Νιώθω μικρή παππού να κατανοήσω τον πόλεμο...

ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΑΡΙΣΤΟΝΙΚΗΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ- ΤΡΥΦΩΝΙΔΟΥ*

Ανήσυχα χρόνια, δύσκολοι καιροί και μεις πολύ μικροί για να αξαμώσουμε τις αντοχές μας. Είμαστε γενιές που μεγαλώσαμε σε καναπέδες, αραχτοί μπροστά στην τηλεόραση και έπειτα με ένα κινητό και ό,τι άλλο φορητό εφευρέθηκε. Μάθαμε να επαναστατούμε από τον Η. Υ μας..., πού χρόνος για πορείες και διαδηλώσεις...

Τρέχαμε τον χρόνο ξωπίσω να τον προλάβουμε, να κάνουμε πράγματα να  σωρευσουμε χαρτιά στα βιογραφικά μας. Μας βρήκαν μνημόνια, κουρέματα, ατυχήματα, πανδημίες, εξετάσεις και τώρα το χειρότερο απ' όλα... πόλεμος!

Κάθε χρόνο και λιγότερες ελευθερίες και λιγότερα δικαιώματα. Τούτη η άμοιρη λέξη Ελευθερία κατακουτσουρεύτηκε κάτω από τόνους λάσπης και διαφθοράς. Βιάζεται κάθε μέρα από την παραπληροφόρηση και κομματιάζεται για το καλό μας δίπλα σε μέτρα και αντιμετρα.

Οι καιροί ου μενετοί, φρόντιζα να γράφω πάντα στις εκθέσεις του σχολείου και ας μην ήξερα την βαρύτητα αυτής της λόγιας φράσης. Οι καιροί ου μενετοί για τον Ανθρωπο! Ου μενετοί για εμάς που δεν πονέσαμε για τα ιδανικά των παπούδων μας. 

Νιώθω μικρή παππού να κατανοήσω τον πόλεμο! Νιώθω μικρή γιατί εγώ δεν πείνασα σαν εσένα, δεν δούλευα από τα 9 μου, δεν πουλούσα ξύλα για να ζήσω τα αδέλφια μου, δεν έφαγα ξύλο στα κρατητήρια, δεν έζησα το 55-59,  το 64,το 74, την προσφυγιά και άλλα τόσα.. Τον πόλεμο τον διδάχτηκα ακροθιγώς μέσα από μυθεύματα, αφηγήσεις, κούτσες αλήθειες, ψέματα. Νιώθω μικρή και φοβάμαι! Φοβάμαι γιατί ο καναπές είναι μαλακός και η πραγματικότητα σκληρή σαν την ζωή που έζησες εσύ παππού και άλλοι τόσοι σαν εσένα. 

Πριν μήνες ξυπνούσα με το όνειρο πως τρέχω, ταξιδεύω, αναπνέω, γελάω και βολτάρω χωρίς μάσκες και τεστ. Χθες όμως με ξύπνησε ένα όνειρο γροθιά στο στομάχι: Ήμουνα λέει σε μια διαδήλωση. Όπου φτάνει ανθρώπου μάτι έβλεπες κόσμο. Πολλή κόσμο δίχως μάσκες και φώναζαν Ειρήνη. Νάταν εκατομμύρια, νάαν μυριάδες δεν ξέρω. Και τούτοι οι σπουδαίοι άνθρωποι κάνανε ένα κύκλο γύρω από τα τανκς και τους έραναν με ροδοπέταλα. Βγήκαν οι στρατιώτες και γονάτισαν κλαίγοντας και ύστερα όλοι χόρευαν, χόρευαν μέχρι που ξημέρωσε. 

Πόσα πράγματα μπορεί να αντέξει ο σημερινός άνθρωπος παππού; 

Αυτά δεν μας τα έμαθαν στο σχολείο, δεν μπήκε τέτοιο θέμα στα τετραμηνα του κου Προδρόμου, δεν μέτρησε κανείς τις αντοχές μας, δεν μας ρώτησε κανείς πως το καλό θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας... 

Να μπορούσαμε να κάναμε μια παγκόσμια διαδήλωση για την Αλήθεια που σκοτώθηκε, την Ελευθερια που φυλακίστηκε, τη Δημοκρατία που βιάστηκε, την Ειρήνη που κατακρεουργήθηκε, την Ανθρωπιά που την νίκησαν τα ζωώδη ένστικτα μας. Να μπορούσαμε εμείς τα παιδιά του καναπέ να γινόμασταν για λίγο σαν τους παππούδες μας... Να μπορούσαμε.. Μπορούμε; 

*Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπευτρια, Συγγραφέας 
Διδάκτορας Εξελικτικής-Σχολικής ψυχολογίας
Μ.Α Διοίκηση εκπαιδευτικών μονάδων
Msc Χρηματοοικονομικά και Ναυτιλιακά