπόσταση η Τέχνη χωρίς τον Ζωγράφο, τον Μουσικό, τον Ηθοποιό; Μπορεί μια Ευρωπαϊκή χώρα να κατακεραυνώνει τον κεντρικό πνεύμονα του πολιτισμού της, προς χάριν συμφερόντων οργανώσεων που δρουν με γνώμονα το ατομικό συμφέρον και όχι το συμφέρον των παιδιών;
Σήμερα, προσπαθούν να κλέψουν εκ νέου τα χρώματά μας για να δημιουργήσουν εικονικούς παράδεισους, μα είμαστε εδώ και δεσμευόμαστε για όσο χρειαστεί να φτιάχνουμε καινούρια, γιατί ο πραγματικός παράδεισος μπορεί να δημιουργηθεί χίλιες φορές μέσα από τις Τέχνες μας.
*Μουσικολόγος - Θεατρολόγος
Υποψήφια Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Τμήμα Καλών Τεχνών
Μέλος Παγκύπριου Συνδέσμου ΔΡΑ.Σ.Ε.
*Θέση Παγκύπριου συνδέσμου ΔΡΑ.Σ.Ε. ως προς την αντικατάσταση των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα ΔΡΑ.Σ.Ε.
