Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία: Προβληματισμοί μιας μάνας στον αγώνα προς την Ενιαία Εκπαίδευση

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΗΛΙΑ*

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, στις 3 Δεκεμβρίου, παίρνω το θάρρος να καταθέσω συγκεκριμένους προβληματισμούς που πηγάζουν από τον αγώνα που η οικογένειά μας διεξάγει εδώ και 1,5 χρόνο για την ισότιμη και αποτελεσματική στήριξη του παιδιού μας στο δημόσιο σχολείο.

Για μας δημοκρατικό και συμπεριληπτικό σχολείο σημαίνει:

1. Την έγκυρη και έγκαιρη διάγνωση στις εκπαιδευτικές ανάγκες του παιδιού μας, καθώς και όλων εκείνων των παιδιών που χρειάζονται ολιστική αξιολόγηση. Μέχρι σήμερα η Επαρχιακή Επιτροπή Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης διαιωνίζει την καθυστέρηση στην εξέταση των παραπομπών με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να αξιολογούνται με σημαντική καθυστέρηση (1+ χρόνος!).
2. Την κατάλληλη και έγκαιρη παροχή εύλογων προσαρμογών και της απαραίτητης διδακτικής στήριξης στην ενιαία τάξη για να μπορεί το παιδί μας καθώς και όλα εκείνα τα παιδιά με αναπηρία να ανθίσουν στο δημόσιο σχολείο. Η καθυστέρηση στην παροχή στήριξης αυξάνει ολοένα και περισσότερο τις δυσκολίες μάθησης και συμπεριφοράς στο σχολείο. Από τη μια, οι εκπαιδευτικοί της τάξης καλούνται από μόνοι τους να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις μέσα στις τάξεις, να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν 20-25 παιδιά, με τις όποιες δυσκολίες/ιδιαιτερότητες έχει το καθένα. Από την άλλη, οι οικογένειες, εάν δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφέρουν στο παιδί τους ιδιωτικά αυτές τις παροχές, πρέπει να περιμένουν 2-3 χρόνια μέχρι να τις λάβουν; Και ποιο είναι το κόστος σε όλη αυτή την καθυστέρηση; Το κόστος είναι ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος, χρόνος ο οποίος είναι πολύ καθοριστικός στην εξέλιξη αυτών των παιδιών.
3. Την άμεση παροχή εξατομικευμένων θεραπειών (π.χ., λογοθεραπεία, εργοθεραπεία) και κατάλληλου τεχνολογικού εξοπλισμού ώστε να ενδυναμωθούν τα παιδιά μας. Η καθυστέρηση στην παροχή τους δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο στο ίδιο το παιδί με αναπηρία που δεν λαμβάνει δίκαιη και ποιοτική εκπαίδευση, όσο και στον εκπαιδευτικό της τάξης που δεν λαμβάνει στήριξη και καθοδήγηση για να ανταποκριθεί στις ανάγκες όλων των παιδιών.

Είναι απαράδεκτο να εκλιπαρούμε για τα αυτονόητα στον 21^ο αιώνα! Ενιαίο σχολείο είναι αυτό που παρέχει στο κάθε παιδί και στις οικογένειές τους τη διδακτική στήριξη που χρειάζεται και που στηρίζει ταυτόχρονα το απαιτητικό έργο των εκπαιδευτικών. Είναι αδιανόητο να περνάνε οι χρονιές και τα παιδιά με αναπηρία να χάνονται μέσα στο σύνολο της τάξης τους, χωρίς  ποιοτική και αποτελεσματική στήριξη. Ο δρόμος προς την Ενιαία Εκπαίδευση απαιτεί ξεκάθαρο όραμα και πολιτική δέσμευση. Απαιτεί doers και όχι ρήτορες στα θέματα πολιτικής και τεχνοκρατικής εξουσίας.

*Μια απογοητευμένη μητέρα