ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ*
(Αφιερωμένο στη μνήμη του διακεκριμένου εργάτη της νομικής επιστήμης Αλέκου Μαρκίδη).
Η πανδημία Covid 19 συνέβαλε μεταξύ πολλών άλλων, και στον εξαναγκασμό των κυβερνήσεων όλων των κρατών να αναλάβουν, άλλες έγκαιρα και άλλες καθυστερημένα, έναν εντελώς καινούργιο ρόλο, να μπουν μπροστά σε αχαρτογράφητα νερά (δεν υπήρχαν τότε πολλές γνώσεις για τη συμπεριφορά ούτε για τον βαθμό μεταδοτικότητάς του κορωνοϊού) και να πάρουν, με την έκδοση έκτακτων διαταγμάτων, πρωτοφανή εν καιρώ ειρήνης μέτρα τα οποία ανέτρεψαν όχι μόνο την κοινωνική αλλά και την οικονομική ζωή των πολιτών τους. Σήμερα, δυο περίπου μήνες μετά, ο κόσμος έχει ενώπιον του τα αναλυτικά αποτελέσματα των παρεμβάσεων όλων των κυβερνήσεων υπό τη μορφή αριθμών κρουσμάτων και νεκρών σε κάθε χώρα στο χρονικό αυτό διάστημα, κάνει συγκρίσεις και εξάγει συμπεράσματα για την επιτυχία μερικών κυβερνήσεων και την αποτυχία άλλων. Με βάση αυτές τις συγκρίσεις τα διεθνή μέσα ενημέρωσης επαινούν μερικές κυβερνήσεις για σωστές και σωτήριες για τους πολίτες τους αποφάσεις και επικρίνουν άλλες για μικρή ή μεγάλη αμέλεια για τη ζωή των πολιτών τους.
Μεταξύ των κυβερνήσεων που επαινούνται είναι και εκείνες της Ελλάδας και της Κύπρου. Ειδικά για την Κυβέρνηση της Κύπρου έκανε εύφημη μνεία η N.Y.Times( 15 Απριλίου. Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο). Συγκεκριμένα, έγραψε ότι η Κύπρος μέχρι τις 15 Απρ. είχε μόνο 13 νεκρούς σε σύνολο πληθυσμού 880 χιλ., δηλ.1.5 ανά 100 χιλ , απέδωσε δε το πολύ καλό αυτό αποτέλεσμα στο γεγονός ότι η κυβέρνηση της χώρας άκουσε τις συμβουλές των γιατρών και των εμπειρογνωμόνων της στη διαχείριση του προβλήματος. Στη σημερινή μετανεωτερική εποχή της χωρίς αιδώ και μέτρο προπαγάνδας και μετααλήθειας η εφημερίδα περιορίστηκε μόνο στην αναφορά των γεγονότων , δηλαδή στον αριθμό των θανάτων, και απέφυγε να θίξει θέματα ανθρώπινης και έγκαιρης περίθαλψης των ασθενών της επιδημίας σε κάθε χώρα, γιατί πιθανό να τα θεώρησε πολυτέλεια σε μια εποχή που ο δυσανάλογος προς τα διαθέσιμα ιατρικά μέσα (αναπνευστήρες)αριθμός των ασθενών ανάγκαζε τους γιατρούς στη μεν Νέα Υόρκη να κάνουν επεμβάσεις στους διαδρόμους των νοσοκομείων μέσα σε πραγματικό χάος, στη δε Ισπανία να παίζουν τον ρόλο του Θεού αποφασίζοντας ποιοι θα πεθάνουν (οι ηλικιωμένοι)και ποιοι θα ζήσουν (οι νεότεροι).
Ενόψει των πιο πάνω γεγονότων ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο για να υποδείξω πόσο η γενική γνώμη που ως επί το πλείστον έχουμε για τη μικρή μας χώρα ως κράτος την αδικεί κατάφωρα. Το θεωρούμε ανίκανο και αποτυχεμένο, το κατηγορούμε ότι έχει αναθέσει τη διοίκηση σε αυτόματο πιλότο και το αποκαλούμε κράτος μπανανία. Με αυτό τον τρόπο ωστόσο, δεν ζημιώνουμε μόνο το κύρος του κράτους αλλά υπονομεύουμε και το μέλλον της χώρας αλλά και το δικό μας. Βέβαια ξέρουμε ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης η αγάπη για την πατρίδα δεν κληρονομείται όπως πριν αλλά κερδίζεται. Επομένως είναι απόλυτη ανάγκη το κράτος να δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για τους πολίτες του παρέχοντάς τους βοήθεια και προστασία. Αυτή τη βοήθεια και προστασία παρέχει σήμερα το κράτος μας και επομένως πρέπει να του το πιστώσουμε. Άλλωστε και η επιτυχία στην οποία αναφέρεται το σημερινό άρθρο δεν είναι επιτυχία μόνο της κυβέρνησης αλλά ολόκληρου του λαού της που δέχτηκε να συμμορφωθεί προς τους κανόνες προσωπικής υγιεινής και κοινωνικής αποστασιοποίησης και να συνεργαστεί με την κυβέρνηση στην επιτυχία των απαγορεύσεων μετακίνησης υφιστάμενος προσωπικές και οικογενειακές θυσίες για να επιτύχουν τα κυβερνητικά σχέδια διάσωσης.
Είναι μεγάλο κρίμα, ενώ ξέρουμε από τις πολιτικές επιστήμες ότι το ηθικό των πολιτών μας χώρας και η ταύτισή τους ή όχι προς το κράτος τους εξαρτάται από το κύρος του και ενώ το κράτος μας βάλλεται λυσσωδώς με κατηγορίες, απειλές και παράνομες ενέργειες από την Τουρκία και τους συμμάχους της, δεν του συμπαραστεκόμαστε όσο το χρειάζεται και όσο το αξίζει αφού δεν αναδεικνύουμε ή έστω αναγνωρίζουμε κάτι καλό και επαινετέο που έκανε από φόβο μήπως κερδίσει κάτι η κυβέρνηση που δεν συμπαθούμε. Δεν σκεφτόμαστε ότι, αν αυτό το μικρό κράτος καταρρεύσει στο τέλος, η φυσική και εθνική επιβίωσή μας θα τεθεί σε μεγάλο κίνδυνο.
Μας διαφεύγει επίσης το γεγονός ότι το κύρος ενός κράτους δεν κερδίζεται μόνο από τις ενέργειες της κυβέρνησής του. Κερδίζεται και από την εργατικότητα, την προοδευτικότητα, την τιμιότητα και το πνευματικό επίπεδο όλων ημών των πολιτών του. Κερδίζεται τέλος και από τη διάκριση των επιστημόνων της χώρας. Και η Κύπρος ανέδειξε ήδη αρκετούς διακεκριμένους επιστήμονες που τίμησαν την πατρίδα τους. Ένας από αυτούς είναι και ο νομικός Αλέκος Μαρκίδης στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένο το άρθρο αυτό.
