ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ*
Η πρόσφατη επίθεση ομάδας νεαρών εναντίον αστυνομικών στη Λευκωσία δεν είναι απλώς ένα μεμονωμένο περιστατικό βίας. Είναι ένα ηχηρό καμπανάκι για την κοινωνία μας ένα σημάδι ότι κάτι θεμελιώδες έχει διαρραγεί στην αντίληψη του σεβασμού, της πειθαρχίας και της κοινωνικής ευθύνης.
Όταν νέοι άνθρωποι, που υποτίθεται πως είναι το μέλλον αυτού του τόπου, επιλέγουν να επιτεθούν με προκλητικότητα και βία εναντίον της Αστυνομίας, δεν μιλάμε πλέον για “νεανική αντίδραση”. Μιλάμε για βαθιά ριζωμένη απαξίωση προς κάθε μορφή θεσμού και τάξης. Και το χειρότερο; Πολλοί σπεύδουν να τους δικαιολογήσουν.
Η αστυνομία με όλα της τα λάθη και τις αδυναμίες είναι εκεί για να διαφυλάσσει τη δημόσια ασφάλεια. Αν ο ρόλος της αμφισβητείται και καταστρατηγείται από ομάδες νεαρών με κινητά στο χέρι και περιφρόνηση στο βλέμμα, τότε ποια κοινωνία θέλουμε να χτίσουμε;
Δεν πρόκειται για “επαναστάτες”. Πρόκειται για νέους που γαλουχήθηκαν σε μια κουλτούρα μηδενισμού, όπου όλα αμφισβητούνται αλλά τίποτα δεν χτίζεται. Έμαθαν να απαιτούν δικαιώματα, αλλά όχι να αναλαμβάνουν ευθύνες. Έμαθαν να “γράφουν” το κράτος, αλλά όχι να χτίζουν πολιτισμό.
Η ευθύνη είναι συλλογική. Εκπαιδευτικό σύστημα, γονείς, πολιτεία, μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλοι έχουμε βάλει το λιθαράκι στην εικόνα αυτής της αποχαλινωμένης νεολαίας που δεν φοβάται τίποτα, γιατί δεν σέβεται τίποτα. Δεν γνωρίζει όρια, γιατί δεν της τα έθεσε ποτέ κανείς.
Η λύση δεν είναι η ωμή καταστολή. Είναι η επιστροφή στις αξίες. Είναι η αναγέννηση του σχολείου, η επένδυση στον διάλογο, η ενίσχυση της οικογένειας ως πυρήνα διαπαιδαγώγησης. Είναι η πολιτεία που στηρίζει, όχι που κλείνει τα μάτια. Και πάνω απ’ όλα, είναι η κοινωνία που δεν ανέχεται, δεν σιωπά και δεν κρύβεται.
Ας μην αφήσουμε την ασέβεια να γίνει μόδα. Ας σταθούμε απέναντι σε όσους κατεδαφίζουν ό,τι χτίστηκε με κόπο και αίμα. Γιατί η ανοχή στη βία, αργά ή γρήγορα, γεννά την αναρχία. Και τότε δεν θα υπάρχει κανείς να προστατεύσει ούτε τους νέους, ούτε το μέλλον τους.
*Εκπαιδευτικός
ΤΕΣΕΚ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
