Θα σηκώσετε το γάντι;

ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*

Αγαπητοί συνάδελφοι, ενώ βρίσκεστε στα καταφύγια σας, κάποιοι σας «πισκαλίζουν» αλύπητα. Κάποιοι, εν μέσω κορωνοїού, σας ρίχνουν για ακόμα μια φορά στην ιστορία του κλάδου σας το γάντι. Και σεις σαν γνήσιοι μονομάχοι, θα πρέπει ακόμα μια φορά να αποφασίσετε, τώρα που οι στιγμές είναι κάτι περισσότερο από τραγικές παγκοσμίως, αν θα σηκώσετε και αυτό το γάντι και αν θα δώσετε ξανά αγώνες για την αξιοπρέπεια σας και το δικαίωμα σας στην αξιοπρεπή διαβίωση.

Τούτη την ώρα η προτεραιότητα είναι στην επιβίωσή μας και στην διατήρηση της υγείας μας. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι κολυμπούμε σε αχαρτογράφητα νερά και ότι την ώρα που εμείς πρέπει να μείνουμε απλά στο σπίτι μας, κάποιοι άλλοι (τι σύμπτωση – και αυτοί χαραμοφάηδες δημόσιοι υπάλληλοι – κάτι «νοσοκομούθκια τζαι γιατρούθκια») δίνουν τις μάχες της ζωής τους για να κρατήσουν άλλους στη ζωή. Ριψοκινδυνεύουν κάθε μέρα για μας, παλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες για να αντιμετωπίσουν αυτό τον καινούργιο αόρατο εχθρό. Τελικά δεν βρίσκεται η «ίσια μας». Πόσες φορές στο παρελθόν δεν είπαμε να «κάτσω σπίτι να ηρεμήσω επιτέλους» και τώρα που πρέπει να μείνουμε σπίτι γκρινιάζουμε συνεχώς ίσως γιατί θα πρέπει να βρεθούμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Την ίδια ώρα οι εργοδότες μας αφού μας έριξαν το γάντι «άσπρο με κεντίδια και πλουμίσματα αρχοντικά καθώς είναι το πρέπον» της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και αφού εκθείασαν συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, μας άφησαν να παλεύουμε. Και μου έλεγε η μάνα μου, «Μάθε παιδί μου Τeams και calendar και  share μπας και δεις προκοπή, μπας και προχωρήσει η παιδεία μπροστά, μπας και σε καμαρώσω και στην Νασα. Μα που οι ανεπρόκοποι εμείς, Και δώστου οι συνάδελφοι των ηλεκτρονικών υπολογιστών να μας κάνουν σεμινάρια και κόντρα σεμινάρια και ενημερωτικό υλικό και βιντεάκια να γίνουμε εμείς ειδικοί στην τηλεκπαίδευση με τις ευχές του Υπουργείου και των γονιών. Να βάλουμε εκπαιδευτικό υλικό σε χρόνο ντετέ και να παίζουμε στα δάκτυλα μας τα ηλεκτρονικά μέσα, ώρες ατέλειωτες να τηλεπαιδευόμαστε με απορίες επί αποριών και να δουλεύουμε για προετοιμασία κατάλληλου υλικού. Όλα αυτά από μόνοι μας. Να στέλνουμε μήνυμα στα παιδιά από τα κινητά μας και την ίδια ώρα τα προσωπικά μας δεδομένα να πηγαίνουν περίπατο. Το σύστημα να δείχνει ορισμένες αδυναμίες που φαίνονται αξεπέραστες επιτρέποντας στους συνήθεις ύποπτους να κάνουν τα ωραία τους με τα βρισίδια τους, το χαβαλέ τους και την απειθαρχία τους, σε σημείο που να αφιερώσει εφημερίδα δίστηλο άρθρο για τα φαινόμενα αυτά. Το Υπουργείο να βγάζει τις γνωστές ασαφείς του ανακοινώσεις και οι μαθητές της Γ λυκείου να κάθονται κυριολεκτικά στα κάρβουνα. Ενώ το θέμα του «ατομικού δελτίου των καθηγητών» να εξελίσσεται σε μείζον θέμα στους εκπαιδευτικούς κύκλους. Την ίδια στιγμή ο κορωνοїός έχει αλλάξει για πάντα τις ζωές μας Και ενώ πρώτιστη μας προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η ίδια μας η επιβίωση αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων για το αν θα πρέπει να κάνουμε ή όχι μαθήματα το Πάσχα, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τις εγκυκλίους, τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις. Οι συνάδελφοι κυρίως των εξεταζόμενων μαθημάτων έχουν εξουθενωθεί βάζοντας ατέλειωτες ώρες δουλειάς στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση με όλα της τα θεματάκια χωρίς τις τυμπανοκρουσίες του Υπουργείου και πάντα βρισκόμενοι ένα βήμα μπροστά.

Και ξάφνου σαν μάνα εξ ουρανού ήρθε και η πολυαναμενόμενη απόφαση του Ανωτάτου δικαστηρίου. Ή καλύτερα ας πω «ενός κακού μύρια έπονται». Προσωπικά η απόφαση δεν με εξέπληξε καθόλου. Απορώ μάλιστα με όλους αυτούς που περίμεναν κάτι διαφορετικό, λες και δεν είμαστε στην Κύπρο αλλά κάπου αλλού, σε έναν ονειρικά πλασμένο τόπο, λες και αεράκι δεν φύσηξε στο κουρεμένο μας το σβέρκο, λες και των πολλών οι τσέπες δεν άδειασαν για να γεμίσουν οι τσέπες λίγων και γνωστών άγνωστων σχεδόν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Κατ’ ακρίβεια, πολλή εμπιστοσύνη δείχνατε κάποιοι εξαρχής στο δικαστικό σύστημα ξεχνώντας ποιοι το αποτελούν. Το κατεστημένο και το κατεστημένο δεν θα πολεμήσει ποτέ το κατεστημένο. Όλα εκείνα που κλάπηκαν δεν επιστράφηκαν ποτέ και εμείς τρέφαμε φρούδες ελπίδες ότι θα βρούμε το δίκαιο μας στα Κυπριακά δικαστήρια, που κρίνουν και καταλήγουν ότι οι πολυσυνταξιούχοι έχουν σαν περιουσιακό στοιχείο τις συντάξεις όπως εμείς τον μισθό μας, αλλά εκείνοι δικαιούνται τις παχουλές πολλαπλές συντάξεις, ενώ εμείς τίποτα από αυτά που παράνομα μας αποκόπηκαν. Και ακόμα καλύτερα μας κλείνουν το μάτι οι δικαστές μας, ούτε στο μέλλον θα διεκδικήσουμε τίποτα. Κοινώς σκάστε και προχωράτε. Είμαστε τυχεροί που δεν είμαστε σκλάβοι σε φυτεία γιατί θα μας περίμενε και ένα καμτσίκι. Να θυμόμαστε πως οι εν λόγω κύριοι έκριναν παράνομες τις αποκοπές στους δικούς τους μισθούς την εποχή της οικονομικής κρίσης. «Τζείνοι παπάες, τζείνοι τατάες» κατά την σοφή κυπριακή ρήση. Έτσι και τώρα την νύφη για την απίστευτη υγειονομική κρίση θα την πληρώσουν πάλι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πολιτικοί μας θα χαίρονται απίστευτα, γιατί τα κορόιδα πιάστηκαν στην φάκα ακόμα μια φορά. Για αυτό και τα συχαρίκια στο δικαστικό μας σύστημα που επέλεξε αυτή την χρονική περίοδο και έβγαλε αυτή την τόσο σοφή απόφαση. «Κόρωνος, κορώνου το μάτι έν βκάλλει», λέει μια άλλη σοφή λαϊκή ρήση.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι με τη γνωστή ζηλοτυπία που τους διακατέχει θα τρέξουν να πανηγυρίσουν και πάλι. Καλά να τους κάνετε που ήθελαν να διαλύσουν το κράτος,  άσχετα αν το κράτος άλλοι το διέλυσαν. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι είμασταν τα golden boys με τα bonus και τα δικά μας ονόματα ήταν στην λίστα Λαγκάρντ. Εμείς είμασταν που εξαφανίσαμε δύο τράπεζες, αφήνοντας κόσμο στα πρόθυρα αυτοκτονίας. Εμείς είμασταν που φυγαδεύσαμε εκατομμύρια εν μία νυχτί. Μα επιτέλους οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είμαστε εμείς οι σαράντα κλέφτες και μάλλον σε Αλή Μπαμπά γυροφέρνουμε. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η κινητήριος δύναμη της αγοράς και αν δεν έχουμε εμείς λεφτά, δεν αγοράσουμε εμείς προϊόντα και δεν βοηθήσουμε να κινηθεί το παζάρι, «έτα ούλλα τζιαμαί». Εμείς δεν βγάζουμε τα λεφτά μας έξω και σίγουρα δεν φοροδιαφεύγουμε.

«Έτα ούλλα τζιαμαί», ήρθε μια κορώνα πάνω από τα κεφάλια μας και έρχεται και μια κοτρόνα από το Ανώτατο να μας αποτελειώσει. Αν επιβιώσουμε του κορωνοїού και αν αντέξουμε τους εαυτούς μας κλειδωμένοι μέσα στα σπίτια μας, αν βρούμε την ουσία και όχι τους παροξυσμούς, αν καταλάβουμε την τύχη του να είμαστε καλά, τότε θα σκεφτούμε αυτό το τελευταίο γάντι που μας έριξαν οι την χώρα αυτοί κυβερνώντες. Ένας ψυχολόγος πιθανόν θα έκρινε ότι η επιλογή της χρονικής στιγμής για την ανακοίνωση της απόφασης συνιστά ψυχολογικό εκβιασμό. Δεν βαριέστε. Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια. Να τώρα το ολόλευκο αριστοκρατικό γάντι με τα κρόσσια του πεταμένο στα μούτρα μας τα σαστισμένα από τα πρωτόγνωρα που ζούμε. Αν σας είναι παρηγοριά, η απόφαση που πήρε το Ανώτατο δεν είναι πρωτόγνωρη. Πρωτόγνωρη θα ήταν, αν ήταν αλλιώς. Το γάντι, και όχι ο κύβος, ερρίφθη, κύριοι και κυρίες συνάδελφοι. Τι λέτε, θα το σηκώσουμε;   

*Καθηγήτρια Αγγλικών