Τα σχολεία στον κυκλώνα εποχή των υγειονομικών μέτρων

 ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΠΑΠΗ*

Μετά και τις τελευταίες ανακοινώσεις για τα μέτρα που αφορούν τη λειτουργία (ή μη)  των σχολείων αναπτύχθηκε έντονος προβληματισμός και αντιδράσεις για τη φιλοσοφία αλλά και για την ουσία των μέτρων. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η επαφή μεταξύ των εκπαιδευτικών και των παιδιών του  Γυμνασίου βρίσκεται σε οριακό σημείο εξαιτίας των οριζόντιων μέτρων και των αντιφατικών πολιτικών που ακολουθούνται.

Μία πρώτη κρίση για την επικρατούσα κατάσταση αφορά την επιμονή σε μία οριζόντια διαχείριση της υγειονομικής κατάστασης η οποία καταδεικνύει τις αδυναμίες στην αντιμετώπισή της. Τα όποια μέτρα δεν μπορούν να λαμβάνονται με την εξαγγελία πρωτοκόλλων λειτουργίας βασιζόμενων σε γενικές αρχές υγειονομικής προστασίας, φτιαγμένων στα γραφεία και συνήθως ξεκομμένων από την πρακτική λειτουργία πλείστων των τομέων εργασίας. Η ανάλυση επικινδυνότητας πρέπει να γίνεται επιτόπου σε συνεργασία με τους εργαζόμενους. Τα σχολεία δεν αποτελούν εξαίρεση έστω και αν οι επιστήμονες έχουν περάσει από αυτά σε προηγούμενες δεκαετίες. Τα σχολεία διαθέτουν εκπαιδευτικούς Χημικούς, Χημικούς Μηχανικούς, Βιολόγους και άλλες επιστημονικές ειδικότητες, πολλοί από τους οποίους διαθέτουν πολύχρονη εμπειρία σε συναφείς τομείς και που μπορούν να συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ασφαλέστερη λειτουργία των σχολείων μέσω της εκτίμησης των κινδύνων και της εκπόνησης ειδικών μέτρων σε κάθε σχολείο.  Για παράδειγμα, πέραν των οριζόντιων κανόνων προφύλαξης, διαφορετικά μέτρα λαμβάνεις και εφαρμόζεις στην εξατάξια Σχολή της Λεμύθου των 120 μαθητών και διαφορετικά στο Λύκειο Κολοσσίου των 650 μαθητών. 

Η δεύτερη κρίση μας, για τα μέτρα αφορά την αντιφατικότητά τους όπως αυτά λαμβάνονται από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Από το πομπώδες «τα σχολεία δεν κλείνουν» φτάσαμε στο απαράδεκτο από κάθε άποψη κλείσιμο των γυμνασίων για σχεδόν τέσσερεις μήνες. Από την άρνηση να κλείνουν συγκεκριμένες μονάδες για 7 με 14 ημέρες εκεί όπου η κατάσταση έφτανε σε ιδιαίτερα επιβαρυντική κατάσταση βρισκόμαστε, και σε αντίθεση με την επίκληση των παραινέσεων του ιατρικού κόσμου,  για την ψυχολογική και όχι μόνο επιβάρυνση των παιδιών στην εφαρμογή της εντελώς αντίθετης πολιτικής. Τόσο πολύ νοιαζόμαστε για την ψυχολογική επιβάρυνσή τους που εδώ και δύο  μήνες τα παιδιά των γυμνασίων προετοιμάζονται για την επάνοδό τους, η οποία ολοένα και αναβαλλόταν. Χώρια με το τι πράξαμε για τα παιδιά των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού. Χώρια που τους φορτώνουμε την πίεση της ευθύνης για την επικρατούσα υγειονομική κατάσταση.

Πόσο επιβαρυντικό για την «επιδημιολογική εικόνα» θα ήταν αν από τις 11 Ιανουαρίου τα παιδιά του Γυμνασίου είχαν φυσική παρουσία τουλάχιστον εβδομαδιαία και  εκ περιτροπής. Την πρώτη εβδομάδα η Α’ τάξη, μετά η Β’ και ακολούθως η Γ’. Θα ήταν μία εβδομάδα στο σχολείο και ακολούθως 14 συν 2 ημέρες στο σπίτι. Τόσο η ψυχολογική ωφέλεια  όσο και η εκπαιδευτική διαδικασία θα ήταν σημαντικότατες.

Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να ξεκινήσουμε  να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε εκτός του κουτιού. Οι επιπτώσεις τόσο στην ψυχολογική κατάσταση των παιδιών  όσο και στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι μεγάλες.

Οι εκπαιδευτικοί δουλεύοντας με τα παιδιά όσο γίνεται αυτή τη χρονιά αλλά και με στοχοπροσήλωση στις επόμενες σχολικές χρονιές θα καταφέρουν να καλύψουν πλείστα κενά και αδυναμίες. Η ψυχολογική όμως επιβάρυνση των παιδιών και οι επιπτώσεις στην ανάπτυξη ενός εκάστου αμφιβάλλω αν θα μπορεί να εκτιμηθεί  και να καλυφθεί σωστά, για το κάθε παιδί ξεχωριστά.

*Εκπαιδευτικός Χημείας Μέσης Εκπαίδευσης