Συνάδελφε, συνοδοιπόρε και φίλε Αντρέα, βαρύ το φορτίο του αποχαιρετισμού, δύσκολο και επώδυνο αλλά πάλι, ίσως να αποτελεί προνόμιο. Εγώ, αυτός που με λίγα λόγια θα πει το τελευταίο αντίο εκ μέρους όλων των συναδέλφων, φίλων και συνεργατών σου στη Διεύθυνση Μέσης Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και γενικότερα στο Υπουργείο Παιδείας.
Φίλε Αντρέα, δυσκολευόμαστε ακόμα να δεχθούμε ότι δεν θα σε έχουμε πια μαζί μας. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι η μέρα εκείνη του περασμένου Σεπτέμβρη ήταν η τελευταία. Μέσα μας βαθιά ελπίζαμε ότι θα επέστρεφες ξανά πίσω, στη δουλειά σου, στο γραφείο σου που ποτέ δεν κλείσαμε, εκεί με όλες τις φωτογραφίες σου με την οικογένειά σου, τις κυνηγετικές σου εξορμήσεις, τις εκδηλώσεις μας.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι ακόμα και την τελευταία ημέρα όπου η ασθένεια σε είχε πια καταβάλει και παρά τη σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετώπιζες, χωρίς εμείς να γνωρίζουμε τι ακριβώς περνούσες, έσπευσες πρωί πρωί στη συνεδρία σου, δίνοντας όπως πάντα το παρόν σου.
Υπηρέτησες και αγάπησες την Τεχνική Εκπαίδευση, από το 1984 ως εκπαιδευτικός. Συχνά μου έλεγες με περηφάνεια για τους μαθητές και τις μαθήτριες σου, για την πρόοδό τους.
Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν 15 περίπου χρόνια μετά τον διορισμό σου. Βρεθήκαμε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, στο ίδιο γραφείο, όπου μαζί είχαμε την ευθύνη για την προετοιμασία των νέων εκπαιδευτικών της Μέσης Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, μέσω του προγράμματος της προ-υπηρεσιακής κατάρτισης. Στη συνέχεια πάλι μαζί στη Διεύθυνση ΜΤΕΕΚ συνεργάτες και συνοδοιπόροι, ο καθένας τη μάχη του για να κερδηθεί ο αγώνας μας, για τον κοινό σκοπό, για το καλό της «διεύθυνσής μας», για το καλό των παιδιών του τόπου μας.
Εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, σου δίνουμε σήμερα την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την Τεχνική Εκπαίδευση, για το υπουργείο μας, για το καλό των παιδιών του τόπου μας.
Σου δίνουμε ακόμα την υπόσχεση ότι θα είμαστε πάντα στο πλευρό της αγαπημένης σου οικογένειας, της συζύγου σου και των θυγατέρων σου στις οποίες θέλω να πω δύο μόνο λόγια.
Να είσαστε περήφανες για τον πατέρα σας, η προσφορά και το έργο ενός ανθρώπου και η αγάπη που του οφείλουμε δεν μετριέται με τα χρόνια. Ο Αντρέας δεν πέθανε, πεθαίνει κάποιος μόνο εάν τον ξεχάσεις. Όλοι μας θα τον θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη.
Καλό σου ταξίδι φίλε, καλό παράδεισο αδελφέ μας.
