ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ*
Τί γιορτάζουμε στις 30 Ιανουαρίου; Παλαιότερα ίσως η απάντηση ήταν σαφής. Γιορτάζουμε τους Τρεις Ιεράρχες, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, οι οποίοι τιμώνται ως οι προστάτες των Ελληνικών μας Γραμμάτων. Γιορτή η οποία καθιερώθηκε από τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1841. Τυχαία η επιλογή της γιορτής αυτής;
Προφανώς για όσους βλέπουν χρησιμοθηρικά κι μόνο την Παιδεία μας (εκπαίδευση εργαλείων παραγωγής και όχι παίδευση ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών), η μέρα αυτή αποτελεί ακόμη μια βαρετή σχολική αργία. ¨Ποιοί ήταν αυτοί οι παπάδες που πρέπει να τους γιορτάζουμε κι εμείς σήμερα;¨ ¨Τί σχέση έχει ένα ¨άθρησκο¨, ¨κοσμικό¨ σχολείο με κάποιους ρασοφόρους που έζησαν πριν αρκετούς αιώνες σε μια ιστορική φάση που οι νεοϊστορικοί μας την χαρακτηρίζουν ¨σκοταδιστική¨ και ¨Μεσαίωνα¨; Φυσιολογική εξέλιξη λοιπόν και οι διάφορες φωνές που ακούμε στα σχολεία μας και σε άλλους χώρους για υποβάθμιση της εορτής. Για κατάργηση της σχολικής αργίας. Για μετατροπή της σε ένα μονόωρο αφιέρωμα, λες και πρόκειται για ενημερωτική εκδήλωση για το κάπνισμα, τις κροτίδες ή τις τροχαίες παραβάσεις. Μια υποβάθμιση βέβαια που εναρμονίζεται πλήρως με τις επιδείξεις των ψευδοπροοδευτικών για αφελληνισμό και αποχριστιανοποίηση της Παιδείας μας...
Γιατί όμως από όλες τις άλλες σχολικές γιορτές-αργίες στοχοποιείται η συγκεκριμένη γιορτή των ελληνικών μας Γραμμάτων, των Τριών Ιεραρχών; Μήπως γιατί επαναφέρει επίμονα τη σχέση της Παιδείας και της Εκκλησίας σε ένα τόπο που δεν γνώρισε τη σύγκρουση μεταξύ Διαφωτισμού και Εκκλησίας όπως στη Δύση; Μήπως επειδή δεν αφήνει να πέσει στη λήθη εκείνο το Κολοκοτρωνέικο ότι επαναστατήσαμε λέγοντας ¨πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος¨; Ή μήπως γιατί δεν ταιριάζει αυτή η σχολική μας γιορτή με το σύγχρονο πρότυπο του μοναχικού, εγωπαθούς, απαλλαγμένου από ταυτότητα αυτοσυνειδησίας, ατόμου;
Τί το σημαντικό ενσαρκώνουν οι Άγιοι Τρείς Ιεράρχες σήμερα στην απονευρωμένη μας κοινωνία και ποιά μηνύματα στέλνουν στον σύγχρονο νέο και έφηβο που θολώνει το μυαλό του πίσω από οθόνες τηλεκπαίδευσης και πνίγεται στην απομόνωση και την αποχαύνωση του εγκλεισμού της πανδημίας;
Δεν τιμούμε τους τρεις Ιεράρχες ούτε τυχαία, ούτε γιατί ψάχναμε να εμπλουτίσουμε το σχολικό μας εορτολόγιο με την πρόσθεση άλλης μιας αργίας. Τους τιμούμε γιατί με τη ζωή και το έργο τους ενσαρκώνουν τα τρία διαχρονικά πρότυπα της ελληνικής μας Παράδοσης: του Αγίου, με την ασκητική ζωή κατά μίμηση Χριστού, του Σοφού, με την εκπληκτική καλλιέργεια της θύραθεν ελληνικής παιδείας και του Ήρωα, με το αδούλωτο φρόνημα. Τους τιμούμε γιατί συνέθεσαν μέσα από την ευρύτατη τους μόρφωση και το ανοικτό τους πνεύμα, τα κλασσικά ελληνικά γράμματα και φιλοσοφία, με την χριστιανική θεολογία, λίγα μόλις χρόνια μετά την παύση των Διωγμών. Τους τιμούμε για το τεράστιο φιλανθρωπικό τους έργο αλλά και την αντίστασή τους απέναντι σε κάθε είδους εξουσία που καταπίεζε το λαό. Δεν ήταν τυχαίο το τέλος τους. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος πέθανε στην πορεία προς την 3η κατά σειρά εξορία, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος παραιτήθηκε του αρχιερατικού του αξιώματος, ενώ ο Μέγας Βασίλειος αφού ξόδεψε την περιουσία του για την στήριξη των ασθενών, νόσησε και πέθανε κι ο ίδιος σε ηλικία μόλις 49 χρονών.
Γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Γιορτή των ελληνικών μας Γραμμάτων. Μια γιορτή που οφείλει να μας υπενθυμίζει ότι το εκπαιδευτικό μας πρότυπο είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει αναφορά στον Θεό, στον συνάνθρωπο, τη φύση, αλλά και στην οικουμενικότητα της Ελληνοχριστιανικής σύνθεσης.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
*Γεν. Γραμματέας Συνδέσμου Θεολόγων ΟΕΛΜΕΚ
