ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Περνά περνά ο καιρός και το μόνο που μένει πίσω του είναι η αγάπη ή η απουσία της. Πόσο σφικτά κρατήσαμε την καρδιά μας από ένταση ή από την έλλειψή της. Πόσες φορές ζήσαμε, πόσες άλλες πεθάναμε, αναστηθήκαμε μέσα
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Εδώ είναι πλέον η νέα χρονιά. Κάνει τα πρώτα της βήματα, μπουσουλάει μέσα στη σκέψη και στα όνειρά μας. Και σαν μικρό παιδί που είναι ακόμα, θορυβεί με τρόπο που απαιτεί την προσοχή μας.
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Δύσκολο δεν είναι τελικά να κυλήσουνε 365 μέρες στον ιμάντα των αποσκευών, να τις αρπάξει ταξιδιάρης χρόνος με βιασύνη, να περάσει γοργά την πόρτα εξόδου, παίρνοντας βαθιά ανάσα από γνώριμο ουρανό γενέθλιας
ΤΗΣ ΖΗΝΑΣ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΔΗ* Κηδεύουμε σήμερα έναν Έλληνα Ορθόδοξο, έναν πνευματικό άνθρωπο, έναν δάσκαλο, έναν ποιητή, έναν εξαίρετο σύζυγο και τρυφερό πατέρα. Τον Κυριάκο Νικολαΐδη.
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΕΝΤΟΝΑ* Για τους νέους μιλούν πολλοί και λένε πολλά. Ορισμένοι γιατί αυτό είναι «in» και πουλά. Μερικοί γιατί τους βλέπουν ως τη νέα φουρνιά των ψηφοφόρων τους. Κάποιοι άλλοι από κεκτημένη ταχύτητα, γιατί συνήθισαν να λένε
TΗΣ EΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ « Να΄μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι, την ώρα π’ άνοιγε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι». Και ποιος δεν θυμάται τους χαρακτηριστικούς αυτούς στίχους του μεγάλου μας ποιητή Παλαμά για τη γέννηση του
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Κάποτε περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να πάρουμε μια καινούρια κούκλα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ζεστό ίσως πουλόβερ. Κάποτε ακόμα μαζεύαμε όλη τη μαγεία των ημερών κάτω από το χριστουγεννιάτικο δεντράκι του σαλονιού μας.
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* ‘Ένας πλανήτης που πεινάει και διψάει για κατάπαυση πυρός σε όλα τα μέτωπα, γιορτάζει αύριο την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης. Θα ανασυρθούν και πάλι οι γνωστές πομπώδεις διακηρύξεις, τα παχύρρευστα λόγια, την ώρα που η
ΤΗΣ ΑΓΕΛΙΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ* «Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα είναι η ειρήνη….» (Γ. Ρίτσος)
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Όταν τελειώνει ο Αύγουστος είναι λες και τελειώνει μια συναυλία. Παύει η μουσική, κλείνουν τα φώτα, κοπάζει το ξέφρενο κύμα του κορμιού κάτω από τους έντονους ρυθμούς του ήλιου. Κι ένα δειλό αγέρι, δραπέτης από