Η εποχή των αγριμιών


ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΑΝΤΩΝΕΛΛΟΥ*

Καθώς η καθημερινότητά μας  απεικονίζεται «διαφορετική», «ξέχωρη», «ιδιαίτερη» ή «φοβιστική» ή όσο και αν προϋποθέτει τους ανθρώπους «αγρίμια» ή καθ' οδόν προς την «τερατοποίησή» τους, δεν παύει να παραμένει μια καθημερινότητα που, δημιουργεί έντονο προβληματισμό και περίσκεψη για το μέλλον μας.

Μια σκλαβωμένη ακόμα μικρή κοινωνία, όπως την κυπριακή, αφημένη να πλέει στην άκρη της Μεσογείου, μετατράπηκε σε φωλιά αγριμιών, που όλο και πιο συχνά επιτίθενται με πρωτόγνωρη αγριότητα. Λέγαμε πως η περίοδος της πανδημίας θα άφηνε περιθώρια να εντρυφήσουμε στα όσα συνέβαιναν  με διάθεση επαναπροσδιορισμού και αλλαγής της στάσης μας απέναντι σε όσα διαδραματίζονται στην πολιτική και στην κοινωνία. Η στέρηση έφερε την οργή, η απαγόρευση έφερε την αντίδραση κι ύστερα την απελευθέρωση κάθε μορφής βίαιης συμπεριφοράς.

Καταλυτικής σημασίας είναι το γεγονός  πως η λέξη «αγρίμι», μπορεί και να ηχεί ως δικαιολογία για καθετί που συμβαίνει με επικίνδυνη βιαιότητα, όπως αυτή που παρακολουθούμε να εκδηλώνεται στα γήπεδα, στους δρόμους, στα σχολεία ή στις σκοτεινές γωνιές του νησιού. Τώρα, αν ως προϋπόθεση αυτού του είδους της «τερατογένεσης» θα μπορούσε να θεωρηθεί η μορφή των πόλεων που χάνουν σιγά σιγά την εικόνα τους και πασχίζουν να ανεβούν ψηλά, να κρύψουν τον ουρανό και το φως του, τους αλλοδαπούς τους ή τα αφώτιστα διαμερίσματά τους, καθώς ο καθένας φαίνεται να υπάρχει μόνο για τον εαυτό του και τα πολλά λεφτά του ή, αν θυμάται τους άλλους, είναι όταν τους χρειάζεται προκειμένου να λύσει κυρίως μέσα του τους προσωπικούς του λογαριασμούς και για να έρθει στα χέρια μαζί τους, αν δεν καταφέρει να επικρατήσει. Παράλληλα, φαίνεται πως υπάρχει απόλυτη σύγχυση στον καθημερινό άνθρωπο, όπου η αδυναμία επιβίωσης τον μετατρέπει σε αγρίμι. Φωνάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βρυχάται για την προβαλλόμενη ευζωία μερίδας ανθρώπων που ουρλιάζουν από ευτυχία μέσα στο χάος των πολλών, για την αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια,τα σκάνδαλα και, δυστυχώς, ο βρυχηθμός μένει στ’ αυτιά του για να τον τρελαίνει. Αργά μα σταθερά μεταμορφώνεται σε αγρίμι, παύει να διαλέγεται κι αρχίζει να εκδικείται μιμούμενος τους ήρωες των αρρωστημένων παιχνιδιών που πλασάρονται στο διαδίκτυο, εγκληματεί πια πολύ εύκολα και χωρίς αιδώ ή τύψη και πορεύεται τον μοναχικό δρόμο του τέρατος.

Η βία εκτός από διαχρονικό φαινόμενο είναι και  πρόβλημα συμπεριφοράς, ανεπαρκούς συναισθηματικής νοημοσύνης και λανθασμένων προτύπων, δηλαδή καθαρά θέμα Παιδείας και αγωγής. Εδώ και χρόνια βασανίζει το θέμα αυτό το Υπουργείο της Παιδείας. Μακροσκελείς σχεδιασμοί, πολιτικές που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην ολότητά τους, αλλαγές Υπουργών που είθισται να σβήνουν κάθε προσπάθεια των προκατόχων τους και να ρίχνονται με σπουδή στη δημιουργία καινούργιων σχεδίων για να δώσουν στα πράγματα στασιμότητα, ενώ έξω το πρόβλημα συνεχώς διογκώνεται.

Ναι, είναι επικίνδυνα τα αγρίμια όπου κι αν δρουν και ιδιαίτερα στους ευπαθείς χώρους των παιδιών, όπως είναι το σχολείο. Βία μεταξύ μαθητών, βία μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών, γιατί κι ανάμεσα στα κράτη μόνο βία υπάρχει Μάθαμε πως επικρατεί το αξίωμα πως ο  νόμος του ισχυρού να επιβάλλεται στον αδύνατο, είναι αρχή ζωής. Μαθητές  διαπομπεύουν κι εξευτελίζουν συνομήλικούς τους. Μαθητές αυτοκτονούν, μαθητές οπλοφορούν και χτυπούν αδίστακτα με την πρώτη ευκαιρία. Εμπρησμοί σχολείων, συμμορίες, μαχαιρώματα και αλλοπρόσαλλες  συμπεριφορές με συνέπειες τρομακτικές. Η νέα γενιά  φαίνεται πως, σε μεγάλο ποσοστό, έχει εντελώς χάσει τον προσανατολισμό της. Καλό είναι να ιδωθούν αυτές οι καταστάσεις με σοβαρότητα. Δεν καλύπτεται το μέγα τραύμα αν γλιτώσουμε τα παιδιά από τις εξετάσεις, δεν φτάνουν τα επίπλαστα μέτρα και οι φωνασκίες εντυπωσιασμού στη Βουλή! Όλα είναι θέμα Παιδείας, λένε οι πάντες κοινότυπα. Το λένε όμως χωρίς να εμβαθύνουν, χωρίς να το κατανοούν. Αλλά ακόμα και αν το κατανοούν, τίποτα δεν κάνουν για να το πραγματοποιήσουν, μιας και «σκοντάφτουν» στα θέλω και τα μη των άλλων, στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

 Καλή η αριστεία και τα βραβεία, καλή ή κακή και η αξιολόγηση, αλλά αν πίσω από τη βιτρίνα κρύβεται η αμείλικτη πραγματικότητα της βουβής βίας και της στρεβλής θεώρησης της κοινωνίας, τότε το μέλλον μας σαν χώρα είναι ζοφερό. Παρατηρήσαμε όλοι, για παράδειγμα, πάσο επηρέασε πάρα πολλούς από τους μαθητές μας ως προς τη συμπεριφορά, η κατάργηση της στολής από τον μακαρίτη Πεύκιο Γεωργιάδη! Σκεπασμένα κεφάλια με κουκούλες, κατάμαυρες φόρμες, δηλωτικές της διάθεσης πολλών παιδιών, που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους στις τάξεις σε κοιτάνε απειλητικά. Τα σχολεία αρχίζουν να μοιάζουν με ιδρύματα, που καλούνται να καταβάλουν έντονες προσπάθειες πρώτα να φροντίσουν για την ψυχική ισορροπία πολλών από τους μαθητές τους, να διαχειριστούν τη σωρεία προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον, να διδάξουν, να αξιολογήσουν και χίλια δυο άλλα «να». Είναι γεγονός, λοιπόν, αυταπόδεικτο, πως τις περισσότερες των περιπτώσεων τα «αγρίμια» κουβαλούν ένα δυσαρμονικό οικογενειακό πλαίσιο. Το σχολείο είναι ο χώρος που συχνά θα το αναδείξουν πρώτιστα και θα τους «προσφέρει» πολλές τέτοιες ευκαιρίες. Αποτυχίες σε εξετάσεις, άρα και μισητοί εκπαιδευτικοί, συνομήλικοι που θα χλευάσουν άστοχα ή θα περιθωριοποιήσουν με τη συμπεριφορά τους κάποιους άλλους, απαγορευμένες ουσίες με καταστροφικές συνέπειες. Πώς μπορεί το κράτος να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις, όταν η αγωγή που δίνεται από το σπίτι είναι στρεβλή; Ή, ακόμα, πού υπάρχουν οι ειδικοί σύμβουλοι στο Υπουργείο της Παιδείας που θα βοηθήσουν τον εκάστοτε Υπουργό να μεθοδεύσει τις ενέργειές του μακριά από φιλολογίστικες περιγραφές προγραμμάτων δράσης, που αποτελούν copy paste ερευνών ή άρθρων από το διαδίκτυο;

Τα αγρίμια, λοιπόν, καταδεικνύουν κατάφωρα την ένδεια της πολιτικής μας συνείδησης, του πολιτισμού μας και τη ρηχότητα της ψυχής μας. Όλη αυτή η επιδερμική αντιμετώπιση των πάτων, ο πρωτογονισμός και η βαρβαρότητα φενάκισαν ασύστολα και τα όποια απομεινάρια κριτικής σκέψης μπορούσαμε να έχουμε για να εμβαθύνουμε στην ουσία των πραγμάτων και για να αναζητήσουμε άλλες πιο ορθολογικές επιλογές. Τώρα λοιπόν που οι δρόμοι έξω γέμισαν από τερατουργήματα ανθρώπων που θέλουν να επιβάλουν την πολιτική της καταστροφής σε ένα βάναυσα απάνθρωπο παραλήρημα, ας μην μας κάνουν να απορούμε, γιατί είναι δημιουργήματα δικά μας! Δύσκολο να τιθασευτούν, αν δεν υπάρξει πολιτικό εχέγγυο δυνατό, ικανό να τερματίσει την κατάσταση αυτή. Καλό θα ήταν να αλλάξει και η πολιτική του υπουργικού απομονωτισμού. Στην προκείμενη περίπτωση, μιας και μιλάμε για Παιδεία, καλό θα ήταν το  πάντα φερέλπιδο -ακόμα! -  Υφυπουργείο Πολιτισμού να θεσπίσουν από κοινού με το Παιδείας προγράμματα τέτοια που θα είναι σε θέση να  δώσουν στη νέα γενιά και πολιτιστική τροφή, αλλά και τρόπους για διοχέτευση της ενεργητικότητάς τους μέσω ωραίων και υψηλών δράσεων.

Να θυμόμαστε πάντα εκείνο το συνθηματόσχημο μήνυμα της γενιάς του Πολυτεχνείου, που εξέφραζε την αντίσταση και εξέγερση των φοιτητών της εποχής εκείνης απέναντι στη βία της δικτατορίας. Εάν το μεταφέρουμε στη σύγχρονη εποχή, στη δική μας θλιβερή πραγματικότητα, την γεμάτη αγρίμια και βία, τότε θα αποκτήσει την ολοκληρωτική του σημασία και αξία. Για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» έγινε αυτός ο αγώνας κι όταν λείψει ένα από τα παραπάνω από μία κοινωνία, τότε δημιουργούνται οι συνθήκες εκείνες που τρανεύουν την βία και συνακόλουθα επισπεύδουν την παρακμή.

*Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης

Προϊστάμενος Τομέα Πολιτισμού και Αθλητισμού ΜΓΕ




Comments (4)

  1. ΑΝΝΑ ΤΕΝΕΖΗ:
    Jun 08, 2023 at 10:13 AM


    Ένα εξαιρετικό άρθρο ενός λειτουργού του ΥΠΠΑΝ, του κ. Σπύρου Αντωνέλλου, που πολύ θα ευχόμουν να ακουστεί, να διαβαστεί, να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να αποτελέσει έναυσμα, για μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση των προβλημάτων που θίγει και να μπορέσει ο ίδιος να επηρεάσει και να συμβάλει, όσο το δυνατό περισσότερο,αν όχι στην αντιμετώπισή τους, τουλάχιιστον στον μετριασμό τους και τη στροφή των νέων μας σε θετικότερες συμπεριφορές.
    Βέβαια, για να γίνει αυτό, πολλά άλλα χρειάζονται, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο αρθρογράφος ακροθιγώς αναφέρεται, αλλά τουλάχιστον οι αρμόδιοι ας μην επαναπαύονται σε μιλλοσφογγίσματα.
    Καταθέτω την εκτίμησή μου.

  2. Αστέρω Χατζησαββα:
    Jun 08, 2023 at 02:24 PM

    Οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί καλούνται σε ρόλο "θυριοδαμαστη" στην καθημερινότητα τους, κατά την παραμονή τους στο σχολείο είτε εντός τάξεως είτε κατά τα διαλείμματα. Το χειρότερο, ο μάχιμος εκπαιδευτικός είναι παντελώς αβοήθητος.Οι διευθύνσεις των σχολείων έχουν έμμεση ουσιαστικά στήριξη στην αντιμετώπιση και εν τέλει αποτελεσματική διαχείριση των "αγριμιων' της σχολικής μονάδας. Η ομάδα άμεσης παρέμβασης για να είναι ουσιωδώς ΑΜΕΣΗ επιβάλλεται να είναι παρούσα επί καθημερινής βάσεως στο σχολείο. (ίσως έπρεπε να την αποτελούσε, ομάδα εκπαιδευμένων καθηγητών διορισμένων στη συγκεκριμένη σχολική μονάδα)0ταν η οικογένεια δεν μπορεί να διαπαιδαγωγησει ορθώς το παιδί, επιβάλλεται το σχολικό περιβάλλον να το πράξει,έτσι ώστε να παραδίδει υγιής πολίτες στην κοινωνία.Αλλιως τα "αγρίμια" θα αναπαράγονται με γεωμετρική πρόοδο.

  3. Giannis Hadjisavvas:
    Jun 08, 2023 at 09:54 PM

    Αγρίμι γίνεται οποιοσδήποτε βρίσκεται εγκλωβισμένος και μένει χωρίς επιλογές! Πολυ ορθά τα όσα παραθέτει ο αγαπητός κ. Αντωνέλλος! Φρονώ όμως πως οι λύσεις δεν βρίσκονται στην ποιότητα της εκπαίδευσης αλλά στη δομή της!


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










3582