Κακοποίηση του χρόνου των μαθητών μας

ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ*

Επιμένω και πιστεύω πως αποτελεί γεγονός ότι οι μαθητές μας υποφέρουν λόγω έλλειψης χρόνου, διότι μετά το σχολείο έχουν να διεξέλθουν ένα άλλο δύσκολο ωράριο. Το ωράριο αυτό συνδέεται φυσικά με τα ενισχυτικά μαθήματα, διότι παρακολουθούν σε καθημερινή βάση, μέχρι και πολύ αργά το βράδυ, έναν αριθμό μαθημάτων, για να συμπληρώσουν τις γνώσεις τους. Αυτό συμβαίνει, διότι μαθητές και εκπαιδευτικοί αγωνίζονται να καλύψουν την ύλη μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε συνδυασμό και με τα διάφορα προγράμματα που τρέχουν στις σχολικές μονάδες και τα οποία πρέπει να εφαρμόζουν. Επίσης, μέσα σε όλο αυτό το πρόγραμμα εντάσσονται και οι επιθυμίες ενός μεγάλου μέρους των μαθητών να λαμβάνουν μέρος, να διδάσκονται και να ασκούνται είτε σε διάφορα αθλήματα είτε σε καλλιτεχνικά και μουσικά προγράμματα τις απογευματινές ώρες.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα πως χρόνος για να ξεκουραστούν, ανάλογα με την ηλικία, να μιλήσουν, να συζητήσουν, να χαλαρώσουν, να διασκεδάσουν, είτε με φίλους είτε με μέλη της οικογένειάς τους, δεν υπάρχει.

Διερωτώμαι πώς γίνεται σε άλλες χώρες, πολύ πιο αναπτυγμένες, σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό τους σύστημα και με εξίσου είτε και με περισσότερες απαιτήσεις στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα τα παιδιά να ολοκληρώνουν τις μελέτες τους μέσα στο σχολείο και, όταν πηγαίνουν στο σπίτι, απλά να πρέπει να αφιερώσουν μόνο ελάχιστο χρόνο, για να κάνουν επανάληψη, κι όλον τον υπόλοιπο χρόνο τον έχουν στη διάθεσή τους, για να ζήσουν ποιοτικά μαζί με φίλους, με την οικογένειά τους και να ασχοληθούν με αθλητικές και μουσικές δραστηριότητες.

Γιατί να μην προσπαθήσουμε όλοι μαζί να βρούμε τις λύσεις εκείνες που θα κάνουν τα παιδιά μας ευτυχισμένα και μέσα στο σχολείο και εκτός σχολείου, αντί να κωφεύουμε και να τυρβάζουμε περί πολλών;

Εκτιμώ πως είναι καιρός να δούμε, να ερευνήσουμε, να καταγράψουμε, να ιεραρχήσουμε, τα αίτια αυτού του σοβαρού προβλήματος, δηλαδή της κακοποίησης του χρόνου των παιδιών μας, και να βρούμε, να τροχοδρομήσουμε και να εφαρμόσουμε τις ανάλογες λύσεις στο σοβαρό αυτό πρόβλημα, το οποίο συνδέεται με την ψυχολογική, με την πνευματική, με τη σωματική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων μας.

Ο χρόνος των παιδιών μας δεν πρέπει να εξαντλείται στη διακίνηση και σε αχρείαστα προγράμματα, αλλά να ενισχυθούν οι σχολικές μονάδες με ανάλογα σύγχρονα εκπαιδευτικά, αθλητικά, καλλιτεχνικά και παιδαγωγικά (ανάπτυξη κοινωνικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων) προγράμματα, ώστε το σύνολο των μαθητών με βάση τις δυνατότητες και τα ενδιαφέροντά του να ωφελείται πραγματικά, χωρίς να χάνει πλέον πολύτιμο προσωπικό χρόνο.