Επέτρεψε στον εαυτό σου να είναι λάθος


Πως βοηθάμε τα παιδιά να αναπτύξουν την ταυτότητα τους μέσα από την παραδοχή των δικών μας λαθών 

ΤΗΣ ΕΜΜΑΣ ΜΗΛΑΚΗ*

- Μπαμπά γιατί είπες ψέματα στον θείο ότι είσαι στη δουλειά;

- Δεν είπα ψέματα αγάπη μου!

- Μα αφού σε άκουσα!

Πόσες φορές σου έτυχε να νιώσεις ότι είναι υποτιμητικό να φανείς πως έκανες λάθος μπροστά σε ένα παιδί;

          Τα παιδιά, σε μια προσπάθεια να διαμορφώσουν την ταυτότητα τους, τείνουν να θαυμάζουν τους ενήλικες. Ο θαυμασμός αυτός, τους επιτρέπει να ταυτίζονται μαζί τους και έτσι να αφομοιώνουν στη δική τους ταυτότητα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους όμοια με αυτά των άλλων. Οι ενήλικες λοιπόν, έχουν πολύ μεγάλη επίδραση στα παιδιά, πόσο μάλλον οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι αποτελούν για αυτούς πρόσωπα αναφοράς.

          Το να εισπράττει κανείς τον θαυμασμό των παιδιών είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Όπως είναι λογικό, όταν κάτι μας δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα θέλουμε να συνεχίσουμε να το επαναλαμβάνουμε. Φοβόμαστε κάποτε, μήπως και κάτι αλλάξει, και χάσουμε τον θαυμασμό τους. Δεν είναι παράλογος ο φόβος αυτός, βαθιά μέσα μας ίσως νιώθουμε ότι ο θαυμασμός που λαμβάνουμε ίσως να μην αντικατοπτρίζει τον θαυμασμό που πιστεύουμε ότι ‘‘μας αξίζει’’ να λάβουμε. Πράγματι, ο θαυμασμός των παιδιών προς τα πρόσωπα αναφοράς είναι ως ένα βαθμό πλασματικός… είναι μία μορφή εξιδανίκευσης, που δεν αντανακλά απαραίτητα με ρεαλιστικό τρόπο το ποιος είναι ο γονέας (ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο αναφοράς). Η εξιδανίκευση είναι ένας μηχανισμός που δημιουργεί στα παιδιά μία αίσθηση ασφάλειας ως προς τα πρότυπα με τα οποία πρόκειται να ταυτιστούν. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που όταν φτάσουν στην εφηβεία, τα παιδιά συχνά υιοθετούν μία στάση υποτίμησης έναντι στο προηγουμένως εξιδανικευμένο τους πρότυπο, κάτι που δίνει στον κόσμο γύρω τους την αίσθηση ότι είναι αντιδραστικοί. Αυτοί όμως είναι οι μηχανισμοί που τους βοηθάνε να αναπτύξουν τη δική τους, προσωπική ταυτότητα.

          Δεν είναι λοιπόν περίεργο, που κάθε ενήλικας που συναναστρέφεται με παιδιά, ίσως να έχει παρατηρήσει τον εαυτό του να νιώθει ντροπή να φανεί ότι και ο ίδιος κάνει λάθη, μπροστά στο παιδί. “Είναι απλά παιδί”, μπορεί να σκεφτεί… “δεν θα καταλάβει’’, και η σκέψη αυτή, ίσως κάπως βοηθάει να καθησυχάσει τον εαυτό του για την προσπάθεια του να διατηρήσει το πρότυπο του εξιδανικευμένου ενήλικα, που θα του δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι έτσι διασφαλίζει και συντηρεί τον θαυμασμό του παιδιού.

          Στάσου όμως ένα λεπτό και σκέψου… Είναι πράγματι αυτό που θέλεις για τη σχέση σου με το παιδί σου; Ποια είναι τα μηνύματα που του περνάς διατηρώντας αυτή τη στάση; Τι μαθαίνει το παιδί από αυτές τις απλές καθημερινές κουβέντες μαζί σου; Στάσου ένα λεπτό και προσπάθησε να φέρεις στη μνήμη σου μια φορά από το παρελθόν όταν πραγματικά ένιωσες ότι το παιδί σου σε θαύμασε, και αυτό το έκανε να νιώσει λίγο πιο κοντά σου. Τι ήταν αυτό που πραγματικά θαύμασε σε εσένα;

          Δείχνοντας στo παιδί την ανθρώπινη (όχι την άτρωτη) πλευρά σου, το βοηθάς να αναπτύξει μια ισορροπημένη και ρεαλιστική εικόνα για τον ίδιο του τον εαυτό. Δείχνοντας του τα λάθη σου, του μαθαίνεις να αναγνωρίσει και το ίδιο τα λάθη του, του μαθαίνεις να είναι και το ίδιο συμπονετικό και ευγενικό με τον εαυτό του, του μαθαίνεις επίσης να δείχνει κατανόηση στα λάθη των άλλων, που είναι και αυτοί άνθρωποι και κάνουν λάθη, του μαθαίνεις να σέβεται την αξία της αυθεντικότητας στη ζωή του, του μαθαίνεις να δημιουργεί ειλικρινείς σχέσεις που βασίζονται στην εμπιστοσύνη.

Κάθε φορά που μιλάς σε ένα παιδί, στάσου και σκέψου…Τι πρότυπο θέλεις να είσαι για αυτό;

*Εγγεγραμμένη Σχολική Ψυχολόγος – MAA.M. 751

 

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










2332