ΤΩΝ ΔΡΟΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΗΛΙΑ DROTAROVA PHD* ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΣΙΔΕΡΙΔΟΥ**, ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΔΑΜΟΥ** ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ**
Το σημερινό άρθρο της σειράς «Γυναίκες εκπαιδευτικοί εν μέσω πανδημίας» επικεντρώνεται στα προσωπικά βιώματα των εκπαιδευτικών σε σχέση με την εξ αποστάσεως διδασκαλίακατά τη διάρκεια της πανδημίας και του σχετικού lockdown στην Κύπρο.
Την περίοδο της καραντίνας, ορισμένες εκπαιδευτικοί βρήκαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν εκπαιδευτικό υλικό, για να το χρησιμοποιήσουν όταν επιστρέψουν στο σχολείο. Ειδικότερα, η Ελένη υπογραμμίζει πως «Ετοίμασα το υλικό μου για τον επόμενο χρόνο, τον Σεπτέμβρη» όπως κι η Άντρη: «χρησιμοποίησα το χρόνο μου για να δημιουργήσω υλικό».
Αξίζει να αναφερθεί πως κάποιες εκπαιδευτικοί κάνουν λόγο για τα τεχνολογικά μέσα που αξιοποιήθηκαν για την επίτευξη της διδασκαλίας εξ αποστάσεως. Ειδικότερα, η Ανδρονίκη σχολιάζει πως «εβοήθησε σε τούτο το κομμάτι η καραντίνα να έβρω κάποια τεχνολογικά εργαλεία που εννα μας εβοηθούσαν να προσέχουν παραπάνω στην τάξη»
Παράλληλα, η Μαρία εξηγεί πώς ανταποκρίθηκαν οι φοιτητές/-τριες, στους/στις οποίους/οποίες διδάσκει, στην διαδικτυακή εκπαίδευση. Αναφέρει πως:
«Υπήρχαν, ακόμη, φοιτητές, οι οποίοι κουράστηκαν κι αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν, κυρίως στα μεταπτυχιακά προγράμματα, φοιτητές, που δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν στο πρόγραμμα, φοιτητές που έχασαν λίγο την κανονικότητά τους και τον μπούσουλά τους. Κάποιοι άλλοι, όμως, φοιτητές ευνοήθηκαν πάρα πολύ, οι οποίοι είτε παρακολουθούσαν τα μαθήματα από την εργασία τους, εφόσον εργάζονταν, είτε παρακολουθούσαν από οποιονδήποτε χώρο κι αν βρίσκονταν κι οι περισσότεροι από αυτούς στο σπίτι τους».
Επιπρόσθετα, η Μαρούλλα περιγράφει σχετικά με την ανταπόκριση των μαθητών/-τριών της ότι:
«Υπήρχαν μαθητές μου που εν είχαν τα απαραίτητα τζαι αυτοί οι μαθητές δεν είχαν την ευκαιρία να μπουν στην ομαδική συζήτηση. Άρα αμέσως αποκλείσαμε κάποια παιδιά από την παρέα. Υπήρχαν παιδιά που ναι είχαν την καλή διάθεση να μπουν εν τα εκαταφέραν να μπουν».
Επιπρόσθετα, προκύπτει ότι κι οι εκπαιδευτικοί αντιμετώπισαν προβλήματα σχετικά με την πρόσβασή τους στην τεχνολογία και στην επίτευξη της επικοινωνίας με τους/τις μαθητές/-τριες - φοιτητές/-τριες τους. Συγκεκριμένα, η Μαρία προβάλλει έναν προβληματισμό λέγοντας ότι «κι οι εκπαιδευτικοί τα ξεκίνησαν με επιφύλαξη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αν κι οι περισσότεροι από αυτούς έμαθαν πολύ γρήγορα μόνοι τους χωρίς επιμορφώσεις τα πάντα». Τέλος, η Μαρούλλα προσθέτει «εν ήμασταν εκπαιδευμένοι οι πιο πολλοί δάσκαλοι για να χρησιμοποιούμε την πλατφόρμα σε διαδικτυακό επίπεδο».
Ωστόσο, κάποιες νηπιαγωγοί ήταν περισσότερο εξοικειωμένες με την τεχνολογία και είχαν την ιδέα να βάζουν στην ιστοσελίδα φωτογραφίες από την καθημερινότητα τους για να δείχνουν οι γονείς στα παιδιά, τις δασκάλες τους. Αυτό φαίνεται μέσα από τα λόγια της κυρίας Χαριτίνης: «Μέσα σε εκείνη την ηλεκτρονική σελίδα βάζαμε και εμείς οι νηπιαγωγοί διάφορες φωτογραφίες της καθημερινότητας μας για να μπορούν να δείχνουν οι γονείς τα παιδιά τις δασκάλες τους».
Ακόμη, κάποιες νηπιαγωγοί έστελναν δραστηριότητες με βίντεο στους γονείς «π.χ. ασκήσεις γυμναστικής, κατασκευές, τραγουδάκια, παραμύθια» για να κρατήσουν μια ποιοτική επαφή με τα παιδιά τους. Η κυρία Χρύσα έκανε ομαδικές βιντεοσκοπήσεις με την τάξη της, όμως, τα παιδιά «φοβούνταν να εμφανιστούν στην κάμερα, υπήρχε πλήρης άρνηση».
Η Ελπινίκη ξεκίνησε να επικοινωνεί με τους/τις μαθητές/-τριες της αρχικά από το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, για να μαθαίνει τα νέα τους και πώς αντιμετωπίζουν όλη αυτή την κατάσταση. Ακόμη, σημειώνει ότι ανέβαζε στην ιστοσελίδα του σχολείου της, διάφορα φυλλάδια, για να τα λύνουν οι μαθητές/-τριες. Βρήκε και ένα πρόγραμμα σε στυλ παιχνιδιού στα Μαθηματικά, το «Splash Learn», το οποίο της έδινε τη δυνατότητα να βλέπει σε ποιο επίπεδο βρίσκεται ο/η κάθε μαθητής/-τρια και ποιοι από εκείνους/εκείνες ενδιαφέρονται να ασχοληθούν πραγματικά.
Στη συνέχεια, συμπληρώνει πως μετά από αποφάσεις του Υπουργείου, ξεκίνησε να κάνει τις πρώτες συναντήσεις με τους/τις μαθητές/-τριες της μέσω του προγράμματος Teams. Το πρώτο τους μάθημα ήταν απλά επικοινωνιακό για να «νιώσουν ότι ξαναδένονται», ενώ στο δεύτερο εξήγησε «κάποια πράγματα εμπεδωτικά» και δεν είχε προχωρήσει ακόμη σε καινούργια ύλη. Στα υπόλοιπα μαθήματα που ακολούθησαν τους έβαζε εργασίες, τις οποίες έπρεπε να παραδώσουν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο Teams.
Κάτι που θεώρησε αρκετά δύσκολο, όπως αναφέρει, ήταν το ότι μέσα σε είκοσι λεπτά έπρεπε να πραγματοποιήσει ένα μάθημα σαράντα λεπτών, είτε αυτό μπορεί να ήταν Ελληνικά, είτε Μαθηματικά, είτε κάποιο άλλο βοηθητικό μάθημα. Στο τέλος, όμως, βρήκε τρόπο μαζί με τους/τις συναδέλφους της να κάνουν «μια μέρα σαραντάλεπτο Ελληνικά» και «μια μέρα σαραντάλεπτο Μαθηματικά» για να μπορέσουν να ολοκληρώνουν τουλάχιστον κάτι και να πηγαίνουν πάρα κάτω.
Η Μαρούλλα, αναρτούσε και αυτή στην ιστοσελίδα του σχολείου της, διάφορα φυλλάδια που δημιουργούσε η ίδια, για να τα λύνουν οι μαθητές/-τριες της. Παράλληλα, έπρεπε να παίρνει τηλέφωνο τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα τα παιδιά για να τους εξηγεί τυχόν απορίες που μπορεί να προέκυπταν. Όταν ανακοινώθηκε από το Υπουργείο ότι όλοι/όλες οι δάσκαλοι/-ες έπρεπε να επικοινωνούν με τους/τις μαθητές/-τριες τους μέσω του Teams, έπρεπε όλοι/όλες να ακολουθήσουν τις οδηγίες του Υπουργείου και να εκπαιδευτούν πάνω στο πρόγραμμα αυτό, για να μάθουν να το χρησιμοποιούν με το σωστό τρόπο. Η δασκάλα αυτή όμως, είχε να αντιμετωπίσει κάποια θέματα που αφορούσαν τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών της. Οι μαθητές που είχε ήταν Πρώτη τάξη και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη σοβαρότητα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Αναφέρει χαρακτηριστικά η κυρία Μαρούλα ότι στο πρώτο μάθημα:
«Τα μωρά εν εκαταλαβαίναν τι κάμνουμε. Εμιλούσαν όλοι μαζί. Ανοίξαν τις κάμερες, εβάλλαν τα γατάκια, τα σκυλάκια τους εδείχναν μας το σπίτι τους που εν πρέπει ελαλούσαν μας άσχετα πράματα το που επίαν, τι εκάμαν.. Any way. Εγώ αναγκάστηκα να κλείνω τις κάμερες να μεν φαίνονται».
Στο δεύτερο μάθημα, που έπρεπε να ξανακάνει την κοινωνικοποίηση, με τους/τις μαθητές/-τριες της, είχε οργανωθεί καλύτερα. Λέει ότι:
«..έκλεισα τους τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Εξήγησα τους εξαρχής ότι θα δίνω το λόγο σε έναν έναν κάθε φορά. Δεν θα κάμναμε μάθημα θα κάμναμε κοινωνικοποίηση είπαμε οπότε με τη σειρά έλεγα παράδειγμα να μιλήσει η Μαρία επατούσα το κουμπάκι να μιλά μόνο η Μαρία, οι υπόλοιποι έπρεπε να ακούν. Ντάξει ήταν κάτι καλύτερο».
Αντίθετα, η Ανδρονίκη, που δούλευε σε ιδιωτικό σχολείο, ήταν από τις πιο «τυχερές», γιατί το σχολείο της είχε ήδη οργανωθεί για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση μέσω του Teams. Προσπαθούσε συνέχεια να κάνει τις διδασκαλίες της όσο πιο ενδιαφέρουσες μπορούσε και αυτό ήταν μια πρόκληση για αυτή. Αυτό φαίνεται μέσα από τα λόγια της: «εχρησιμοποιήσαμε αρκετά πράγματα όπως εν το KAHOOT όπως εν το mentimeter ντάξει που εν πιο διαδραστικά οπότε εμπορούσες να ξέρεις τζαι λίο το που βρίσκονται οι μαθητές σου».
Κάτι που ήταν δύσκολο γι’ αυτή ήταν ότι έπρεπε μαζί με τους/τις συναδέλφους της να ακολουθήσουν το πρόγραμμα όπως ήταν και στη δια ζώσης εκπαίδευση, δηλαδή έκαναν σαραντάλεπτο μάθημα. Ειδικότερα, για να καταλάβει αν οι μαθητές/-τριες της την ακούν, έπρεπε να ρωτά, τουλάχιστον τους δέκα από τους δεκαοκτώ, κάτι που αφορούσε το μάθημα που έκαναν τη συγκεκριμένη μέρα. Τέλος, όσον αφορά την αξιολόγηση, τους έβαζε διάφορες δημιουργικές εργασίες και επισημαίνει ότι «έγινε καλή δουλειά» από τους/τις μαθητές/-τριες, που ήταν σε μικρότερες τάξεις.
Η νέα πραγματικότητα:
Εν κατακλείδι, μέσα από τις συνεντεύξεις των εκπαιδευτικών συμπεραίνεται, ότι η πανδημία Covid-19 ως ένα επίκαιρο φαινόμενο έχει αλλάξει ολόκληρη την κοινωνία και, δυστυχώς, έχει φέρει ανισορροπία στο εκπαιδευτικό σύστημα. Διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο, οι αναγνώστες ίσως να διαπιστώσουν την ταύτιση τους με τους εκπαιδευτικούς. Ταυτόχρονα, οι αναγνώστες μπορούν να αντιληφθούν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι εκπαιδευτικοί στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση την περίοδο της καραντίνας. Ειδικότερα, πολλές φορές δεν έβρισκαν ανταπόκριση από τους/τις μαθητές/-τριες, ενώ υπήρχαν και πολλά τεχνικά προβλήματα, αφού δεν ήταν εξοικειωμένες με το πρόγραμμα τηλεκπαίδευσης.
Τα άρθρα βασίζονται σε ποιοτική φαινομενολογική έρευνα με εκπαιδευτικούς την οποία διεξήγαγαν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές-τριες της Σχολής των Επιστημών της Αγωγής, Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, στα πλαίσια του μαθήματος "Ποιοτικές Προσεγγίσεις Έρευνας στις Επιστήμες της Αγωγής".
*Λέκτορας, Ανώτερη Εκπαίδευση & Δια Βίου Μάθηση
**Φοιτήτριες
