ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΑΤΣΑ*
Περί εξευτελισμού ο λόγος, όταν άνθρωποι επιστήμονες, που επιτελούν ένα τεράστιο έργο στην Παιδεία του τόπου, αμείβονται με μισθό πείνας. Πρόκειται για τους σχολικούς συνεργάτες της Ομάδας Άμεσης Παρέμβασης (ΟΑΠ) οι οποίοι καθημερινά δίνουν τη δική τους μάχη στις σχολικές μονάδες αντιμετωπίζοντας ίσως τις πιο δύσκολες, αλλά και ιδιαίτερες συμπεριφορές μαθητών.
Μαθητές με αποκλίνουσες συμπεριφορές αγκαλιάζονται πραγματικά από τους σχολικούς συνεργάτες και ο στόχος είναι μέσω συγκεκριμένων προγραμμάτων να ενταχθούν ομαλά στο σχολικό περιβάλλον. Πολλές φορές, μαθητές με κοινωνικοσυναισθηματικές δυσκολίες, αλλά και με σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ως διέξοδο επιλέγουν την χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.
Εδώ λοιπόν μπορώ να επιβεβαιώσω από την εμπειρία μου ως Καθηγητής σε αρκετά σχολεία, τις μαρτυρίες αρκετών μαθητών που δήλωναν την ευγνωμοσύνη τους στους σχολικούς συνεργάτες γιατί είχαν καταφέρει με τη συνεργασία και τη βοήθεια τους να ξεφύγουν από τον δρόμο των ναρκωτικών και να ενταχθούν στην κοινωνία χωρίς εξαρτήσεις. Περεταίρω, πολλοί μαθητές εκεί που τους είχε ξεχάσει το σύστημα, κατάφεραν και πάλι με τη βοήθεια και την καθοδήγηση των πιο πάνω, να εγγραφούν και να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια εκπληρώνοντας τα όνειρα τους.
Ποια όμως είναι τα οικονομικά κίνητρα αυτών των ανθρώπων, τη στιγμή που οι απολαβές τους ανέρχονται στο εξευτελιστικό ποσό των τεσσάρων (4) ευρώ την ώρα. Επιπρόσθετα, κατατάσσονται από το Κράτος στην ομάδα των αυτοτελώς εργαζομένων, επομένως αναγκάζονται να καταβάλλουν οι ίδιοι τις εισφορές τους στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Πέραν της αφοσίωσης λοιπόν και της αγάπης που δείχνουν καθημερινά στους μαθητές τους, πρέπει να μπορούν και οι ίδιοι να ικανοποιήσουν τις οικονομικές τους ανάγκες και να συντηρήσουν τις δικές τους οικογένειες.
Δυστυχώς όμως παρατηρούμε το φαινόμενο, κάθε χρόνο μη έχοντας άλλη επιλογή, αρκετοί αξιόλογοι σχολικοί συνεργάτες να εγκαταλείπουν την εργασία τους ένεκα της πολύ χαμηλής αμοιβής. Αυτό βέβαια έχει αντίχτυπο στους μαθητές γιατί πολλές φορές τα συγκεκριμένα προγράμματα παραμένουν στάσιμα ή ελλιπή και ο μεγάλος στόχος της επανένταξης να μην μπορεί να υλοποιηθεί.
Το Κράτος πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες του και όλοι οι αρμόδιοι να καταλάβουν ότι επενδύοντας στην Παιδεία αποκομίζεις πολλά μακροπρόθεσμα οφέλη.
Καλούμε λοιπόν όλους τους αρμόδιους φορείς Υπουργείο Παιδείας, κόμματα, βουλευτές, εκπαιδευτικές οργανώσεις και οργανωμένους γονείς, για το καλώς νοούμενο συμφέρον της Παιδείας, να πράξουν τα αυτονόητα και να αποκαταστήσουν την αδικία και τον εξευτελισμό που υφίστανται οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι.
*Αντιπρόεδρος ΔΗΚΙ Καθηγητών – Πρόεδρος του Προσφυγικού Γραφείου της ΟΕΛΜΕΚ
