ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ*
Σαφώς και η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι δύσκολη. Η ώριμη αντιμετώπιση της κατάστασης, απαιτεί υψηλά αποθέματα αυτοελέγχου και αυτορρύθμισης, ικανότητες που επηρεάζονται αρνητικά τόσο από την κούραση όσο και από το άγχος. Μερικοί τη βιώνουν ως «τιμωρία»… και ίσως να ακούγεται λογικό. Εξάλλου, ο τρόπος με τον οποίο «τιμωρούνται» τα άτομα που εγκληματούν κατά της κοινωνίας παγκοσμίως είναι η φυλάκιση. Μόνο που αυτή τη στιγμή, η αποστέρηση της ελευθερίας δεν έχει σκοπό την τιμωρία κανενός, αλλά την ατομική και συνολική προστασία των πολιτών. Βρισκόμαστε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση βουτηγμένοι σε μια φουρτούνα συναισθημάτων άγχους, φόβου, πανικού, ανησυχίας, αβοηθησίας. Πολλές αλλαγές όμως μπορούν να παρατηρηθούν έπειτα από μια συναισθηματική φουρτούνα, έπειτα από ένα έντονο ταρακούνημα της ανθρωπότητας όπως αυτό.
Και ενώ προσπαθώ να δώσω ένα νόημα σε αυτή την εμπειρία, ο οργανισμός μου αντιστέκεται. Εξάλλου, τί νόημα έχει να παραμένουμε τόσες ώρες σπίτι όπου χρειάζεται να κάνουμε αμέτρητες προσαρμογές ενώ «θρηνούμε» την καθημερινότητα που χάσαμε; Με το φόβο να φουντώνει περισσότερο. Το φόβο γύρω από τις σκέψεις: «Θα είμαι καλά;», «Θα είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα καλά;», «Έπρεπε να είχα εκμεταλλευτεί εκείνο το απόγευμα, εκείνο το πρωινό πριν βδομάδες, να πήγαινα στο οικογενειακό τραπέζι, να τους έβλεπα…, να μην ανησυχούσα τόσο για τη δουλειά και τις υποχρεώσεις». Σκέψεις που μου υποδεικνύουν πώς τελικά αυτό είναι το νόημα, αυτό είναι το μήνυμα που η πανδημία μου χάρισε: «Η ανάγκη για αλλαγή προτεραιοτήτων».
Ο φόβος αρκετών συμπολιτών μας περιτριγυρίζεται γύρω από την πιθανότητα να νοσήσουν τόσο οι ίδιοι όσο και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Έτσι, σήμερα η προτεραιότητα πολλών είναι η υγεία και η οικογένεια. Τομείς, που στην «παλιά» μας καθημερινότητα βρίσκονταν σημαντικά πιο χαμηλά στη λίστα προτεραιοτήτων, αφού το θρόνο ενδεχομένως να κρατούσαν η δουλειά, τα οικονομικά, η καριέρα, η κοινωνική μας εικόνα.
Όμως, σε περιπτώσεις όπου η ζωή μας απειλείται, είναι πιθανόν να αναθεωρήσουμε σχετικά με το τί είναι τελικά το πιο σημαντικό και τί δευτερεύον. Αυτή τη στιγμή, η υγεία και η οικογένεια βρίσκονται στο προσκήνιο, αξίες που στο παρελθόν «θυσιάζαμε» στο βωμό των καθημερινών υποχρεώσεων. Ενώ οι σκέψεις και οι στόχοι μας περιστρέφονταν γύρω από το επάγγελμα, τα οικονομικά, τα υλικά αγαθά, τώρα όλα αυτά αποκτούν λιγότερη αξία αφού η υγεία αποτελεί το βασικό στόχο.
«Αλλαγή προτεραιοτήτων». Αυτό είναι το μήνυμα που έλαβα… Τί γράφει το δικό σας μήνυμα;
(Bernardo, 2016; King, Mclerney, Ganotice & Villarosa, 2015; www.who.int)
*Σχολική Ψυχολόγος
Μέλος Συνδέσμου Ψυχολόγων Κύπρου
