ΤΗς ΛΕΥΚΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ*
Ο θάνατος του 22χρονου νέου, ο οποίος καταπλακώθηκε από πασσάλο της ΑΗΚ στη διάρκεια προετοιμασίας λαμπρατζιάς, δεν είναι απλώς ένα “δυστύχημα”. Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που για χρόνια αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα.
Μιλάμε για μία ακόμα τραγωδία που βαραίνει τη συλλογική μας συνείδηση. Ένας νέος άνθρωπος, στην πιο δημιουργική φάση της ζωής του, χάνει τη ζωή του συμμετέχοντας σε μια «παράδοση» που έχει πια ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τι ακριβώς τιμούμε όταν ρισκάρουμε ζωές; Πόσοι ακόμη πρέπει να τραυματιστούν ή να πεθάνουν για να πούμε ότι κάτι δεν πάει καλά;
Οι λαμπρατζιές, όπως εξελίσσονται τα τελευταία χρόνια, έχουν πάψει να είναι αθώες εκφράσεις εθίμου. Μετατρέπονται σε πεδία αντιπαραθέσεων, βίας, παρανομίας και όπως φάνηκε πια ξεκάθαρα θανατηφόρου κινδύνου.
Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί με ειλικρίνεια είναι: πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε αυτό το “έθιμο”; Γιατί, αν ένα έθιμο σκοτώνει, δεν είναι πλέον έθιμο. Είναι πρόβλημα. Και χρειάζεται τόλμη για να το αντιμετωπίσουμε.
Η πολιτεία οφείλει να αναλάβει ευθύνες. Οι τοπικές αρχές, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, όλοι μας. Όχι με λόγια μετά από κάθε τραγωδία, αλλά με πράξεις πριν την επόμενη. Να μπει επιτέλους ένα πλαίσιο, να εφαρμοστεί ο νόμος, να προστατευτεί η ανθρώπινη ζωή.
Αυτός ο 22χρονος δεν είναι απλώς ένα ακόμα «θύμα της λαμπρατζιάς». Είναι ένα σήμα κινδύνου. Μπορούμε είτε να το αγνοήσουμε μέχρι να ακουστεί το επόμενο ή να το ακούσουμε και να αλλάξουμε.
Ήρθε η ώρα να επιλέξουμε.
*Εκπαιδευτικός
ΤΕΣΕΚ Μακάριος Γ΄ Λευκωσίας
