ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΒΙΛΑΝΟΥ ΒΑΛΙΑΝΤΗ*
Αλλιώς τη σχεδιάζαμε ετούτη τη μέρα: οι καμπάνες θα χτυπούσαν νωρίς το πρωί για τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Υπερμάχου Στρατηγού των Ελλήνων, τα λάβαρά μας θα υψώνονταν στις πανηγυρικές δοξολογίες για την επέτειο της εθνικής μας παλιγγενεσίας, οι φιλαρμονικές θα παιάνιζαν εμβατήρια στους δρόμους, οι μαθητές θα παρέλαυναν με τα διακριτικά των σχολείων τους, οι απανταχού Έλληνες θα γιορτάζαμε με περηφάνια και συλλογικές εκδηλώσεις τη μέρα που ο... ραγιάς ξύπνησε και έδωσε όρκο ιερό πως είτε θα κέρδιζε τη λευτεριά του είτε θα πέθαινε στον αγώνα για την κατάκτησή της.
Ήταν μια επανάσταση πρώτα της ψυχής, η επανάσταση του 1821. Ένα πανηγύρι λεβεντιάς. Μια διάψευση των αριθμών (ελληνικώ τω τρόπω). Κι ας ήμαστε «πολλά ολίγοι». Κι ας ήταν τα μέσα πενιχρά. Κι ας ήτανε «κόντρα ο καιρός» (στο συνέδριο της Βιέννης είχε καταστεί σαφές πως οι επαναστάσεις θα καταπνίγονταν εν τη γενέσει τους από τους μονάρχες της Ευρώπης). Το ποτάμι είχε ξεκινήσει –και τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω, παρά μόνο κατεβαίνουν ορμητικά, μέχρι να χυθούν στην αγκαλιά της θάλασσας.
Δεν είμαστε, ωστόσο, φέτος, στις πανηγυρικές δοξολογίες και τις παρελάσεις. Δεν χτυπάμε τις καμπάνες, δεν ανεμίζουμε στους δρόμους τη γαλανόλευκη, αυτήν... την ομορφότερη σημαία απ’ όλες. Είναι ένας διαφορετικος Μάρτιος... Κλεισμένοι στα σπίτια μας, ταμπουρωμένοι, δίνουμε τη μάχη με έναν εχθρό αόρατο. Αξίζει˙ πρέπει να το περάσουμε κι αυτό. Κι όχι με ηττοπάθεια και εσωστρέφεια, αλλά με περισυλλογή και απόφαση για αγώνα προσωπικό, κοινωνικό, εθνικό. Άλλωστε, η κάθε εποχή έχει τις μάχες και τους αγώνες της –τα μετερίζια δεν λείπουν: με την πατρίδα μας ημικατεχόμενη, τη μητέρα πατρίδα σε έναν αγώνα σταθεροποίησης και εξόδου από την οικονομική κρίση κι έναν παράφρονα Τούρκο πρωθυπουργό να υλοποιεί ασύμμετρες απειλές εναντίον του ελληνισμού, οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση.
Γράφω με συγκίνηση αυτές τις γραμμές, σκεφτόμενη πως οι μαθητές κι οι μαθήτριες του σχολείου μας είχαν ξεκινήσει τις πρόβες που απαιτεί η συμμετοχή τους στην παρέλαση, τη χορωδία, την ορχήστρα και το φιλολογικό κομμάτι της σχολικής εκδήλωσης. Ο Μάρτιος, ένας μήνας... γεμάτος στη σχολική ζωή, δύσκολος και συνάμα γόνιμος, είχε μπει με δημιουργικό ενθουσιασμό. Ωστόσο, στις 10 Μαρτίου, αιφνιδιαστικά, η σχολική και κοινωνική ζωή διακόπηκε, οι ρυθμοί άλλαξαν, προτάχθηκε η ανάγκη να επιβιώσουμε από την πανδημία, να προστατέψουμε εαυτούς και αλλήλους.
Ας δώσουμε αυτό τον καινοφανή αγώνα με την πεποίθηση ότι από εμάς εξαρτάται η έκβασή του –αυτή την ίδια πεποίθηση που είχαν κι οι αγωνιστές που ρίχνονταν στη μάχη, στη φωτιά και στο τσεκούρι του εχθρού. Χωρίς φόβο, αλλά με αίσθηση ευθύνης. Και χωρίς να έχουμε υποστείλει τη γαλανόλευκη: φέτος την έχουμε να κυματίζει στο πιο ψηλό σημείο στον ιστό της... καρδιάς μας, αλλά και στα μπαλκόνια και τις αυλές μας, αφενός προβάλλοντας το γεγονός ότι γιορτάζουμε ιδιωτικά αλλά περήφανα και αφετέρου στέλνοντας το μήνυμα ότι θα είμαστε όλοι καλά, ώστε του χρόνου να γιορτάσουμε με τη μεγαλοπρέπεια που αρμόζει τα διακόσια (200) χρόνια από την εθνική μας παλιγγενεσία. Ξαναγεννημένοι κι εμείς μετά τη δοκιμασία αυτή, ίσως με πιο υγιή τρόπο σκέψης και με αυξημένο αίσθημα συλλογικότητας, περιμένουμε να βρεθούμε και να αγκαλιαστούμε σε μια σύναξη εορταστική, λυτρωτική. Διαχρονικά πολιορκημένοι, αλλά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
*Φιλόλογος (Παγκύπριο Γυμνάσιο
