ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΤΩΝΕΛΛΟΥ*
Εν αναμονή της νέας μέρας, οι κοινωνίες χρειάζεται να μπουν στη διαδικασία της ομαλοποίησης στην καθημερινότητα, όπου οι δουλειές χρειάζεται να ξεκινήσουν για να μπορέσει ο οικονομικός μοχλός να συντηρήσει, αν μη τι άλλο, τον κόσμο κι ο καθένας να αφήσει τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, απαιτείται η συμπεριφορική δομή του να είναι μια και καλή διαφοροποιημένη.
Φαίνεται στην πράξη πως η πανδημική εξάπλωση του ιού αν και θανατηφόρα για κάθε ηλικία τελικά, δεν μπορεί να συγκριθεί ως προς την επικινδυνότητά της με τίποτα προηγούμενο. Χρειάζεται όμως να σκεφτόμαστε τις επιπτώσεις της «εξόδου» μας, να μάθουμε τις αλλαγές που θα προκύψουν, έτσι για να συνεχίσουμε να ζούμε.
Αν ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος γκρέμισε τα οικονομικά μεγαθήρια και πέρασαν πολλά χρόνια για να φύγει από τις ζωές των ανθρώπων η δυσπραγία σε κάθε τομέα της ζωής, μάθαμε ότι την οικονομική πτώση ακολουθεί η περίοδος της σταθεροποίησης και μετά της ανόδου. Μάθαμε όμως ότι η ελεύθερη, μη ελεγχόμενη πτώση, μας στέρησε τη βελτίωση, αφού κοινωνίες στον κόσμο δεν έφτασαν ποτέ να αγγίξουν τα επίπεδα οποιασδήποτε προόδου. Μια ματιά στο τι γίνεται στον κόσμο κάτι μπορεί να μας μάθει, τώρα που όλοι μπορούμε με καθαρό μάτι να δούμε τη νέα πραγματικότητα. Στην Αμερική, πέρα από τις γελοίες δηλώσεις του κοκκινικίτρινου ηγέτη της, ρίχνονται εκατομμύρια δολάρια για να κρατηθούν οι θέσεις εργασίας και να σταθεροποιήσουν το καλπάζον άλογο της οικονομίας τους. Όσο για μας, εδώ στην Ευρώπη, συζητάμε να πλασάρουμε τα ομόλογα Κορόνα, άσχετα αν η Γερμανία δεν δέχεται κάτι τέτοιο. Πολλοί μιλάνε για μια οικονομική λαίλαπα, που δεν μπορούμε ούτε να υπολογίσουμε μα ούτε και να συνειδητοποιήσουμε.
Κάθε φορά που ένας πόλεμος λάβαινε τέλος, στήνονταν παγκόσμια τα δικαστήρια για να δικάσουν όσους έφταιξαν, όσους χρεώθηκαν τον τίτλο του «εγκληματία πολέμου» . Και τώρα που όλα ΔΕΝ πάνε προς το τέλος τους, η Κίνα αρνείται να παραδεχτεί πως πρωτοστάστησε στη διάδοση του ιού, αποποιείται των ευθυνών της για την κατάντια του κόσμου. Αξίζει όμως να προσεχτεί και η συμπεριφορά της Γερμανίας που πεισματικά παρακρατεί την ιατρική βοήθεια που χρειάζεται να υποστηρίξει άλλες χώρες στον αγώνα τους. Αξίζει να δούμε τι γίνεται με τις ιατρικές ομάδες που καταφτάνουν από την Κούβα, κυρίως στη γειτονική Ιταλία.
Αν αυτό είναι το τέλος της κρίσης μας παγκόσμια, καλό είναι να ξέρουμε πως τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Ο κόσμος αναμένεται να χρησιμοποιεί το διαδίκτυο πολύ περισσότερο για να κάνει πράγματα που παλιότερα τα έκανε δια ζώσης. Αυτό, μπορεί να ακούγεται πολύ φυσιολογικό αλλά χωρίς, ωστόσο, να αντιληφθούμε τις επιπτώσεις που θα έχει. Συγκεκριμένα, αναμένεται μια άλλη μεγάλη καταστροφή, και δεν είναι άλλη από την Ηλιακή Καταιγίδα και η οποία είναι ικανή να τινάξει στον αέρα το σύστημα εργασίας, επικοινωνίας και ενέργειας σε όλη την υφήλιο. Αυτή η κατάσταση θα φέρει στον πλανήτη ακραία καιρικά φαινόμενα με συνέπειες ανυπολόγιστες για την ζωή μας. Χρειάζεται να δούμε όλα αυτά που θα επακολουθήσουν και να μην αφεθούμε στη χρήση του διαδικτύου αγνοώντας τέτοιες συνέπειες.
Απειλείται όμως και η πρότερη ελευθερία του ανθρώπου, που απαιτείται να ζει με την τήρηση αυστηρών κανόνων στην καθημερινότητά του. Διαπροσωπικές σχέσεις αποστασιοποιούνται οριστικά και αμετάκλητα. Η μοναξιά που θα επέλθει, απομακρυσμένη πια από την πρακτική απομόνωση, θα οδηγήσει σε άλλες συμπεριφορές. Δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσει ούτε ως ψευδαίσθηση η εικόνα της παντοδυναμίας μας στην καθημερινή πράξη. Ναι, η ζωή περνάει σε άλλο επίπεδο κι όταν αυτό θα γίνει κατανοητό από όλους, αυτό που δεν επιτρέπεται σε κανέναν είναι η παραγνώριση των όποιων μεγάλων κινδύνων. Σίγουρα, δεν θα είναι τίποτα εύκολο από εδώ και στο εξής, τίποτα δεν θα είναι σε θέση να δώσει καμιά αίσθηση ανεμελιάς στις ζωές μας και, αδιαμφισβήτητα, έλαβε οριστικό τέλος η παχύδερμη αντιμετώπιση των όσων απειλούνται να συμβούν.
Αναμένεται να είναι ιδιαίτερα διφορούμενος ο πολιτικός λόγος παγκόσμια, όχι μονάχα από αδυναμία του να δει το τι θα επακολουθήσει, αλλά και εξαιτίας της μεγάλης ανάγκης να επινοηθούν νέα προγράμματα ζωής. Ο πλανήτης ολόκληρος πρέπει να συστρατευτεί γιατί το μάθημα που πήραμε είναι ολιστικής αναγκαιότητας να υιοθετήσουμε ανθρωπιστικές πολιτικές, περιβαλλοντικές στρατηγικές αντάξιες της ανάσας που πήρε για δύο μήνες η φύση και, βέβαια, επενδύσεις όχι στην άμυνα αλλά στην υγεία.
Αλλάζουν λοιπόν τα πάντα. Τα πολυάνθρωπα κτήρια με τα πολλά διαμερίσματα θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα και η μονοκατοικία θα είναι πιο ασφαλής λύση. Εταιρείες θα εγκαταστήσουν παντού δυνατά φίλτρα νερού και αέρα και έξυπνα οικιακά συστήματα θα δημιουργήσουν το νέο καθεστώς ζωής σε σπίτια που παράλληλα θα πρέπει να γίνουν οι νέοι εργασιακοί μας χώροι.
Πώς θα ζούμε; Με σκέψη, με επιφυλακτικότητα, με ιδιαίτερη προσοχή και συνεχή ενημέρωση. Ο κόσμος, είτε το θέλουμε είτε όχι, μετατράπηκε σε ένα τεράστιο στρατόπεδο που μπορεί να μην φαίνονται τα συρματοπλέγματά του, αλλά μας επιβάλλει αναγκαστικά τους νέους όρους για να ζούμε. Ας σκεφτούμε πολύ καθαρά όχι το πότε θα στριμωχτούμε στις εκκλησίες, αφού όσοι έχουν τέτοιες ανάγκες χρειάζεται να καταλάβουν πως ο θεός είναι παντού. Δεν θα στοιβαχτούμε σε καμιά μουσική συναυλία, δεν θα ταξιδέψουμε για μεγάλο διάστημα όπου μας αρέσει, δεν θα «απολαμβάνουμε» θάλασσες και βουνά όπως παλιά, δεν… δεν...
Ας προσέξουμε πολύ καλά τα όσα θα επέλθουν. Ας υπολογίσουμε φονικές επιδρομές όχι ανθρώπων αλλά αναμενόμενων αντιδράσεων της φύσης. Λογικά και μετρημένα. Χωρίς ποτέ να ακουστούν τα διάφορα «τραγελαφικά» του τύπου « ο θεός τιμωρεί»! Η συνεργασία του πλανήτη Γη με την Ανθρωπότητα είναι ακριβός στόχος, μα όχι αν γίνει συνείδηση από τον καθένα.
Με βάση την εμπειρία της πραγματικότητας των τελευταίων μηνών, οι ταινίες για τις μεγάλες καταστροφές του κόσμου δεν φαίνονται πλέον και τόσο πολύ φανταστικές.
Ας ετοιμάσουμε πολιτικές έναντι φυσικών ή ανθρωπογενών κινδύνων. Ας κοιτάξουμε αυτό το νέο είδος πολέμου που δεν έχει ορατές απειλές ή καμιά ανθρωποειδή εξουσία που να καθορίζει τα παρτιζάνικά μας σύνορα. Τις διαταγές τις καθορίζει το αποτέλεσμα της μόλυνσης, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια αόρατη απειλή θανάτου. Αφορά όλους μας – αυτούς που βγάζουν τις διαταγές και τους νόμους, , αυτούς που επιτηρούν το αν εφαρμόζονται ή κι αυτούς που μας γιατρεύουν. Αυτά είναι τα πλαίσια του μεγάλου μας στρατοπέδου: η νέα οικονομία, η ανεργία, η μετανάστευση, η παιδεία, η υγεία, ο πάσχων πολιτισμός και η πιθανότητα της επιστροφής της μόλυνσης του ιού, ο φόβος του πολέμου…και πολλά άλλα που θα τα ζούμε και θα λυπόμαστε που είναι διαφορετικά από αυτά που ξέραμε.
*Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης
Προϊστάμενος Μονάδας Τ.Π.Ε.
