ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ Κανονικά σήμερα θα μας αποχαιρετούσε κούτσα κούτσα, με βαθύ παράπονο για το λιγότερο που του έχει κληροδοτηθεί. Μόνο είκοσι οχτώ μέρες, όταν ο αμέσως προηγούμενος και ο αμέσως επόμενος μήνας ακουμπούν αισίως τις
TΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Τόσα παιδιά, τόσα απορημένα βλέμματα παρελαύνουν εδώ και χρόνια στη συνείδησή μας. Πότε σαν πρόσφυγες, πότε σαν θύματα πολέμου, πότε σαν ένα περίσσευμα της γης, που δεν μπορεί να το χορτάσει με το υστέρημά της κι
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Ας μην μιλήσουμε απλώς για τη μέρα των ερωτευμένων. Ας μιλήσουμε γενικά για την αγάπη. Σε μια εποχή που φαίνεται να την έχει εξοστρακίσει ως αχρείαστη για τις λογής λογής μεθοδεύσεις και σχέσεις που αναπτύσσουμε με
ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΔΑΜΙΑΝΟΥ* Αναντίρρητα, η σπουδαιότητα της διαπολιτισμικής αγωγής είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη μέσα στο χωροχρόνο σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Μέσα στο πλαίσιο της διαπολιτισμικής αγωγής, αρχές όπως ο εκδημοκρατισμός, η ισότητα
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ* Θυμούμαι ακόμα πολύ έντονα τη δυσάρεστη εντύπωση που μου προκάλεσε το κήρυγμα του ελλαδίτη Μητροπολίτη Θυατείρων στην Εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Λονδίνο μια Κυριακή του Νιόβρη του 1959. Εξέφρασε την έντονη
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Περνά περνά ο καιρός και το μόνο που μένει πίσω του είναι η αγάπη ή η απουσία της. Πόσο σφικτά κρατήσαμε την καρδιά μας από ένταση ή από την έλλειψή της. Πόσες φορές ζήσαμε, πόσες άλλες πεθάναμε, αναστηθήκαμε μέσα
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Εδώ είναι πλέον η νέα χρονιά. Κάνει τα πρώτα της βήματα, μπουσουλάει μέσα στη σκέψη και στα όνειρά μας. Και σαν μικρό παιδί που είναι ακόμα, θορυβεί με τρόπο που απαιτεί την προσοχή μας.
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ* Δύσκολο δεν είναι τελικά να κυλήσουνε 365 μέρες στον ιμάντα των αποσκευών, να τις αρπάξει ταξιδιάρης χρόνος με βιασύνη, να περάσει γοργά την πόρτα εξόδου, παίρνοντας βαθιά ανάσα από γνώριμο ουρανό γενέθλιας
ΤΗΣ ΖΗΝΑΣ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΔΗ* Κηδεύουμε σήμερα έναν Έλληνα Ορθόδοξο, έναν πνευματικό άνθρωπο, έναν δάσκαλο, έναν ποιητή, έναν εξαίρετο σύζυγο και τρυφερό πατέρα. Τον Κυριάκο Νικολαΐδη.
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΕΝΤΟΝΑ* Για τους νέους μιλούν πολλοί και λένε πολλά. Ορισμένοι γιατί αυτό είναι «in» και πουλά. Μερικοί γιατί τους βλέπουν ως τη νέα φουρνιά των ψηφοφόρων τους. Κάποιοι άλλοι από κεκτημένη ταχύτητα, γιατί συνήθισαν να λένε
