ΤΗΣ ΝΑΣΙΑΣ ΤΡΙΓΩΝΑΚΗ - ΠΑΥΛΟΥ*
Γλυκιά μου κόρη,
Μετράω μέρες πλέον πριν φύγεις, πριν ανοίξεις τα φτερά σου για νέες περιπέτειες. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ήξερα ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή, η στιγμή που θα φύγεις από το σπίτι και θα πας για σπουδές αλλά τώρα είναι μια πραγματικότητα όχι μια σκέψη.
Μέρες τώρα, από την στιγμή που βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, σκέφτομαι ότι αυτός ο δρόμος δεν έχει πισωγύρισμα, είναι μονόδρομος, και θα τον περπατήσεις. Το μυαλό μου και οι σκέψεις μου πηγαίνουν πίσω στην πρώτη μέρα του νοσοκομείου, μετά από μια δύσκολη εγκυμοσύνη, που άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα. Είπα στον εαυτό μου ότι θέλω αυτό το κοριτσάκι να είναι υγιές και χαρούμενο. Είπα ότι αυτό το κοριτσάκι θέλω να χαμογελάει και να μεγαλώσει ευτυχισμένο. Θυμήθηκα πόσο δυσκολεύτηκες να περπατήσεις επειδή είχες ανεπτυγμένο τον πλούσιο προφορικό σου λόγο. Πώς, από πάρα πολύ μικρή, κρατούσες τα παραμυθάκια σου και τα μετροφυλλούσες με τις ώρες, μαθαίνοντάς τα απέξω. Όταν διαβάζαμε μαζί, αν τύχαινε να διαβάσω κάτι με άλλο ύφος ή αν προσπερνούσα σελίδα, με διόρθωνες. Θυμάσαι τη Ρωξάνη; Ήξερες το κάθε κόμμα και την κάθε τελεία του βιβλίου!! Μετά πήγες στο νηπιαγωγείο. Ήσυχο παιδάκι, αγαπητό, δεν έχανες παιδικό πάρτυ. Δεν με δυσκόλεψες ποτέ, δεν είχε καμία νηπιαγωγός παράπονο από εσένα. Ζωγράφιζες με τις ώρες και διάβαζες πολύ. Ξεκίνησες μπαλέτο και μαθήματα τέχνης. Επίμονη και στοχευμένη από τόσο μικρή! Ήξερες πάντα τι σου άρεσε και δοκίμαζες με αφοσίωση καινούργια πράγματα. Πήγες στο δημοτικό. Η πρώτη μέρα! Σου έχουμε πει την ιστορία…..και θα σου τη λέμε όσο έχεις όρεξη να την ακούς. Είχες φίλους. Σε αγαπούσανε γιατί είσαι παιδί έμπιστο, εχέμυθο, προστατεύεις αυτούς που αγαπάς και τους νοιάζεσαι. Το ίδιο και στο γυμνάσιο. Η παρέα σου πήγαν σε άλλο σχολείο, εσύ λόγω δικής μου αμέλειας, πήγες αλλού. Προσαρμόστηκες , έκανες άλλους φίλους αλλά κράτησες επαφή με τους παλιούς. Άριστη μαθήτρια. Συνετή έφηβη. Δεν με δυσκόλεψες ποτέ. Οι καθηγητές σου δεν είχαν ποτέ παράπονο από εσένα. Και έφτασε ο καιρός να πάρεις μια μεγάλη απόφαση. Απόφαση που καθόρισε το σήμερα.
Άλλαξες σχολείο, είχες όνειρα, στόχους. Πάντα ένα βήμα μπροστά από τους περισσότερους συνομήλικούς σου. Έπαιζες πιάνο και κοντραμπάσο, μάθαινες ισπανικά, τα κατάφερνες ταυτόχρονα σε πολλά πράγματα. Επιλογές δικές σου. Και όταν τύχαινε να σου πω όχι, είχες επιχειρήματα, ήσουν πάντα έτοιμη να υπερασπιστείς τα θέλω σου.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά λίγες μόνο μέρες πριν σε πάμε στην Σκωτία. Είχες και άλλες επιλογές. Όπως πάντα έτσι και αυτή τη φορά ξέρεις τι θέλεις να κάνεις και γιατί.
Σε θαυμάζω και σε καμαρώνω. Είμαι περήφανη για σένα.
Αγαπημένο μου κορίτσι, έξυπνη και θαρραλέα μου κόρη, είσαι ενήλικας και ψηλότερη από εμένα. Ξεκινάει ο αγώνας της φοιτητικής ζωής. Είναι μια μετάβαση αλλά ξέρεις εσύ από μεταβάσεις, ομαλές και ανώμαλες. Θα σε περιμένω στο νήμα του τέρματος, θα σε χειροκροτώ καθώς θα το κόβεις. Αλλά οι καλοί αθλητές, πέρα από την καθημερινή προπόνηση, τρώνε και κοιμούνται καλά, φροντίζουν τον εαυτό τους, βγαίνουν έξω με φίλους και διασκεδάζουν. Όλα με μέτρο. Όλα με υπευθυνότητα και σύνεση. Εγώ θα σου το λέω πάντα, όσο και να μεγάλωσες όσο μακριά μου κι αν είσαι.
Σε αγαπάω,
Η μαμά
*Αφιερωμένο στις μαμάδες που θα συνοδεύσουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό για σπουδές. Το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς» δεν είναι ψυχική ασθένεια. Είναι μια απώλεια, όπως κάθε αποχωρισμός, μια αλλαγή στην ισορροπία του συστήματος της οικογένειας. Αλλάζει ο γονεϊκός ρόλος, οι σχέσεις με τα μικρότερα παιδιά που μένουν στο σπίτι, το καθημερινό πρόγραμμα και η ρουτίνα του σπιτιού. Αλλάζουν οι σχέσεις των γονιών, οι συμμαχίες στην οικογένεια και οι προτεραιότητες του κάθε μέλους. Σίγουρα είναι πιο έντονο το αίσθημα εάν το μοναχοπαίδι φύγει από το σπίτι σε σχέση με οικογένειες που έχουν περισσότερα του ενός παιδιά.
Η αναχώρηση του παιδιού για σπουδές είναι ένα φυσιολογικό εξελικτικό στάδιο, στα πλαίσια του κύκλου της οικογενειακής ζωής, επιβεβαιώνοντας τη μη στασιμότητα και την «ανοιχτοσύνη» σε νέες προκλήσεις αυτής.
Εκπαιδευτική Ψυχολόγος
