Μιχάλης Πιερής, ο δάσκαλος, ο φίλος, ο αδερφός

ΤΗΣ ΑΝΤΡΗΣ ΜΕΛΚΗ*

Η Σύγκλητος  του αρνήθηκε προκλητικά τον τίτλο του Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου. Η συμβολή του στην ίδρυση της Φιλοσοφικής Σχολής καθοριστική. Ακόμη πιο καθοριστική για την εδραίωση του κύρους και αίγλης της Σχολής, η δράση του ως νεοελληνιστή, διδάσκοντος, Κοσμήτορα, ερευνητή.

Τα διεθνή Συμπόσια Λογοτεχνίας που οργάνωνε, με τη συμμετοχή διεθνούς φήμης νεοελληνιστών και διακεκριμένων ποιητών, τις δεκαετίες του 1990 και 2000, εφεραν στην Κύπρο εναν αέρα αλλιώτικων  πνευματικών ζημώσεων και έδωσαν στο νεοσύστατο μας Πανεπιστήμιο ιδιαίτερη προβολή.

Ιδρυτής του Θ.Ε.ΠΑ.Κ. (Θεατρικό Εργαστηρι Πανεπιστημίου Κύπρου), ιδρυτής του Πολιτιστικού Κέντρου της οδού ΑξιοΘέας και του Πολιτιστικού Φεστιβάλ του Πανεπιστιμίου Κύπρου.

Επίμονος και εμβριθύς ερευνητής της μεσαιωνικής και νεότερης λογοτεχνίας, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, μα πάνω απ όλα, αυθεντικός και γνήσιος δάσκαλος, συνοδοιπόρος και συνομιλητής των φοιτητών/μαθητών του στην αναζήτηση της αλήθειας και της ομορφιάς των κειμένων.

Ευθύς και συχνά παρορμητικός, μακριά από κοινωνικές νόρμες, αποκαθήλωσε το μοντέλο του βαρύγδουπου Δρ (δόκτορος) που συνόδευε (και συνοδεύει ακόμη) κάθε επίδοξο και ματαιόδοξο υποψήφιο «πνευματικό ηγέτη» που επωφθαλμιά υψηλόβαθμες θέσεις στην μικρή και ταλαιπωρημένη Κύπρο. Γι αυτό ενόχλησε. Προκάλεσε πληθώρα ρήξεων και αντιπαραθέσεων. Η αυθεντικότητα του ήταν παράταιρη στον δηθενισμό (δήθεν) της μικρής κυπριακής κοινωνίας που εδώ και χρόνια ταλανίζεται από τις μικροπολιτικές του ατομικού και κομματικού συμφέροντος. Όσο αγαπήθηκε από τους μαθητές/φοιτητές του και τον κόσμο που εκτιμά την τέχνη και τους ταπεινούς ανιδιοτελείς εργάτες της, άλλο τόσο μισήθηκε και πολεμήθηκε από αριβίστες και φορείς εξουσίας που έβλεπαν στο πρόσωπο του εναν απείθαρχο υπηρέτη της αλήθειας και της αξιοπρέπειας. Το όνομά του δαιμονοποιήθηκε, ίσως, όσο κανενός άλλου πνευματικού ανθρώπου στην Κύπρο. Όλα τα κακώς κείμενα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες κάποιων να ξεχωρίσουν στη φιλολογική ακαδημαϊκή αρένα , αποδίδονταν συντονισμένα και μεφιστοφελικά με δημόσιες τοποθετήσεις στον Πιερή. Είναι εντυπωσιακό το μένος, η εμπάθεια και οι επιθέσεις που δέκτηκε κατά καιρούς. (Εξίσου εντυπωσιακή η δημόσια σήμερα μεταστροφή των πολεμίων του σε συμπάσχοντες και συλλυπόντες στο πένθος των οικείων του).

 Ποιον θίγει το γεγονός ότι, προς περιέργειαν και απορίαν όλων, μετά την αφυπηρέτηση του καθηγητή Πιερή,  δεν διαβάζαμε μπροστά από το όνομα του τον χαρακτηρισμό/τίτλο «ομότιμος», που είθισται να παίρνουν όσοι ακαδημαϊκοί αφυπηρετούν; Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κύπρου, του Πανεπιστημίου που υπηρέτησε και ανέδειξε με τη διδασκαλία, την έρευνα και τη  δράση του όσο λίγοι εως ελάχιστοι δάσκαλοι της φιλοσοφικής μας Σχολής.  Ποιον θίγει το γεγονός ότι η Κύπρος θεσμοθέτησε Ακαδημία Επιστημών με μέλη εξέχουσες φυσιογνωμίες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών εξαιρουμένου του κ. Πιερή; Σίγουρα όχι τον κ. Πιερή.

Ο Μιχάλης Πιερής έχει κερδίσει προ πολλού ως πνευματική φυσιογνωμία μια εξέχουσα θέση «εις των ιδεών την πόλη», μακριά και πέρα από τα «μεγαλεία» της μικρής, ταλαίπωρης, από τα συμφέροντα εξουσίας, Κύπρου.

Το φιλολογικό και ποιητικό του έργο, το Θ.Ε.ΠΑ.Κ., η Αξιοθέα, είναι ζωντανά κύτταρα έκφρασης, διατήρησης, ανάπτυξης και προβολής της ιδιαίτερης μας  φυσιογνωμίας, του ελληνισμού  της περιφέρειας, της αληθινής αυθεντικής Κύπρου, που όπως ο άλλος σπουδαίος δάσκαλος Κ.Μόντης είπε «...εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους».

Καλό ταξίδι Δάσκαλε, φίλε και αδερφέ.

*Φιλόλογος