ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ*
Η Κύπρος μας μαραίνεται. Τα βουνά που κάποτε ήταν σκεπασμένα με πεύκα και κυπαρίσσια, οι κοιλάδες που έσταζαν δροσιά και οι αυλές που φιλοξενούσαν λεμονιές και πορτοκαλιές, όλα φθίνουν χρόνο με τον χρόνο. Καμένες εκτάσεις μένουν ξεχασμένες, οι πόλεις μας πνίγονται στο τσιμέντο και το πράσινο γίνεται όλο και πιο σπάνιο. Δεν μπορούμε να μένουμε θεατές σε αυτή την παρακμή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της αδιαφορίας.
Χωρίς δέντρα, δεν υπάρχει ζωή. Χωρίς δάση, δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχει καθαρός αέρας, δεν υπάρχει μέλλον. Τα δέντρα δεν είναι απλώς διακοσμητικά στοιχεία του τοπίου. Είναι η ανάσα μας, η σκιά μας, το στήριγμα του εδάφους μας, η προστασία μας από τη ζέστη και τη σκόνη. Είναι η ψυχή της γης που μας γέννησε. Όποιος αγαπά την πατρίδα του, δεν μπορεί να αδιαφορεί για τα δάση της.
Τώρα είναι η στιγμή να δράσουμε. Όχι αύριο, όχι κάποτε. Σήμερα. Να πιάσουμε το χώμα στα χέρια μας, να φυτέψουμε ξανά, να ξαναδώσουμε ζωή σε κάθε καμένη πλαγιά, σε κάθε ξεχασμένο χωράφι, σε κάθε τσιμεντένια γειτονιά. Κάθε δέντρο που φυτεύεται είναι μια πράξη αντίστασης απέναντι στην αδιαφορία. Είναι μια επένδυση στην ελπίδα. Είναι μια υπόσχεση ότι αυτός ο τόπος δεν θα ερημώσει.
Πάνω απ’ όλα, πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να αγαπούν τα δέντρα. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση πρέπει να ξεκινά από το νηπιαγωγείο. Τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με τη φύση, να φυτεύουν το δικό τους δεντράκι, να μαθαίνουν πώς να το φροντίζουν και να κατανοούν τον κύκλο της ζωής του. Στο δημοτικό, το μάθημα να εμπλουτίζεται με δράσεις για την ανακύκλωση, την εξοικονόμηση νερού και ενέργειας. Στο γυμνάσιο και το λύκειο, να καλλιεργείται η οικολογική συνείδηση με έρευνα, εθελοντισμό και συμμετοχή σε περιβαλλοντικά προγράμματα.
Κάποτε, στη «γιορτή του δέντρου», οι μαθητές φύτευαν δέντρα σε περιοχές κοντά στα σχολεία, αφήνοντας ένα ζωντανό αποτύπωμα. Σήμερα, αυτή η παράδοση τείνει να ξεχαστεί ή να περιοριστεί σε τυπικές εκδηλώσεις ή απλά στην ανάγνωση ενός φυλλαδίου .Ήρθε η ώρα να ξαναβρεί την ουσία της , όχι απλώς μια τελετή, αλλά μια πράξη ουσιαστικής συμμετοχής, που θα δένει το παιδί με τη γη του και θα το κάνει να νιώθει ότι συμβάλλει στο κοινό καλό.
Η ευθύνη είναι κοινή. Το κράτος οφείλει να στηρίξει αυτή την προσπάθεια με σχέδια και προγράμματα. Οι τοπικές κοινότητες να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Τα σχολεία να γίνουν κήποι μάθησης. Μα και ο κάθε πολίτης χωριστά έχει τη δύναμη να κάνει τη διαφορά. Ένα δέντρο στην αυλή, ένα δεντράκι στην άκρη του δρόμου, μια συμμετοχή σε μια δεντροφύτευση. Μικρές πράξεις που, αν πολλαπλασιαστούν, θα μεταμορφώσουν ολόκληρη την Κύπρο.
Δεν έχουμε περιθώριο να χάσουμε άλλο χρόνο. Κάθε μέρα που περνά χωρίς πράσινο είναι μια μέρα που χάνεται από το μέλλον των παιδιών μας. Το δέντρο που θα φυτέψουμε σήμερα θα είναι η ανάσα τους αύριο. Το δάσος που θα προστατεύσουμε σήμερα θα είναι το σπίτι τους αύριο.
Ας σταθούμε λοιπόν αντάξιοι της γης που μας έθρεψε. Ας παραδώσουμε μια Κύπρο πιο πράσινη, πιο ζωντανή, πιο δυνατή. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Να φυτέψουμε, να φροντίσουμε, να προστατεύσουμε. Γιατί η πατρίδα μας αξίζει να αναπνεύσει ξανά. Και αυτή η ανάσα αρχίζει από το πρώτο δεντράκι που θα μπει σήμερα στο χώμα.
