ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
Δεν υπάρχει πια λευκό χαρτί. Όσο και αν ψάξει κανείς στο βιβλίο, όσο και αν το πασπατέψει με το χέρι, όσο και αν ελέγξει με τα μάτια την «απεραντότητά» του, ίχνος λευκότητας δεν θα βρει. Και, άμα μπορεί να δει πίσω από την επιφάνεια, κάτω από τον βυθό, πιο πέρα από τον λόφο ή πιο πάνω από τα σύννεφα, θα δει πολλά κιτάπια να γίνονται ένα. Θα δει λέξεις πολλές να σμίγουν σε προτάσεις, να φτιάχνουν κείμενα. Σε ένα γνωστό σε όλους μας χειρόγραφο. Με ένα θέμα μόνο. Ανέκαθεν ένα. Την ιστορία του ανθρώπου. Τόσο πυκνές είναι οι λέξεις σε τούτο το χειρόγραφο πια που η ζωή ζηλότυπα ξεκλέβει σενάρια από τα ανθρώπινα κιτάπια. Της στέρεψε η φαντασία. Φοβήθηκε κιόλας τους ανθρώπους και αυτούς πια βάζει να γράφουν το σενάριο. Να μην έχει τύψεις η ίδια. Να λέει ότι το βρήκε έτοιμο και απλώς πάτησε τις άκρες λιγάκι. Να ανοίξουν. Αλλά δικό της δεν είναι. Γράφτηκε. Ξαναγράφεται και θα ξαναγραφτεί. Χειρόγραφο αντίγραφο.
Ενόχλησε η αγόρευση της εισαγγελέως Αριστοτελείας Δόγκα στην υπόθεση δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη. Ασφαλώς. Το σενάριο στο χειρόγραφο αντίγραφο είναι αυτό. Όταν αγαπάς, ενοχλείς. Όταν στηρίζεις το παιδί, θυμώνουν μαζί σου. Και όταν φτιάχνεις μια σκαλά με τα χέρια σου, και τα χέρια των γύρω σου, των πρόθυμων ευσυνείδητων, για να πατήσει το παιδί και να φτάσει στον ουρανό, διαπράττεις έγκλημα. Είναι καλά γνωστή η ιστορία. Εμφιλοχωρεί, με αξιώσεις νομοτέλειας, παντού. Συγκινείσαι; Είναι λαϊκισμός. Κοιτάζεις το παιδί με κατανόηση; Είναι αντιεπαγγελματισμός. Κάνεις ό,τι μπορείς, για να στηρίξεις όποιους πονούν, όποιους ματώνουν, όποιους έχουν ανάγκη; Είναι συναισθηματισμός. Όλα αυτά σε στιγματίζουν ανεξάλειπτα. Έτσι είπαν. Αυτά λένε. Αντέδρασε ποτέ κανείς σε αυτήν την «τεχνοκρατική» αυθαιρεσία της ανέξοδης κρίσης και της εύκολης απαξίωσης; Ναι, αντέδρασε. Διαμαρτυρήθηκε. Φώναξε. Διεκδίκησε. Μίλησε. Τι έγινε; Τίποτε. Τι θα περίμενες εσύ να είχε γίνει, δηλαδή; Το θέμα θεωρήθηκε λήξαν, είπαν. Οι υποθέσεις έχουν κλείσει, οι φάκελοι έχουν αρχειοθετηθεί και η ζωή προχωράει. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι την επόμενη Ελένη (Τοπαλούδη). Μέχρι την επόμενη Αριστοτέλεια Δόγκα. Γνωστή η ιστορία.
Οι αντιδράσεις κατά της κ. Δόγκα, λοιπόν, δεν είναι ένα φαινόμενο μοναδικό. Είναι ένα φαινόμενο συμβολικό. Είναι ένα και πολλά μαζί. Είναι αυτό του χειρογράφου, που μοιράστηκε σε πολλά αντίγραφα και δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Είναι ιστορία δίχως επίλογο. Είναι γράμμα δίχως τέλος. Χρειάζεται κανείς απόδειξη γι’ αυτή τη... «χειρόγραφη» αιωνιότητα; Διά χειρός Άλκης Ζέη, λοιπόν: «Είχαμε δύο καθηγήτριες, μία στα Αρχαία και μία στα Νέα Ελληνικά, που τις λατρεύαμε κι εύρισκαν τον μπελά τους από τη διευθύντρια, γιατί μας φέρονταν φιλικά και δεν μας κρατούσαν σε απόσταση. Ώσπου τη μία, την πιο νέα, την έδιωξε γιατί μας υπερασπίστηκε, όταν εκείνη μας κατσάδιασε άδικα» (Ένας δάσκαλος μπορεί να φέρει την Άνοιξη).
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι σημαντικό: η μομφή μου στρέφεται εναντίον εκείνων, οι οποίοι προσπάθησαν να πλήξουν το κύρος της εισαγγελέως με χονδροειδείς σεξιστικούς χαρακτηρισμούς. «Μα, γυναίκα εισαγγελέας;» Ναι, και γυναίκα εισαγγελέας και γυναίκα δασκάλα και γυναίκα επιχειρηματίας και γυναίκα πρόεδρος. Ποιο είναι το πρόβλημα; ΔΕΝ μέμφομαι όμως, ούτε κατά διάνοια, τους δικηγόρους ή τους άλλους επαγγελματίες λειτουργούς της Θέμιδας, οι οποίοι επεσήμαναν ότι εγείρεται δικονομικό, δικαιικό, δεοντολογικό και πειθαρχικό θέμα εξαιτίας της συναισθηματικής αγόρευσης της εισαγγελέως. Δεν είμαι νομικός, για να μπορώ να εκτιμήσω πλήρως τη σοβαρότητα του θέματος. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, η εισαγγελέας ανέδειξε, στην αγόρευσή της, τα αντικειμενικά πειστήρια και τα χειροπιαστά στοιχεία, τα οποία οδήγησαν το δικαστήριο στην ανακοίνωση της ετυμηγορίας του. Αποδόθηκε δικαιοσύνη για την Ελένη και για κάθε άλλη Ελένη. Γιατί, στο δικό μας χειρόγραφο αντίγραφο, προβλέψαμε πολλά σενάρια, πολλές ιστορίες για «τις Ελένες» του κόσμου αυτού. Όχι πάντα καλά σενάρια. Όχι πάντα ευτυχείς ιστορίες. Δυστυχώς.
Να μη θρηνήσουμε ποτέ ξανά άλλη Ελένη. Αυτή είναι η ουσία.
#MeToo
*Πανεπιστημιακός/Φιλόλογος
