ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ Θ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ*
Αυτή την περίοδο την εκπαιδευτική κοινότητα απασχολούν η στελέχωση των σχολείων, οι μεταθέσεις και οι τοποθετήσεις. Και όλα αυτά μαζί με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Κάθε εκπαιδευτικός ανυπομονεί να γνωρίζει το νέο περιβάλλον στο οποίο θα εργάζεται ολόκληρη τη χρονιά. Ενδιαφέρεται για τη νέα διεύθυνση του σχολείου, τους νέους συναδέλφους με τους οποίους θα συνεργαστεί, την τάξη και τα παιδιά που είναι οι συνοδοιπόροι του στην κοινή προσπάθεια και συνεργασία για την πρόοδό τους και κυρίως για την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα των παιδιών.
Ειδικά φέτος όμως το θέμα της επικαιρότητας είναι η συμφωνία εκπαιδευτικών και Υπουργού Παιδείας πάνω στο περιεχόμενο του νέου σχεδίου αξιολόγησης, που θα εφαρμοστεί από φέτος. Το παλιό σχέδιο θεωρείται ξεπερασμένο. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν είναι ξεπερασμένο, αλλά απλώς «έφαγε τα ψωμιά του» και κυρίως έχασε την αξιοπιστία του εξαιτίας της ισοπέδωσης των βαθμολογιών της αξιολόγησης. Έτσι η αξιολόγηση και η αριθμητική αποτίμησή της έχασαν τον ρόλο, που διαδραματίζουν στις προαγωγές και έδωσαν την θέση τους σε άλλες παραμέτρους και κυρίως στην αρχαιότητα των εκπαιδευτικών
. Είναι κοινή πεποίθηση, ότι οι εκπαιδευτικοί προάγονται με την ηλικία τους ή καλύτερα με τα χρόνια της υπηρεσίας στην προηγούμενη θέση και όχι με βάση την αξία τους, όπως αποτιμάται στην ισοπεδωτική βαθμολογία. Σημαντικό ρόλο έχουν και οι μονάδες, που δίδονται σε επιπρόσθετα προσόντα. Έτσι σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί αφιερώνουν περισσότερο χρόνο για να πάρουν ένα διαδικτυακό μάστερ, ακόμα και δοκτοράτο και λιγότερο χρόνο για να βελτιώσουν τη διδακτική τους ικανότητα, τις σχέσεις τους με τα παιδιά και τη δημιουργία περιβάλλοντος για βελτίωση των παιδιών και την ζωής τους. Δεν τους αδικώ, αφού ένα μάστερ μετρά δυο και τρεις φορές με σιδεροκέφαλες αποδόσεις στη βαθμολογία.
Οι διαπραγματεύσεις για το σχέδιο αξιολόγησης είναι πολύ δύσκολες. Τούτο είναι παράξενο, επειδή η παιδαγωγική και οι άλλες σχετικές επιστήμες και η βιβλιογραφία δίνουν στέρεα υποδομή για την κατάρτισή του. Όμως πρέπει να ξέρουμε ότι «ο καφκάς εν για το πάπλωμα». Και το πάπλωμα είναι ο καταρτισμός του καταλόγου προακτέων και ιδιαίτερα η σειρά σε αυτόν. Και από την αριθμητική αξιολόγηση κυρίως εξαρτάται η θέση κάθε ενδιαφερόμενου για προαγωγή.
Αν μπορούσε να διαχωριστεί η αξιολόγηση από την προαγωγή, η συμφωνία θα ήταν πολύ εύκολη και θα την συνομολογούσαν σε λίγα λεπτά. Όμως η μεγάλη δυσκολία είναι ποιος θα κάμνει την αξιολόγηση, ποιος θα την αποδίδει αριθμητικώς σε μονάδες και πως θα καταρτίζεται ο κατάλογος προαξίμων.
Φυσικά στις διαπραγματεύσεις οι όροι που συζητούνται δεν είναι τόσο πεζοί. Κυριαρχούν οι όροι επιθεωρητισμός, στοιχεία και τομείς αξιολόγησης, ο ρόλος του διευθυντή και άλλες θεωρίες μπορούν να αποκρύψουν τον «καφκά που είναι για το πάπλωμα».
Προσωπικά πιστεύω πως το σχέδιο αξιολόγησης μπορούσε να ανατίθετο σε ομάδα ακαδημαϊκών, πλαισιωμένων από προσοντούχους εν ενεργεία και μάχιμους εκπαιδευτικούς, αλλά όχι συνδικαλιστές. ΟΙ συνδικαλιστές θα έπρεπε να έχουν λόγο μόνο στα θέματα που θεωρούν ότι θίγονται εργασιακά κεκτημένα, όπως καθήκοντα και σχέδια υπηρεσίας και να έχουν σημαντικό ρόλο στη προστασία των δικαιωμάτων των μελών τους.
Αλλά είπαμε. «Ο καφκάς εν για το πάπλωμα». Και οι εκπαιδευτικοί θα δώσουν την ψήφο τους στην συνδικαλιστική κίνηση, που θα κάνει τον πιο άγριο «καφκά» για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Έτσι και χωρίς να φαίνονται, υπάρχουν πολλές δυσκολίες, που αναβάλλουν ή και ματαιώνουν την επίτευξη συμφωνίας.
Απολογούμαι για την πεζότητα των απόψεών μου, αλλά θέλω να λέω τα πράματα με το όνομά τους και όπως είναι, αλλά δεν φαίνονται.
*Πρώην Επιθεωρητής Δημοτικής
