ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Παράξενοι καιροί, μπερδεμένοι.
Πώς λειτουργούσαμε πριν τις 12 Μαρτίου 2020 και πώς λειτουργούμε μετά τις 12 Μαρτίου 2020;
Μόνο σε έργα φαντασίας συναντούσες τέτοιες εικόνες και η τραγικότητα είναι πως σήμερα δεν ζούμε κάποιο σενάριο, αλλά ζούμε την καθημερινότητά μας.
Εκείνο που τριβελίζει το μυαλό μου, μέρες τώρα, είναι με πόση ευκολία ο άνθρωπος εκχωρεί τις Ελευθερίες του. Αν τον περασμένο Νοέμβριο τολμούσε ένας, έστω και για αστείο, να περιορίσει την καθημερινότητά μας, θα προκαλούσε εξέγερση. Λαοθάλασσα θα κατέβαινε στους δρόμους. Πού είναι τώρα τα «Κίτρινα Γιλέκα»; Τονίζω έντονα πως σε καμία περίπτωση δεν διαφωνώ με τα μέτρα που πήρε η Κυβέρνησή μας ή οποιαδήποτε άλλη Κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Μοναδικός σκοπός αυτών των λέξεων είναι να «φανερώσει» τον άνθρωπο πριν και μετά την πανδημία.
Η αλήθεια είναι πως με τρομάζει το πόσο τρωτός και ευάλωτος είναι στην πραγματικότητα ο άνθρωπος. Και τονίζω τη λέξη πραγματικότητα, γιατί η μέχρι πρότινος πραγματικότητα μάς παρουσίαζε ένα άνθρωπο παντοδύναμο. Ένα άνθρωπο που κυριαρχούσε επί της φύσης, που καθόριζε την μοίρα της γης αλλά και των συνανθρώπων του.
Και τώρα;
Ο «κυρίαρχος» άνθρωπος, τρομοκρατημένος, βρίσκεται περιορισμένος στο σπίτι του. Χωρίς τα ταξίδια του, χωρίς τις εξόδους του, χωρίς τις παρέες του. Ενδεχομένως και χωρίς τα όνειρά του. Ο φόβος τον υπόταξε και τον ξεγύμνωσε, τον κατέβασε από τον θρόνο του.
Θυμάστε τις έγνοιες μας; Να αγοράσουμε… να κτίσουμε… να πάμε διακοπές… να πάμε για ποτό … να σπουδάσουμε…. να ανακαινίσουμε… κλπ κλπ
Πού είναι άνθρωπε το πρότερό σου θράσος;
Είχαμε παντελώς ξεφύγει. Είχαμε ξαστοχήσει κατά τον ποιητή.
Σκέφτομαι, και παίρνω θάρρος, πως ίσως μας δίνεται ακόμα μια ευκαιρία να ξαναπάρουμε τη ζωή μας απ’ την αρχή. Να δούμε αλλιώτικα την πορεία μας και τους στόχους μας. Να αφήσουμε επιτέλους τη γη να ξαποστάσει, να αναπνεύσει. Να χαϊδέψουμε με χάρη τα παιδιά μας, να μιλήσουμε με υπομονή και ρομαντισμό στη σύζυγό μας, να βρούμε χρόνο να σκεφτούμε το Δημιουργό μας, να νοιώσουμε πως είμαστε άνθρωποι πεπερασμένοι, με ημερομηνία λήξης, αλλά με αθάνατη ψυχή.
Σκέφτομαι πως η ανώμαλη αυτή προσγείωση, όσο ανώμαλη κι αν είναι, δεν παύει από το να είναι προσγείωση. Πατάμε πια στη γη. Δεν βρισκόμαστε σε βάθρο. Ο συμπατριώτης μας, Άγιος Νεόφυτος, έλεγε πως το υπέρτερο αγαθό όλων των αγαθών είναι ο σεβασμός προς τον θεό και η θύμηση του θανάτου. Τρομάζει η λέξη θάνατος. Αλλά είναι μια αλήθεια. Και πολύ πιθανό να προγευόμαστε τον καιρό της αλήθειας και να αποχαιρετούμε τον καιρό του φαίνεσθαι.
Αλήθεια είναι και η καθημερινότητά μας πια. Η οποία μας καλεί να ξανά-ανακαλύψουμε το περιεχόμενο της ζωής μας, της ανθρωπιάς μας. Η πραγματικότητα μάς καλεί να «ρίξουμε» όχι ένα βλέμμα αλλά πολλά βλέμματα, μέσα μας και γύρω μας. Πρώτα -πρώτα να φτάσουμε στην καρδιά μας, αν μας έμεινε καρδιά. Και έπειτα να κάνουμε τον κόπο να «μάθουμε» τα παιδιά μας, να «μάθουμε» τη σύζυγό μας. Να μάθουμε….να μάθουμε. Πολλά να μάθουμε. Και από την ξερόλα να φτάσουμε επιτέλους στην αληθινή γνώση. Πόσες φορές δεν πήραμε μονότερμα τον συνομιλητή μας, γιατί απλά δεν έχουμε μάθει να ακούμε; Πόσες φορές ενώ ήμασταν με παρέα, αισθανόμασταν απέραντη μοναξιά; Ίσως ήρθε η στιγμή να ποδοπατήσουμε τον εγωισμό μας. Να κατεδαφίσουμε τα τείχη.
Στο μυαλό μου έρχονται στιγμές «της γιαγιάς». Στιγμές που οδηγούν στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας. Ίσως ήρθε η στιγμή να ξανά-βιώσουμε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα ως γιορτές της πίστης μας κι όχι ως διακοπές. Να ξανά-φτιάξουμε φλαούνες και χριστόψωμα. Να ξανά-μυρίσουν τα σπίτια μας κουραμπιέδες. Να ξανά-αισθανθούμε άνθρωποι, κι όχι πιόνια. Να ξανά-επισκεφτούμε τον φίλο μας που γιορτάζει. Να ξανά-μάθουμε τους γείτονές μας. Να ξανά-διαβάσουμε βιβλία. Να ξανά-ανοίξουμε το Ψαλτήρι. Να καθορίσουμε τον χρόνο μας. Να δώσουμε το αληθινό περιεχόμενο στην ανθρωπιά μας.
Ίσως ήρθε η στιγμή να επιτρέψουμε στις ρίζες μας, να επιστρέψουμε στην πίστη των πατέρων μας.
Καλές σκέψεις και καλή δύναμη!
*Εκπαιδευτικός Μέσης
