Χριστούγεννα καρδιάς και ανθρωπιάς θα είναι τα φετινά


ΤΗΣ ΣΑΝΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑNΤΙΝΟΥ*  

Στις μέρες της εορτής των Χριστουγέννων, όπου η λαμπρότητα του θαύματος της γέννησης του Θεανθρώπου μονοπωλεί το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων ένα από τα πιο δυνατά ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη αντανακλά με ιδιαίτερο τρόπο το νόημα της μεγαλοπρέπειας αυτής της Μεγάλης γιορτής της αγάπης, της ανθρωπιάς και της συλλογικότητας.

Το 1950 γράφτηκε ένα από τα πιο διαχρονικά ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη το «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» και προδημοσιεύθηκε το 1956 στην τέταρτη ποιητική του συλλογή «Ο άνθρωπος με το Ταμπούρλο».  Τα μηνύματα του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη αγγίζουν με ιδιαίτερο τρόπο το σύνολο της ανθρωπότητας. Οι αξίες της ειρήνης και της δικαιοσύνης αποτελούν υψηλά ιδανικά, για τα οποία παρακινεί όλους να αγωνιστούν με σθένος και θάρρος για την επικράτηση τους.

Στην πρώτη στροφή ο ποιητής απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, θέλοντας να εκφράσει σε ατομικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο τις βαθύτερες φιλοσοφικές και πολιτικές του πεποιθήσεις γύρω από το νόημα της ανθρωπιάς.

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή
ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ' τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό...
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος….»

Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε όλοι οι άνθρωποι ανά την υφήλιο οι αντοχές μας ολοένα και δοκιμάζονται καθημερινά. Οι μακροχρόνιες συνθήκες εγκλεισμού, οι επίπονες στερήσεις ατομικών αλλά και συλλογικών ελευθεριών, οι οικονομικές αντιξοότητες, η αποστασιοποίηση λόγω της επιβολής των υγειονομικών μέτρων, ο φόβος, η ανησυχία και η ανασφάλεια για τη σωματική και ψυχική υγεία έχουν οδηγήσει αδιαμφισβήτητα τα όρια της υπομονή όλων στο ζενίθ.

Παρόλη τη λαίλαπα που επικρατεί πολλοί είναι εκείνοι που συνεχίζουν χωρίς περίσκεψη, αλλά με θάρρος και σθένος να αγωνίζονται στις επάλξεις του καθήκοντος και της προσφοράς για το συλλογικό καλό. Γιατροί, νοσηλευτές, παραϊατρικό προσωπικό και εθελοντές (δόξα τῷ Θεῷ υπάρχουν πολλοί φιλότιμοι σε τούτη τη νήσο), δίνουν το παράδειγμα τους στους θαλάμους των ΜΕΘ, στα νοσοκομεία, ματώνουν από τις σφαίρες σε κάθε μάχη Ζωής και θανάτου, ΑΛΛΑ δεν κάνουν βήμα πίσω. Κραυγάζουν γιατί εξακολουθούμε ακόμη να έχουμε ελλείψεις σε προσωπικό, εξοπλισμό, φάρμακα και χώρους νοσηλείας για τους πάσχοντες που δυστυχώς ολοένα και πληθαίνουν. Δεν έχουν καιρό για τον εαυτό τους και τις οικογένειες τους, γιατί αν και μέρες γιορτινές, αυτοί παραμένουν στις πολεμίστρες του καθήκοντος.

Αναμφίβολα, η εορτή των Χριστουγέννων πάντοτε μας υπενθυμίζει πανανθρώπινες αξίες που ακούγονται κλισέ, αλλά εν έτει 2020, υπερτονίζονται αδιάψευστα από τα ίδια τα γεγονότα των καιρών. Ειρήνη, υγεία, αγάπη, προσφορά, συλλογικότητα, ανθρωπιά.

Τα φετινά Χριστούγεννα παρά το ότι τα γιορτάζουμε κεκλεισμένων των θυρών, εντούτοις τα γιορτάζουμε νοερά στις ψυχές μας. Ας διατηρήσουμε ΟΛΟΙ ανοιχτές τις θύρες στις καρδιές μας και άγρυπνες τις κεραίες της Ανθρωπιάς μας.

Είναι καιρός να ξεπεράσουμε τον ατομισμό μας και να φτάσουμε στη συλλογικότητα με πράξεις.

Καλά Χριστούγεννα με υγεία για όλους!

*Καθηγήτρια Ελληνικής Φιλολογίας

Πηγές

Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τόμ. 3, Αθήνα, Κέδρος, 1987, σ. 164.




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










1229