ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Αισθάνομαι απέραντη μοναξιά και δεν θα ΄μαι ο μόνος. Πολλές φωνές, πολλά γραφόμενα, πολλές συνεδρίες με καλυμμένα πρόσωπα, αλλά η μοναξιά μοναξιά. Λες και βρισκόμαστε σε περίοδο Βαβέλ, στη σύγχρονη Βαβέλ. Δεν καταλαβαινόμαστε. Δεν κατανοούμε ο ένας τον άλλον. Γίνονται τηλεδιασκέψεις επί τηλεδιασκέψεων, πολύ της μόδας στις μέρες μας, ώστε να καταλήξουν στις ορθές ενέργειες, αλλά ούτε αυτό επιτυγχάνεται. Ενώ υπάρχει η ομάδα, η Βουλή, η Κυβέρνηση, η Ιερά Σύνοδος, η κάθε Διεύθυνση κλπ κλπ η απόφαση είναι απόφαση του ενός ή της ολιγαρχίας. Και άσε τους άλλους στον κόσμο τους. Να πονούν, να πεινούν, να αγωνιούν, να βρίσκονται σε απόγνωση. Ακούει κανείς; Νοιάζεται κανείς; Ελπιδοφόρο το νέο σλόγκαν μιας Τράπεζας «restart της κυπριακής οικονομίας» όμως, σοβαρά τώρα, χρειαζόμαστε restart της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τρομερή αμφισβήτηση επικρατεί, έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στις αξίες κι όχι αδίκως. Ψιλά γράμματα για κάποιους. Το μόνο που μας έμεινε είναι το ένστικτο για επιβίωση. Μια καθαρά ζωώδης λειτουργίας δηλ κατάντια.
Δεν σας κρύβω πως πολύ αγωνιώ. Ως γονιός, ως εκπαιδευτικός, ως άνθρωπος βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Τι να πω; Πώς να καθοδηγήσω, τι να συμβουλέψω, πώς να τολμήσω να κοιτάξω στα μάτια, σε αυτά τα ανυποψίαστα άδολα μάτια, τους νέους μας. Με ενοχλεί αφάνταστα η στάση των πολιτικών, η στάση των κομμάτων. Άγονται και φέρονται λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Διαχρονικά η στάση τους θέρισε και θεσμούς και αξίες. Ακόμα ηχεί στο αυτί μου το εμετικό «…αν δεν έχεις μέσο». Είναι τραγικό, δεν αντιλαμβάνονται πως φέρουν ακεραία την ευθύνη για την διάλυση της κοινωνίας μας. Ούτε κατανοούν πως η κυπριακή κοινωνία φωνάζει. Τουλάχιστο αυτό δείχνουν οι ενέργειές τους. Δεν αφουγκράζονται τα ουρλιαχτά και δεν οσμίζονται τη μούχλα. Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω πως μας παρακολουθούν ως ταινία δράσης από τον αναπαυτικό καναπέ τους, τρώγοντας καραμελωμένα πορν κορν. Ξέρω, βλέπω πολλά κινούμενα σχέδια, τουλάχιστον εκεί ξεφεύγω.
Μεγάλη δυστυχία έχει πλακώσει τη χώρα μας και δεν φταίει μόνο η πανδημία φταίμε και μεις. Άλλωστε στη θαλασσοταραχή φαίνεται ο καλός καραβοκύρης. Έχουμε διαλυθεί. Διαλύσαμε την ανθρωπιά μας. Αποτύχαμε να φροντίσουμε ο ένας τον άλλο, να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο.
Έρχονται Χριστούγεννα και σκέφτομαι πόσοι από μας θα τα γιορτάσουμε όπως πρέπει, όπως θα θέλαμε να τα γιορτάσουμε, όπως μάθαμε να τα γιορτάζουμε. Νωρίς το χάραμα εκκλησία, χαρμόσυνα οι καμπάνες, ως άγγελοι Κυρίου, να διαλαλούν το Δόξα εν Υψίστοις και στο σπίτι, το όμορφα στολισμένο σπίτι, για τα μετά. Άραγε όλοι μας, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια θα μπορέσει να γιορτάσει καθώς πρέπει, με αξιοπρέπεια τις επικείμενες γιορτές;
Ενημερωθήκαμε από τα ΜΜΕ πως η κυβέρνηση εξασφάλισε οικονομική βοήθεια από την ΕΕ, με την πρώτη δόση να έχει ήδη καταβληθεί. Εύχομαι ολόψυχα, εύχομαι από καρδιάς να δοθούν εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη. Σίγουρα το χρήμα δεν κάνει την ευτυχία αλλά κάνει λιγότερη τη δυστυχία. Η ανάγκη είναι μεγάλη δύναμη, ανάγκα και θεοί πείθονται, παρακαταθήκη του Αισχύλου. Γι αυτό καλά κάνουμε όλοι μας να καταφύγουμε στη χαμένη ανθρωπιά μας, να εγκαταλείψουμε τον τοξικό μας εγωισμό, να αποστραφούμε την ανούσια και μαλθακή πολυτέλεια και να γίνουμε επαγγελματίες. Επαγγελματίες με σθένος, με όραμα, με προσανατολισμό, με ανθρωπιά.
Αυτός ο τόπος χρειάζεται Αρετή και Τόλμη. Η κοινωνία κουράστηκε, όλοι μας κουραστήκαμε να κάνουμε υπομονή με τους ηγέτες μας, με τους δήθεν ηγέτες και τις δήθεν υποσχέσεις. Με τα πολιτικά μας κόμματα, που έχουν κομματιάσει τα όνειρά μας, με τους βουλευτές μας που μας έχουν βουλιάξει και με τους υπουργούς μας που αντί να βρίσκονται υπό το έργο έχουν καταντήσει γραφειοκράτες. Υπάρχουμε και μεις, έχουμε και μεις ανάγκες.
*Εκπαιδευτικός
