ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΗΛΙΑ DROTAROVA PHD* ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ** ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΝΗΣ ΤΑΜΠΟΥΡΑ***
Τα σημερινό άρθρο της σειράς «Γυναίκες εκπαιδευτικοί εν μέσω πανδημίας» επικεντρώνεται στα συναισθήματα των εκπαιδευτικών κατά τη διάρκεια της πανδημίας και του σχετικού lockdown στην Κύπρο.
Στην Κύπρο κατά το ξεκίνημα της πανδημίας Covid -19, ανακοινώθηκε στις 10 Μαρτίου 2020, από τον Υπουργό Παιδείας η υποχρεωτική αναστολή λειτουργίας όλων των σχολείων της Λευκωσίας, για διάρκεια τριών ημερών. Ακολούθως, με την σειρά τους, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης άρχισαν να μεταδίδουν την συγκεκριμένη είδηση. Έτσι λοιπόν, με το άκουσμα αυτό, οι εκπαιδευτικοί είχαν την εντύπωση πως τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά για μόνο τρείς μέρες. Αυτό φαίνεται μέσα από τα λόγια της Κυρίας Χαριτίνης: «Μια μέρα λοιπόν, καθώς εργαζόμουν με ειδοποίησε η υπεύθυνη μου πως στις ειδήσεις είχαν αναφέρει πως λόγω της πανδημίας Covid-19, θα έπρεπε να παραμείνουμε κλειστοί για τρεις μέρες» (Χαριτίνη, 24 χρονών, Λευκωσία).
Τα συναισθήματα των εκπαιδευτικών και η πανδημία του κορωνοϊού
Αρχικά, όταν αποφασίστηκε από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Υπουργό Υγείας αλλά και τον Υπουργό Παιδείας η παράταση αναστολής όλων των σχολείων, οι εκπαιδευτικοί άρχισαν να προβληματίζονται και να αναρωτιόνται για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Αυτό, επισημαίνεται μέσα από τα λόγια της κυρίας Ελένης: «μετά που μας είπαν ότι εν θα επηγαίναμε ούτε τις επόμενες μέρες, ούτε τον επόμενο μήνα τζαμέ εξεκίνησα να σκέφτουμαι ας πούμε, τι γίνεται; Τι γίνεται ας πούμε; Εννοώ, εσκέφτουμουν τζαι τα μωρά, τζαι στο νηπιαγωγείο, τι να κάμνουν; Πως το αντιμετωπίζουν τούτο; Αν οι γονείς εμιλήσαν τους κάτι, είπαν τους κάτι για το συγκεκριμένο θέμα;» (Ελένη, 25 χρονών, Λευκωσία). Επιπροσθέτως, υπήρχαν και εκπαιδευτικοί που τους κυρίευσε έντονα το συναίσθημα του άγχους σχετικά με την εξέλιξη της κατάστασης. «Εμμμ… να σου πω.. σίγουρα υπήρχε άγχος για το πως, πως ας πούμε εννα εξελιχτεί η κατάσταση. Αγωνία για την συνέχεια» (Αντρονίκη, 35 ετών, Λευκωσία).
Ακόμη, μια μερίδα εκπαιδευτικών ένιωθαν αμήχανοι λόγω της κατάστασης όπως φαίνεται από τα λόγια της Κυρίας Ελπινίκης: «Οφείλω να πω ότι τις πρώτες μέρες ίσως τζαι εβδομάδα, εβδομάδες, είμασταν μαγκωμένοι, παγωμένοι και αμήχανοι εν εξέραμε τι ήταν να κάμουμε. Εννα ανοίξουν τα σχολεία; εν θα ανοίξουν; Εννα πάμε πίσω;» (Ελπινίκη, 51 ετών, Λευκωσία).
Στην συνέχεια, με το πέρασμα των ημερών ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσα από διάγγελμα το οποίο εξήγαγε, ανακοίνωσε την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Το γεγονός αυτό ήταν γνωστό ως το λεγόμενο Lockdown, το οποίο δημιούργησε περίεργα και ανάμεικτα συναισθήματα στους εκπαιδευτικούς όπως προβάλλεται παραστατικά μέσα από τα λόγια της Κυρίας Βίκης: «Κατά τη διάρκεια του lockdown ένιωθα σίγουρα περίεργα με τα όσα άκουγα, κυρίως επειδή υπήρχε το συναίσθημα της αβεβαιότητας. Με προβλημάτιζε πολύ η έκταση που μπορούσε να πάρει το θέμα, και πιστεύω πως σε αυτό συνέβαλε και η έκθεσή μας συνεχώς στα ΜΜΕ… Με λυπεί ιδιαίτερα το ότι για παράδειγμα χάθηκε η αμεσότητα και επαφή με τη δια ζώσης εκπαίδευσης με τους φοιτητές μου, κάτι το οποίο πιστεύω δεν μπορεί να αντικατασταθεί με οποιαδήποτε άλλη μορφή εκπαίδευσης» (Βίκη, 27 ετών, Λευκωσία).
Επιπρόσθετα, υπήρχαν και εκπαιδευτικοί οι οποίοι ένιωθαν δυσφορία διότι είχαν στο μυαλό τους, τους τελειόφοιτους μαθητές που είχαν στην τάξη τους και δεν ήξεραν τι θα απογίνει μαζί τους, αν τελικά θα τα καταφέρουν να αποφοιτήσουν. «Ήμουν αρκετά ανήσυχη, επειδή έχω τζαι μαθητές τελειόφοιτους. Τι θα γίνει; Εννα κλείσει; Εννα χάσουν τον χρόνο;» (Ελπινίκη, 51 ετών, Λευκωσία). Παράλληλα, υπάρχουν και εκπαιδευτικοί οι οποίοι κατά την διάρκεια της καραντίνας και του Lockdown, το βασικό συναίσθημα που τους κατέκλυζε ήταν ο φόβος όπως αναφέρει μια εκπαιδευτικός: «Σίγουρα νιώθω φόβο για το πώς θα εξελιχθεί το μέλλον, αν δηλαδή θα υπάρχουν θέσεις εργασίας ή θα μειωθούν λόγω της οικονομικής κατάστασης, αν θα βρεθεί σύντομα το εμβόλιο, ώστε να επανέλθουμε στην κανονικότητα, αν θα ξανά χρειαστεί να μπούμε σε καραντίνα, αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις που κάνω. Είναι βέβαιο ότι χρειάζεται χρόνος κι υπομονή μέχρι να φύγει ο ιός».
Από την άλλη όμως, φαίνεται πως υπάρχουν και εκπαιδευτικοί οι οποίοι χάρηκαν ιδιαίτερα με την καραντίνα και το Lockdown διότι χρειαζόντουσαν ξεκούραση από το φόρτος της εργασίας τους όπως παρουσιάζεται: «στην αρχή όι εχάρηκα ασπούμε, ήθελα, εχρειάζουμουν, εχρειαζούμασταν τις συγκεκριμένες μέρες για να ξεκουραστούμε έτσι.(Ελένη, 25 ετών, Λευκωσία). Ακόμη, υπήρχαν και άλλοι εκπαιδευτικοί που ένιωθαν χαρά, διότι η οικογένεια τους δεν είχε κινδυνέψει από τον ιό όπως αναφέρει η Κυρία Μάρθα: «Μετά στην καραντίνα που έβλεπα ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε τόσο σοβαρό πρόβλημα εγώ σου είπα ήμουν ολόχαρη, λέω η οικογένεια καλά, … απλά ήμουν χαρούμενη επειδή κανείς δικός μου δεν είχε αρρωστήσει και κινδυνέψει ήταν στην ουσία χαρά εκ του ασφαλούς» (Μάρθα, 23 ετών, Ελλάδα).
Η νέα πραγματικότητα:
Εν κατακλείδι, μέσα από τις συνεντεύξεις των εκπαιδευτικών συμπεραίνεται, ότι η πανδημία Covid-19 ως ένα επίκαιρο φαινόμενο δημιούργησε ανισορροπία, άγχος και πολλές δυσκολίες στην κοινωνία μας. Διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο οι αναγνώστες ίσως να διαπιστώσουν την ταύτιση τους με τους εκπαιδευτικούς. Ταυτόχρονα, οι αναγνώστες μπορούν να ανακαλύψουν συναισθήματα των εκπαιδευτικών που μπορεί να μην είχαν σκεφτεί προηγουμένως. Αντλώντας από τις προσωπικές εμπειρίες και βιώματα των εκπαιδευτικών, η έρευνα καταδεικνύει ότι η πανδημία, το lockdown αλλά και η καραντίνα προκάλεσαν μικτά συναισθήματα στη ζωή τους.
*Λέκτορας, Ανώτερη Εκπαίδευση & Δια Βίου Μάθηση
**Φοιτήτρια
***Φοιτήτρια
