Ο σεβασμός κερδίζεται. Δεν τον επιβάλλουν οι τίτλοι

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ*

Κάθε ευνομούμενη πολιτεία έχει τις εξουσίες της, που ρυθμίζουν τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους, αλλά και απέναντι στο κράτος. Εξουσίες σεβαστές και διακριτές, την Εκτελεστική (πρόεδρο και υπουργούς), την Νομοθετική (βουλευτές) και την Δικαστική (δικαστές). Όλοι αυτοί πληρώνονται από την πολιτεία, ώστε να εφαρμόζουν το σωστό και το δίκαιο, για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και ομοιόμορφα για όλους. Είναι έξυπνοι και μορφωμένοι άνθρωποι, που απολαμβάνουν εκτίμησης και σεβασμού. Είναι δυνατόν να ξεφύγουν κάποτε; Μπορεί να αποτύχουν τόσο πολύ, ώστε να έρθουν σε πλήρη αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση, ας δούμε τα γεγονότα.

1.     Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

Η οικονομική κρίση του 2011, δίνει την ευκαιρία σε κυβέρνηση και βουλή, να αποκόψουν μέρος του μισθού των δημοσίων υπαλλήλων (ΔΥ). Οι περισσότεροι το δέχονται αγόγγυστα, κάποιοι και με χαρά. Προέχει η σωτηρία του κράτους. Οι πιο πατριώτες, το ανάγουν σε σωτηρία της πατρίδας, του έθνους ολόκληρου. Όλοι υφίστανται τις περικοπές: γιατροί, νοσηλευτές, εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες, στρατιωτικοί, κλητήρες, καθαρίστριες. Όλοι κουρεύονται αναλογικά, είτε έχουν μηνιαίο μισθό 8.000, είτε 800 ευρώ. Είτε φταίνε, είτε –ακόμα περισσότερο –όσοι δεν φταίνε.

Υπάρχει και μια παραφωνία. Αντιδρούν οι δικαστές, που όλοι γνωρίζουν ότι βρίσκονται στις πιο υψηλές κλίμακες του κρατικού μισθολόγιου. Σε αυτούς δεν έχουν πέραση τα εθνικά και πατριωτικά κηρύγματα. Είναι ανεξάρτητοι, δεν είναι ΔΥ, είναι έξω και πάνω από όλους τους άλλους. Απαιτούν την επιστροφή των αποκοπών που τους έγιναν και προσφεύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Ας κάνουμε την εικόνα: ο Α και ο Β ζητούν τα λεφτά τους από το κράτος. Ο Α κάθεται στην έδρα για να δικάσει την διαφορά και ο Β κάνει την προσφυγή. Ακούγονται διάφορα δακρύβρεχτα, όπως ότι αν τα πάρουν, θα τα προσφέρουν μετά εθελοντικά κλπ. Ο Α δικαιώνει τον Β, οπότε παίρνουν και οι δύο τα λεφτά τους πίσω και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ. Βέβαια παίρνουν και αναδρομικά, όσα πρόλαβαν να τους αποκόψουν.

Συμπέρασμα: Κάποιοι μισθωτοί των 8.000 το μήνα, δεν οφείλουν να συνεισφέρουν στην διάσωση του κράτους. Το γράφει και το Σύνταγμα.

2.     ΤΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ.

Οι ΔΥ έχουν σιωπήσει για χρόνια, δεν διεκδικούν τίποτα. Είπαμε, προέχει η σωτηρία του κράτους. Κάποιοι λίγοι –κυρίως συνταξιούχοι – έχουν κάνει προσφυγές, αλλά η εκδίκαση περπατά με ρυθμούς χελώνας.

 Κάποτε σώζεται η οικονομία και βγαίνουμε από τα μνημόνια. Οι κυβερνητικοί παράγοντες αλληλοσυγχαίρονται, κάποτε αυτοσυγχαίρονται. Επικρατεί κλίμα ευφορίας και ενθουσιασμού. Μόνο μικρές παραφωνίες συναντάμε σποραδικά. Κάποιοι δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια τους, κάποιοι χάνουν τα σπίτια τους, κάποιοι κάνουν 2^η και 3^η δουλειά. Άλλοι, δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, μετά τους συνεχείς εξορθολογισμούς των κυβερνώντων. Λεπτομέρειες ίσως, το μοντέλο διαφημίζεται σαν απόλυτα επιτυχημένο. Οι ίδιοι γνωστοί επιτυχημένοι, επιβραβεύονται και εκλέγονται ξανά.

 Οι ΔΥ παρασύρονται από το κλίμα της ευφορίας και αρχίζουν δειλά και ασυντόνιστα, να ζητούν μια κάποια αποκατάσταση.

Η κυβέρνηση παίζει κρυφτούλι. Όλο λέει ότι θα φέρει πρόταση αποκατάστασης και συνεχώς σπρώχνει τις καταληκτικές ημερομηνίες στο απώτερο μέλλον. Η βουλή σφυρίζει αδιάφορα. Το πολυδιαφημισμένο μοντέλο της κυβέρνησης, παρουσιάζεται τώρα σαν λειψό και επισφαλές, που κινδυνεύει να διαλυθεί στο πρώτο φύσημα του ανέμου. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση δίνει ενισχύσεις δις στις τράπεζες, πάνω και κάτω από το τραπέζι, δίνει εγγυήσεις πολλών περισσότερων δις, πάλι στις τράπεζες. Αλλά δεν έχει 1 δις για τους δυσπραγούντες <ήρωικούς> πολίτες.

Με χαρακτηριστική καθυστέρηση χρόνων, βγαίνει η απόφαση των πρώτων λίγων προσφυγών. Κρίνει παράνομες τις αποκοπές. Βλέπετε, κάποτε γίνονται και θαύματα. Αν και προσωπικά πιστεύω, ότι η κυβέρνηση είχε υποτιμήσει τον κίνδυνο.

Συμπέρασμα: Σε ένα ευνομούμενο κράτος, η δικαιοσύνη προστατεύει τους πολίτες.

3.     Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

Τώρα οι προσφυγές γίνονται χιλιάδες. Όλοι ελπίζουν στο θαύμα. Να δικαιωθούν, να χαμογελάσουν μια φορά, όσοι άδικα φορτώθηκαν τα λάθη άλλων. Βρίσκουν ακριβούς δικηγόρους, ελπίζουν στην ορθή κρίση των δικαστών. Άλλωστε υπάρχουν προηγούμενα δεδικασμένα. Στην υπόθεση των δικαστών, οι αποκοπές κρίθηκαν αντισυνταγματικές.Στην υπόθεση των πολυσυνταξιούχων, ο περιορισμός της σύνταξης, κρίθηκε ξανά αντισυνταγματικός. Στην δική τους περίπτωση δικαιώθηκαν, τουλάχιστον στην πρώτη δίκη. Γιατί να μην δικαιωθούν ξανά; Το σύνταγμα είναι ίδιο για όλους, δεν κάνει διακρίσεις.

Η κυβέρνηση περνά στην αντεπίθεση. Ξέρει ότι οι αποφάσεις της είναι παράνομες, έχουν κριθεί και είναι αντισυνταγματικές.Παίζει πρώτα το συνδικαλιστικό χαρτί, κάνοντας μια κίνηση μεγαλοψυχίας.Συμφωνεί σε σταδιακή κατάργηση των αποκοπών. Θα μειώνει κάθε 6 μήνες τις αποκοπές, ώστε οι μισθοί να φτάσουν το 2023, στα επίπεδα του 2011. Κίνηση με πολλαπλή στόχευση.

 Πολιτικά, εξασφαλίζει εργασιακή ειρήνη στον Δημόσιο τομέα, μέχρι την λήξη της θητείας του προέδρου.

 Οικονομικά, παγιώνει τα αποτελέσματα της πολιτικής της, αφού <κερδίζει> 12 ολόκληρα χρόνια. Οι μισθωτοί έχουν χάσει το 23% των απολαβών τους και έχουν μείνει <πίσω> μια 12ετία, σε προσαυξήσεις, επιδόματα, ΑΤΑ και αλλαγές μισθολογικών κλιμάκων. Προσδοκά να μετριάσει τις όποιες διεκδικήσεις και να κερδίσει χρόνο.

 Κοινωνικά και επικονωνιακά, εφαρμόζει την απόλυτα πετυχημένη συνταγή του "διαίρει και βασίλευε". Εμφανίζει τους εκπροσώπους των ΚΕΒΕ, ΟΕΒ κλπ, για να εξηγήσουν με κάθε λεπτομέρεια, πόσο σωστή και επιβεβλημένη είναι η συρρίκνωση της οικονομικής δυνατότητας των ΔΥ. Χάνουν τους νεοσκλάβους που έχουν εγκλωβίσει σε μισθούς πείνας. Σε κάθε ευκαιρία, από Ιδιωτικοί γίνονται Δημόσιοι. Άσε που μπορεί να ξεσηκωθούν και να απαιτούν μερίδιο από τα κέρδη τους. Η ψαλίδα πρέπει να κλείσει. Όχι βέβαια να ανέβουν οι Ιδιωτικοί, αλλά να κατέβουν κι άλλο οι Δημόσιοι.

Παίζεται και το τελευταίο χαρτί των πιέσεων, άμεσων και έμμεσων. Πρόεδρος και κυβερνών κόμμα: Περιμένετε να σας δικαιώσουν οι νόμοι και το σύνταγμα; Αν τολμήσουν να σας δικαιώσουν, θα τα αλλάξουμε όλα. Θα φέρουμε καινούργιους νόμους. Θα φέρουμε καινούργιο σύνταγμα. Θα επιβάλουμε και αναδρομική ισχύ.

Και εφαρμόζεται ξανά το παιχνίδι των καθυστερήσεων. Πρέπει να επιλεγεί ο χρόνος ανακοίνωσης της απόφασης, ώστε να απορροφηθούν ευκολότερα οι αντιδράσεις. Στις 28/8/2018 βγήκαν 15.000 στους δρόμους, για ένα πολύ μικρότερο θέμα. Το μήνυμα ελήφθη. Αυτή την φορά θα γίνουν όλα προσεκτικά, μελετημένα, νομιμοφανή, με κατάλληλα προετοιμασμένη την "κοινή γνώμη".

Και έρχεται η πανδημία. Και τους έχουν κλεισμένους όλους μέσα στα σπίτια. Και απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις. Και βγαίνει η απόφαση: Αντισυνταγματικό να κόβεις από τους δικαστές των 8.000, αντισυνταγματικό να κόβεις από τους πολυσυνταξιούχους των 6.000. Θα επηρεαστεί η ανεξαρτησία και η αξιοπρεπής διαβίωση τους. Συνταγματικό να κόβεις από την καθαρίστρια των 800 ευρώ. Δεν έχει αξιοπρεπή, ας μην έχει ούτε διαβίωση. Ο πυρήνας (νομιμοφανής εφεύρεση του 2020) των δικαιωμάτων της για επιβίωση, παραδίδεται στις διαθέσεις των νεοφεουδαρχών.

Σέβομαι τους δικαστές που βλέπουν το δίκαιο και βρίσκουν ένα νόμο για να στηριχθούν και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Οι άλλοι, κρύβονται πίσω από δικαιολογίες ή κάποτε τις εφευρίσκουν, ώστε να επιβληθεί το άδικο.

Π.χ. Αθώοι οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες, που κορόιδευαν τον λαό, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Ναι, έλεγαν ψέματα. Ναι, το ήξεραν ότι έλεγαν ψέματα. Ναι, έσπρωξαν ανθρώπους στην καταστροφή. Αλλά έχουν δικαιολογία, το έκαναν για να μην τους τρομάξουν!!!!

Συμπέρασμα: Η Ισονομία, ένας από τους θεμελιώδεις άξονες της Δημοκρατίας, βρίσκεται σε αναστολή.

*Καθηγητής Φυσικής