ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ*
Προβληματισμένος ως πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως χριστιανός ορθόδοξος παρακολουθώ όλη τη φιλολογία περί του τρόπου εορτής των Χριστουγέννων εν μέσω κορωνοϊού. Απορώ για τη μανία κάποιων, την εμμονή τους γενικά στο γιατί πρέπει να στερηθούμε των συναθροίσεων, των ρεβεγιόν, των πανηγυριών, του γλεντιού και όλων των παρεμφερή. Λες και η ζωή μας τελειώνει φέτος και δεν πρέπει να χάσουμε την τελευταία μας ευκαιρία να ξεφαντώσουμε, να χαρούμε και να διασκεδάσουμε με αφορμή τις εορτές που έρχονται. Λες και δεν υπάρχει άλλη ζωή και ελπίδα, πως η ζωή δεν θα ξαναβρει ποτέ την ρότα της.
Η στάση και η νοοτροπία αυτή δεν είναι τώρα που βολοδέρνει το λαό μας. Εδώ και πολλά χρόνια έχει βγάλει η γλώσσα μας μαλλιά για την «πνευματική» διάσταση των εορτών, για την ανάγκη για εσωστρέφεια και περισυλλογή, για πιο έντονη ψυχική συμμετοχή και όχι μόνο σωματική εκτόνωση και διασκέδαση. Έχε βγάλει μαλλιά η γλώσσα της αστυνομίας για το μεγάλο κίνδυνο τις μέρες των εορτών, λόγω της υπερβολικής χρήσης αλκοόλ, του νυκτοξημερώματος σε κέντρα διασκέδασης ή αλλού, για τη μεγάλη χαλάρωση και απροσεξία που επικρατεί γενικά αυτές τις μέρες. Έχει κουραστεί ακόμα και το ιατρικό προσωπικό να φωνάζει και να προειδοποιεί για τη μεγάλη ασυδοσία και αδηφαγία πολλών με κατάληξη στα επείγοντα λόγω πολυφαγίας και κατανάλωσης αβέρτα «νεκατωμένων» εδεσμάτων και ποτών.
Έρχεται, λοιπόν, τώρα η πανδημία αυτές ειδικά τις μέρες, και μας υποχρεώνει ή έμμεσα μας ωθεί στον εγκλεισμό και αυτοπεριορισμό. Και αντί να δεχθούμε τη δοκιμασία αυτή ως πρόκληση για ένα διαφορετικό και εναλλακτικό εορτασμό, για μια άλλη διάσταση των Χριστουγέννων που ίσως μας ωφελήσει στο τέλος της ημέρας, επιμένουμε και πεισμώνουμε σαν παιδιά που θα στερηθούν για μια μέρα το παγωτό τους, πώς και γιατί και αν και πότε θα τηρήσουμε τα «έθιμα» των εορτών. Και για να μην παρεξηγηθώ, το μόνο που θεωρώ επάναγκες μέσα σε όλη αυτή την δίνη των μέτρων είναι η τέλεση της Θείας Λειτουργίας με την παρουσία πιστών τις τρεις μεγάλες γιορτές του Χριστού, Χριστούγεννα, Περιτομή και Θεοφάνεια.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι κι ο Χριστός μόνος γεννήθηκε, αυτοπεριορισμένος, περιθωριοποιημένος, στερημένος από τα αναγκαία και ουσιώδη, ως διωκώμενος εκ κοιλίας μητρός. Μήπως είναι η ευκαιρία να ζήσουμε όσο πιο έντονα και δυνατά το νόημα και μήνυμα των Χριστουγέννων; Μήπως είναι η «αναγκαστική» ευκαιρία να δούμε όντως τον Χριστό τον ίδιο μέσα στη δική μας μικρή, περιορισμένη, απομονωμένη και έγκλειστη φάτνη της ζωής μας; Μήπως είναι καιρός να δούμε την γιορτή μέσα στην ίδια την ουσία της, την πλέον προσωπική και «πνευματική»; Μήπως είναι καιρός να αντιληφθούμε έστω εξ ανάγκης ότι πάνω απ’ όλα αυτές τις μέρες προέχει η προστασία της ζωής μας και της ζωής των δικών μας, της κοινωνίας όλης; Μήπως είναι επιτέλους καιρός Χριστού;
Εκπαιδευτικος-Θεολογος
