Το συνταξιοδοτικό, η θετική όψη του Ιανού και τα επαναλαμβανόμενα ψευδοδιλήμματα

ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ*

Το συνταξιοδοτικό «νεοεισερχομένων» προέκυψε ως σοβαρότατο εργασιακό ζήτημα όταν, η προ-προηγούμενη κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή Νομοσχέδιο που προνοούσε την κατάργηση του Κυβερνητικού Σχεδίου Σύνταξης για όλους τους Δημοσίους Υπαλλήλους και τους Εκπαιδευτικούς που θα μονιμοποιούντο μετά την 1η Οκτωβρίου του 2011. Για την ιστορία, η Βουλή τότε το υπερψήφισε και έτσι, στις 10 Αυγούστου του 2011 έγινε Νόμος του κράτους [Ν.113(ι)/2011].

Ο συγκεκριμένος Νόμος λοιπόν, αγνόησε, εντελώς, την ιδιαιτερότητα των εκπαιδευτικών που εργάστηκαν για χρόνια κάτω από άλλο καθεστώς εργασίας (Αντικαταστάτες, Έκτακτοι, Συμβασιούχοι) μέχρι την ημερομηνία μονιμοποίησης τους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο εν  λόγω νόμος, δημιούργησε ανισότητες και στρεβλώσεις, αφού, συνάδελφοι που ξεκίνησαν να εργάζονται στο Δημόσιο σχολείο από το 2001-2011 και απλά έτυχε στη βάση του προγραμματισμού του Υπουργείου Παιδείας (Το ΥΠΠΑΝ έχει τη διακριτική ευχέρεια  να κατανείμει τον αριθμό των μονίμων θέσεων) κατά την 1η Οκτωβρίου του 2011 να μην είναι μόνιμοι· θεωρήθηκαν ασύγγνωστα ως «νεοεισερχόμενοι» και κατά συνέπεια, παρέμειναν και παραμένουν μέχρι και σήμερα χωρίς κανένα Κρατικό Σχέδιο Σύνταξης.

Το αντιφατικό στην όλη υπόθεση είναι ότι, τέσσερις μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 30 Δεκεμβρίου του 2011, η Βουλή ψήφισε τη μείωση των κλιμάκων εισδοχής κατά 10%, [Ν.53(ιι)/2011]. ΑΛΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΝΟΜΟ, εξαίρεσε όλους τους εκπαιδευτικούς που εργάστηκαν -ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ- μέχρι την ψήφιση του, με οποιοδήποτε εργασιακό καθεστώς (έκτακτους, συμβασιούχους και αντικαταστάτες), άρα τους εξαίρεσε και από το καθεστώς του νεοεισερχόμενου.

Συνεπώς, υπογραμμίζεται το γεγονός ότι: Αυτή τη στιγμή συνυπάρχουν, δύο διαφορετικές  εκδοχές και εφαρμογές  του όρου Νεοεισερχόμενος στις Νομοθεσίες του κράτους!

Το συνδικαλιστικό-νομικό και ηθικό δεδομένο που προκύπτει  είναι το εξής:

Είναι αδιανόητο ηθικά και εργασιακά συνάδελφοι με τα ίδια ή/και περισσότερα χρόνια υπηρεσίας να εκτελούν. Ίδια καθήκοντα στην εκπαίδευση και να μην απολαμβάνουν/δικαιούνται ίδια ωφελήματα.

Η θετική όψη του Ιανού

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας  προεκλογικής εκστρατείας στην ΟΕΛΜΕΚ, το συνταξιοδοτικό νεοεισερχομένων είχε την τιμητική του. Φιγουράριζε, λοιπόν, περήφανα σε παραταξιακές μπροσούρες, σε αναρτήσεις επιφανών συνδικαλιστικών στελεχών, σε προεκλογικές ομιλίες, ακόμα και σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις.

Όλες αυτές οι «εμφανίσεις»-αναφορές  του συνταξιοδοτικού  προβλήματος προεκλογικά έγιναν, δυστυχώς, χωρίς απτές/πραγματικές  δεσμεύσεις

Χωρίς δηλαδή:

1. Πραγματικές  δεσμεύσεις για τον τρόπο επίλυσης του.

2. Σαφή χρονοδιαγράμματα για την τελειωτική επίλυση του.

3. Ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές  προς την κυβέρνηση ώστε να καταγραφούν τώρα  που επιτέλους προτίθεται να καταθέσει προτάσεις.

4. Εξαγγελίες κλιμακούμενων κινητοποιήσεων σε περίπτωση μη τήρησης των χρονοδιαγραμμάτων και παραβίασης των κόκκινων γραμμών.

Κάποιες παρατάξεις, όμως, παρουσιάστηκαν προεκλογικά με μία κατασταλαγμένη και αδιαπραγμάτευτη στάση ως προς τον τρόπο επίλυσης του συνταξιοδοτικού.

Αντικατέστησαν τη νεφελώδη και αμφίσημη στάση που κρατούσαν εδώ και χρόνια, (που δεν ξεκαθάριζε ακριβώς εάν ήταν θετικοί ή αρνητικοί σε μια λύση που ΔΕΝ θα επανέφερε το Κρατικό σχέδιο σύνταξης κα ι θα δεχόταν τη δημιουργία Ταμείου Προνοίας) με την επαναφοράς του εφ’ άπαξ ποσού και της κρατικής σύνταξης για όλους.

Ας ελπίσουμε πως αυτή η αλλαγή στη στάση τους υπήρξε ειλικρινής και θα παραμείνει αταλάντευτη.

Και τα επαναλαμβανόμενα ψευδοδιλήμματα:

Κάποιοι άλλοι πάλι, πολιτικά ωθούμενοι προφανώς, παρέμειναν φανατικοί υποστηρικτές της λύσης Ταμείου Προνοίας, χωρίς μάλιστα να διευκρινίσουν δημοσίως τα χαρακτηριστικά/ ποιοτικά  στοιχεία που θα έπρεπε κατά την άποψη τους (αφού το προτείνουν) να συμπεριληφθούν σε ένα δίκαιο Ταμείο Προνοίας.

 Εξακολουθούν πάντως, δυστυχώς, να προβάλλουν στη ρητορική τους, παραπλανητικά ψευδοδιλήμματα προς τον κλάδο όπως:

Ψευδοδίλημμα πρώτο:

«Το εφ’άπαξ  ποσό, μετά την αλλαγή που υπέστη στον τρόπο υπολογισμού του από την 1/1/2013 είναι μια σκέτη καταστροφή, δεν μας συμφέρει, έχουμε νούμερα»,  λένε, και έτσι μας προτρέπουν να αποδεχθούμε χωρίς κανένα ενδοιασμό το όποιο, Ταμείο προνοίας»

Τέτοιου είδους τοποθετήσεις στερούνται του στοιχείου της σοβαρότητας, αφού δεν διευκρινίζουν, ενδελεχώς, όλες τις παραμέτρους  του κορυφαίου αυτού ζητήματος. Σε αυτόν τον επιπόλαιο εκ μέρους τους ισχυρισμό υπέρ του της λύσης του όποιου ταμείου προνοίας:

α. Δεν διευκρινίζεται εάν οι συνεισφορές κράτους- εργαζομένων θα είναι κοντά έστω στην πρόταση που προτείνεται επιστημονικά και τεκμηριωμένα σ την αναλογιστική μελέτη CRONJE&YIANNAS. Η μελέτη πρότεινε για σκοπούς εξίσωσης της απόδοσης του εφ’ άπαξ  ποσού και της Κρατικής σύνταξης με το Ταμείο Προνοίας τα εξής:

 Οι συνολικές συνεισφορές στο ταμείο προνοίας που θα δημιουργηθεί να μην είναι λιγότερες μηνιαίως από 17,5% μέχρι 24%  με τόκο  3%  και καταβαλλόμενες  αναδρομικά  για κάθε εργαζόμενο από την  πρώτη μέρα εργασίας του!

Μάλιστα, οι εκπαιδευτικές οργανώσεις ζήτησαν αυτή τη μελέτη, την πλήρωσαν και την παρουσίασαν στα μέλη τους στην ΠΣΓΑ. Τώρα μάλλον ψάχνουν τον τρόπο, δυστυχώς, να την αναθεματίσουν.

β. Δεν αναφέρεται καθόλου η Κρατική σύνταξη η οποία αντικαταστάθηκε από το 201, με τη σύνταξη των κοινωνικών ασφαλίσεων.

Η Κρατική Σύνταξη, υπολογίζεται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης των κοινωνικών ασφαλίσεων αφού λαμβάνει υπ’ όψιν μόνο τους 400 μήνες(τα 331/3 χρόνια δηλαδή) που εργάστηκε κάποιος στο Δημόσιο, και όχι το σύνολο του εργασιακού βίου του εργαζόμενου! Κατά συνέπεια η απόδοση της είναι αρκετά ικανοποιητικότερη.

γ. Δεν διευκρινίζεται το εάν, το τελικό ποσό της απόδοσης ενός όποιου Ταμείου Προνοίας θα είναι εγγυημένο από το κράτος μέχρι το τελευταίο ευρώ. Όπως ακριβώς συμβαίνει δηλαδή με το εφ’ άπαξ  ποσό.

δ. Δεν διευκρινίζεται το εάν: για τους συναδέλφους που δούλεψαν από φέτος 2020 μέχρι και το 2001 θα καταβληθούν αναδρομικά και με τόκο, οι συνεισφορές των ιδίων αλλά και οι συνεισφορές του κράτους, ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (που έχει και την αποκλειστική ευθύνη για την καθυστέρηση στην κατάθεση προτάσεων και της τελικής επίλυσης του συνταξιοδοτικού).

ε. Παραγνωρίζεται σκοπίμως το γεγονός  ότι, η τελική απόδοση, του όποιου Ταμείου Προνοίας, οφείλεται να διαιρείται πάντα δια του δύο. Διότι το 50% του Ταμείου Προνοίας  στη βάση της τελευταίας πρότασης της Κυβέρνησης θα  καταβάλλεται υποχρεωτικά  από την τσέπη/συνεισφορές των εργαζομένων. Άρα, η οποιαδήποτε απόπειρα σύγκρισης του με την τελική απόδοση του εφ’άπαξ  ποσού είναι, παραπλανητική και γίνεται εκ του πονηρού.

Ψευδοδίλημμα δεύτερο:

«Κάποιοι συνάδελφοι», λένε, «αφυπηρετούν  ή αφυπηρέτησαν χωρίς τίποτα μόνο με τη σύνταξη των κοινωνικών ασφαλίσεων άρα...»

Πρόκειται περί συναισθηματικού «εκβιασμού» που στρέφεται  λανθασμένα, κατά των συναδέλφων αντί κατά της κυβέρνησης!

Είναι λυπηρό και τερατώδες για τα εργασιακά θέσμια ότι συνάδελφοι μας αφυπηρετούν/αφυπηρέτησαν χωρίς εφ’ άπαξ ποσό και κρατική σύνταξη.

Όμως, κάποιοι επικαλούμενοι αυτήν την δυσάρεστη κατάσταση, δεν έχουν ως στόχο την επίσπευση της επαναφοράς του Κρατικού σχεδίου σύνταξης για αυτούς τους αναντίλεκτα αδικημένους συναδέλφους μας, αλλά, την επικοινωνιακή εκμετάλλευση της κατάστασης τους ως μοχλό πίεσης προς τη βάση των «νεοεισερχομένων», ούτως ώστε να «εξαναγκαστούν/εκβιαστούν/ενοχοποιηθούν», συναισθηματικά, για κάτι για το οποίο δεν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι (αλλά οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις). Και έτσι, να αποδεχθούν άρον-άρον, τη λύση του όποιου ταμείου προνοίας .

Ψευδοδίλημμα Τρίτο:

«Η ΠΕΟ είναι έτοιμη να δεχθεί την πρόταση της κυβέρνησης για τη δημιουργία ταμείου προνοίας το ίδιο και η ΣΕΚ »

Αυτό και αν λέγεται «ηθελημένη παραπλάνηση».

Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που εκπροσωπούνται από τις οργανώσεις ΠΕΟ-ΣΕΚ στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΝ ΠΟΤΕ, από Κρατικό Σχέδιο Σύνταξης!

Συνεπώς, με του νόμους των 2011-2012 δεν έχασαν τίποτε άλλο, παρά το Ταμείο Προνοίας που νομίμως ζητούν να τους επιστραφεί!

Εμείς, αντιθέτως, ως εκπαιδευτικοί αλλά και όλοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι στις στοιχειώδεις υπηρεσίες του κράτους καλυπτόμασταν πάντα  από Κρατικό Σχέδιο Σύνταξης.

Συνεπώς, ο στόχος μας θα έπρεπε να είναι (και εμάς) η επαναφορά αυτού που είχαμε.

Συμπέρασμα:

Πολύ σύντομα θα κατατεθεί η πρόταση της κυβέρνησης για το Συνταξιοδοτικό. Ο μόνος δίκαιος τρόπος επίλυσης του συνταξιοδοτικού ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα μόνον ένας: Η επαναφορά του κρατικού σχεδίου σύνταξης ,ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Οποιαδήποτε άλλη λύση ( πχ δημιουργία Ταμείου Προνοίας) θα δημιουργήσει σωρεία στρεβλώσεων και ανισοτήτων, καθηγητές πολλών ταχυτήτων και αρνητικές νομικές πράξεις που θα εξαναγκάσουν πολλούς συναδέλφους να συρθούν σε δικαστικούς αγώνες για να βρουν το δίκαιο τους.

Οι παρατάξεις που ενστερνίστηκαν τη διεκδίκηση της επαναφοράς της κρατικής σύνταξης ως τον ΜΟΝΟ δρόμο επίλυσης του συνταξιοδοτικού ζητήματος, καλούνται τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, να αποδείξουν τη συνέπεια των λόγων τους, με πράξεις.

*Γενικός Αντιπρόσωπος ΟΕΛΜΕΚ 2014-

Πρόεδρος Συνδέσμου Θεατρολόγων ΟΕΛΜΕΚ 2012-

Μέλος ΚΔΣ ΟΕΛΜΕΚ 2016-17