ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΧΑΡΙΤΙΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ*
Με αφορμή μια πρόσφατη δημοσίευση που είδα στο facebook όσον αφορά στα πρόσωπα του Κιμούλη, του Φιλιππίδη, του Χαικάλη και του Λυγνάδη, σκεφτόμουν το πώς αντιμετωπίζονται όλα όσα βγήκαν στην φόρα σε σχέση με την ανήθικη συμπεριφορά αυτών των ατόμων στον επαγγελματικό τους χώρο. Η λέξη «ανθρωποφαγία» και «κανιβαλισμός» τριβελίζουν συνεχώς στο μυαλό μου.
Αρχικά, ότι τα ονόματα αυτά συνοδεύονται εμφατικά, με μεγαλόστομες εκφράσεις όπως η «αποκαθήλωση», «ιερά τέρατα» κοκ είναι για μένα προβληματικό. Για να υπάρξει αποκαθήλωση, νοείται ότι προηγείται η καθήλωση, η τοποθέτηση σε βάθρο που συνεπάγεται με γοητεία τύπου θαυμασμού εκ του μακρώθεν ενός ατόμου που θεοποιείται, άρα παραγνωρίζεται τ’ ότι είναι ένας άνθρωπος όπως ο καθείς, πλην όμως ιδιαίτερα ταλαντούχος στον τομέα του. Αυτό λοιπόν ήταν και αυτοί οι άνθρωποι. Ότι ήταν ταλαντούχοι, δεν αναιρούσε το γεγονός ότι ήταν άνθρωποι με ανασφάλειες, αδυναμίες, κενά ψυχικά και μάλλον, εσωτερικό πόνο που λόγω μη συνειδητοποίησης των κενών αυτών, δεν έτυχαν θεραπείας και συμπεριφέρθηκαν όπως συμπεριφέρθηκαν.
Οι συμπεριφορές τους είναι καταδικαστέες και γι’ αυτό υπάρχει σ’ ένα δημοκρατικό κράτος η δικαιοσύνη. Το να ευτελίζουμε ανθρώπους, όπως οι ίδιοι έκαναν σε κάποιους άλλους, μεγιστοποιεί τον πόνο που βιώνουν οι κοντινοί τους άνθρωποι που μάλλον είναι και οι ίδιοι θύματα, ενώ δεν νομίζω η βαναυσότητα της δημόσιας και βάρβαρης διαπόμπευσης και η ευκολία της αποκαθήλωσης να δικαιώνει ψυχικά τα θύματα, μέσω της εκδίκησης.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι εκεί όπου πάντα επιστρέφω, εξού και εξασκώ το επάγγελμα που εξασκώ, είναι η παιδεία, η παιδεία, η παιδεία.
Οι συμπεριφορές αυτών των ανθρώπων υποδηλώνουν μια στερεότυπη συμπεριφορά σχεδόν εγγεγραμμένης πατριαρχικής, φαλλοκρατικής στάσης ενός «παλιάς κοπής αρσενικού» όπως είπε ο Χαικάλης για να αιτιολογήσει τα αναιτιολόγητα, που φαίνεται όμως το πιστεύει, ενώ η στάση αυτή καλά κρατεί, αλλιώς δεν θα υπήρχαν βιασμοί, ούτε και αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας τον τελευταίο κυρίως χρόνο. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η ρίζα, η ουσία κι όχι να λιθοβολούμε και να καταδικάζουμε απλά.
Σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν έχει στο corpus του μάθημα σεξουαλικής αγωγής, που θα έπρεπε –αν είχε- να συμπεριελάμβανε θέματα ζωτικής υγιούς ύπαρξης όπως: αυτοσεβασμό, αγάπη του εαυτού, σεβασμό του σώματος και της σεξουαλικότητας, ότι η σεξουαλικότητα είναι ένα με την ύπαρξη και την ψυχή κι όχι ένα κομμάτι σάρκας που αποπνέει αισθησιασμό, ισότητα των φύλων, προστασία κοκ, τότε περιστατικά τέτοια πάντα θα υπάρχουν.
Στις ενότητες έκθεσης διδάσκουμε ρατσισμό, αλλά σπάνια εστιάζουμε στον σεξισμό, στην ομοφοβία, στην έννοια της πατριαρχίας ή μητριαρχίας αλλά και στην προβληματική μέθοδο με την οποία σχετίζονται οι άνθρωποι με τους υπόλοιπους αν βρεθούν σε θέση εξουσίας.
Το θέμα για μένα είναι υπαρξιακό και βαθιά πολιτικό. Και υπάρχει σε όλα τα επίπεδα, γιατί αφορά το πώς συσχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους και αυτό είναι θέμα παιδείας, και δεν λέω οικογένειας, γιατί αν κάποιος έγινε τυχαία γονιός και το παιδί ουσιαστικά μεγαλώνει μόνο του, είναι ευθύνη των εκπαιδευτικών και του σχολείου ν’ αναλάβουν τον ρόλο, να δώσουν αγάπη και ναι, να καλύψουν κενά και να καθοδηγήσουν, ούτως ώστε να μη μεταδώσει μετέπειτα το παιδί αυτό, σαν ενήλικας, βία, παρενόχληση, εκφοβισμό κοκ εάν μπορεί.
Το στοίχημα είναι να έχουμε τέτοιους μετέπειτα ενήλικες που ακόμα κι αν βρεθούν σε θέση εξουσίας και δύναμης σε όποιο επίπεδο (σχεσιακό, προσωπικό, ερωτικό, επαγγελματικό, κυβερνητικό), να την χρησιμοποιήσουν για ν’ ανυψώσουν και όχι να καταπατήσουν, να εξευτελίσουν, να επιβεβαιωθούν.
Αυτό είναι το στοίχημα για μένα…Το να εκστομίζουμε μίσος, να διαπομπεύουμε είναι εύκολο, αλλά δεν θεραπεύει καμιά πληγή, κι ούτε μπαίνει στο βάθος του προβλήματος, για να υπάρξει λύση. Απλά διαιωνίζει την αλυσίδα του θυμού που προϋποθέτει πόνο και φέρνει κι άλλο πόνο.
Γι’ αυτό κι εγώ επιμένω στην ανθρωποκεντρική παιδεία, στην παιδεία που καλλιεργεί ψυχές, ήθος, που θεωρώ ότι έχουμε τόσο παραμελήσει.
*Εκπαιδευτικός, ερευνήτρια, συγγραφέας
